Dag 8: Arequipa – Chileense grens- Arica (Chili)
Met Peruaanse bus naar de Chileense grens; met Chileense bus naar Arica
’t Wordt iets later vanmorgen. De bus is wat later. Ik had nog best even willen door slapen eigenlijk… Maar goed, eindelijk zijn we dan op weg. Het landschap is eerst wel afwisselend. Veelkleurige en –vormige bergen, soms met wit-grijze duinen van vulkaanas afkomstig van een uitbarsting jaren geleden. De asfaltweg snijdt als een kaarsrecht zwart lint door de woestijn. Onderweg maken we natuurlijk nog weer een toiletstop. Ook eentje midden in de woestijn, voor wie wil…/moet. Voor mannen is dat gelukkig simpel. Later wordt het landschap saaier, meer gewoon geel zand en toen heb ik wel eens even een tukje gedaan. Een eind voor de grens hebben we een ‘fruitcontrole’. Diedrik heeft hem al aangekondigd. We moeten uitstappen en de handbagage/ rugzak moet door de scanner. Wat er in de bus ligt, doet er kennelijk niet zo toe. Op de wand van het gebouwtje een plakkaat waaruit moet blijken dat het om fruitvliegjes of zoiets gaat die schade kunnen aanbrengen aan de lokale fruitteelt. Maar kunnen die beestjes niet vliegen dan? Ik ben geen bioloog, maar…
Peru uit, Chili in
In Tacna, de laatste plaats in Peru voor de grens met Chili, moeten we onze bus inruilen voor een Chileense bus. Eerst dus alle bagage uitladen, ermee door een gebouw en aan de andere kant eruit. Daar staat een Chileense bus waar de bagage weer in moet. Dat past niet allemaal, bovendien staat de bus op de rijbaan van het parkeerterrein, dus iedereen wordt aangemoedigd vooral op te schieten, ondertussen moeten sommige mensen ook nog even naar het toilet in het gebouw, kortom: ’n beetje hectische toestand. Gelukkig komt het allemaal weer goed. Het is toch maar goed geregeld steeds met al die verschillende soorten vervoer en steeds andere bussen. In de bus vullen we nieuwe papiertjes voor de immigratie in Chili in. Dat gaat niet echt gemakkelijk natuurlijk. Ook al niet omdat de lettertjes erg klein zijn. Maar… als er maar wat staat, denk ik, en als de basisgegevens maar kloppen. Naar de rest (hoe reist u, waar kwam u Chili binnen, enz.) kijken ze toch niet. In het immigratiekantoortje leveren we paspoort en papiertje in, en krijgen een stempel van Peru: uit en van Chili: in. ’t Gaat redelijk vlot, maar al met al zijn we toch een á anderhalf uur bezig. Tegen vier uur zijn we bij het hotel Sotomayor in Arica, maar omdat de tijd hier twee uur vooruit gezet moet worden, is het hier tot acht uur ’s avonds licht. We zijn dus nog mooi vroeg! Diedrik heeft de nachtbus voor San Pedro de Atacama geregeld. Pablo, onze Chileense gids, gaat mee naar ons hotel om in te checken, en naar het pinnen en geld wisselen. Ik wissel alvast hier ook wat euro’s voor boliviano’s. Voor 100 euro krijg ik 60.000 pesos (Chili) en voor 50 euro krijg ik 400 boliviano’s (Bolivia). Riet en ik kijken nog even rond en drinken een heel lekkere café crème in de chique winkelstraat achter ons hotel. Het valt meteen op dat Chili rijker is dan Peru. Hoewel, vandaag 24 december 2012, lees ik dat Peru een economische groei kent van 6 procent. Let wel: Nederland zit tegen een krimp van ongeveer 1% aan te kijken. Maar de winkels en de uitstraling ervan en het hele straatbeeld is hier veel westerser en rijker dan in Peru. Zo zie je hier nauwelijks straathandel en souvenirverkopers en zo. De prijzen zijn ook vrij ‘Europees’: twee kopjes café crème kosten 2600 pesos, dat is € 4,15. In Kroatië is de cappuccino goedkoper en in de Spaanse Pyreneeën betaalden wij dit voorjaar voor een cafe cortado € 1,45. Ik bedoel maar. Het avondeten (hoofdgerecht en twee kleine flesjes witte wijn) kostte ons € 35 voor twee personen. Dat was in Spanje en in Peru ook goedkoper.
Om acht uur geeft Diedrik een briefing in de hotelreceptie. Vlakbij Arica zijn de oudste mummies ter wereld gevonden. Je kunt ze bezichtigen in het museum. Ook is er een facultatieve dagexcursie naar Lauca Nationaal Park mogelijk. Voor de mummies is wel enige belangstelling, maar die kun je op eigen gelegenheid bekijken; voor de lange excursie naar Lauca is weinig tot geen belangstelling. Wij gaan in ieder geval niet; je bent de hele dag weer onderweg en pas laat terug en dan moet je aansluitend de nachtbus in. Nee, dank je wel. We willen veel zien en beleven, maar we moeten ook een beetje aan onze gesteldheid en gezondheid denken. Het programma is al redelijk intensief. Nee, wij gaan morgen lekker met z’n tweeën wandelen in de buurt. Pas tegen negenen gaan we (samen met de groep) eten in de buurt. Om kwart voor twaalf zit ik nog wat aantekeningen bij te houden. Hoewel we vandaag niet veel gedaan hebben, zijn we toch moe. Morgen gelukkig eens een dag ‘vrij’.
Beelden vanuit de rijdende bus genomen, van het landschap onderweg door de Atacamawoestijn van Arequipa naar het Chileense Arica. Het witte spul is vulkaanas van een eerdere uitbarsting.
ons hotel in Arica, Chili