Herinneringen aan mijn jeugd

Voorgoed voorbij

"Het nu bestaat niet. Het enige wat bestaat, is dat wat geweest is. "  Henning Mankell in "Drijfzand", zijn laatste boek voor hij dit jaar (2015) overleed aan kanker. 

Krakeel

Krakeel. Een niet veel goeds voorspellende naam. Ik ben geboren aan het Krakeel. 'Krakeel' betekent: onenigheid, ruzie. Voor mij betekent het vooral een onbezorgde jeugd omringd door liefhebbende zorgende ouders, en broer en zussen. De horizon was dichtbij, de wereld maar heel klein, maar ik zeg het de kunstenaar Jopie Huisman zaliger uit Workum na:  het had evengoed de hemel op aarde kunnen zijn voor mijn gevoel. 

Nu is het Krakeel een weg, even buiten Hoogeveen, waar de oude huizen vrijwel allemaal ingrijpend zijn opgeknapt of hebben plaats gemaakt voor villa’s en andere nogal luxe huizen. Toen was het Krakeel een opgaande, een vaart die oorspronkelijk deel uitmaakte van het stelsel van kanalen, vaarten en sloten die als een raster over het veengebied ten oosten van Hoogeveen lagen. De vaart begon waar nu de Hoofdstraat is, en liep door de (nu) Van Echtenstraat, een klein stukje Julianastraat, de Linthorst Homanstraat,  rechtdoor tot hij uitkwam vlak bij het voormalige woonwagenkamp in Noordscheschut. De wijk (nu stadsdeel ) Het Krakeel is genoemd naar deze ‘wieke’. De bewoners waren voornamelijk eenvoudige keuterboertjes en arbeiders. In dat milieu spelen mijn jeugdherinneringen.

Voor ik u mijn herinneringen vertel, eerst twee motto's voor dit verhaal.