Dag 31 Madrid - Pesse

Businessclass!

Wij krijgen als enigen van ons groepje een businessclass stoel. Nou, dat is wel een ervaring. Op de luchthaven hebben we toegang tot de wachtruimte voor deze klasse. Een enorme zaal met overal ‘ziteilanden’ met luxe bankstellen. Koffie, fris en sap, sandwiches, van alles kun je zelf halen. Een leuk uitzicht over de start- en landingsbaan, keurige toiletten, een gedempte sfeer, kortom het is hier goed zitten. We nemen bescheiden een kop koffie en een glaasje sap. Na het uitstekende ontbijt hoeven we niet méér. We zitten vlak bij de gate die we moeten hebben, dus vlak voordat het boarden begint, gaan we naar beneden. We hoeven bij de controle van de instapkaarten niet in de rij maar kunnen zo doorlopen. In de cabine worden we net wat persoonlijker welkom geheten dan als ‘gewone’ passagier. De stoelen en de beenruimte zijn trouwens in dit toestel niet zoveel verschillend van de rest, lang niet zoals we dat zagen in het toestel van Iberia waarmee we van Lima kwamen. Maar we zitten goed, we krijgen een Volkskrant, thee, en tegen elven komt de purser al met een lunch. Nou, daar hebben we nog even geen zin in. Helaas. Kopje thee dan nog, meneer Metselaar? Ja hoor, schenk nog maar een keer bij. Het is wel leuk om dit een keer mee te maken, maar om hier nou het dubbele bedrag voor te betalen, nou nee. Maar als het je in de schoot wordt geworpen is het leuk om eens mee te maken. 

Priority! Jawel

Keurig op tijd landt de KLM-machine op Schiphol. Bij de bagageband nemen we afscheid van de rest van de groep. Die hebben al heel snel hun koffers. Aan onze reistassen ging in Madrid een groot Priority-label: ‘voorrang’, maar daar is hier op Schiphol niets van te merken. Iedereen is al weg, maar onze koffers komen nog steeds niet. Op een gegeven moment stopt de bagageband zelfs en verdwijnt de vlucht van het elektronische scherm. Riet gaat maar weer eens op zoek naar een balie om te klagen, c.q, informatie te krijgen. Nou, wij moeten nog maar een half uurtje geduld hebben. Als de bagage er dan nog niet is, zal die worden nagestuurd. Dat is de boodschap. Dus zitten wij voor de zoveelste keer weer tegen een lege bagageband aan te kijken. Dan komt er een vlucht uit Milaan op het scherm. De band begint te draaien en welke tassen liggen vooraan? Juist. Voorrang, Priority! 

Staatsbank

We kunnen bij de paspoortcontrole zo doorlopen. Nu hebben we onderhand wel zin in een broodje. In het winkelgebied vinden we de koffiehoek waar we wel vaker zitten op onze reizen. Het broodje smaakt goed. Ik ga even de overgebleven US dollars terug wisselen bij de Abn-Amrovestiging schuin tegenover de koffiebar. Ik tref dezelfde mevrouw die me een maand geleden de dollars verkocht. Toen zei ze dat ik ze binnen een maand kosteloos terug mocht wisselen als klant. En dat men vast niet moeilijk zou doen als ik één dag later zou komen. Nu kom ik die ene dag later en mevrouw merkt dat op. Ik vertel haar wat ik een maand geleden hoorde. En: ‘U gaat toch niet een klant die al veertig jaar Abn-Amro mede in de benen houdt, vertellen dat hij een dag te laat is en nu kosten moet betalen?’ Ze kijkt zuinig en zegt: ‘Ja, hoe lang u al klant bent kan ik niet zien en we moeten iedereen wel gelijk behandelen natuurlijk.’ Maar ze wisselt de dollars wel zonder kosten te berekenen. 

Als we klaar zijn, gaan we eens kijken wanneer de volgende trein naar Hoogeveen gaat. Die is net tien minuten weg. De volgende rechtstreekse trein naar Hoogeveen (hij bestaat nog, maar niet lang meer) gaat over 50 minuten. Dus daar zitten we weer te …wachten. In de Ako koop ik een Elsevier. Een test van alle bejaarden- en verzorgingshuizen in Nederland. Nou, die bij ons in de buurt komen er redelijk tot goed af. Een hele geruststelling. In de trein bel ik een taxibedrijf. De man staat al op ons te wachten als we aankomen. Het loopt intussen tegen half zes ’s middags. Onderweg naar Pesse zie ik dat er –gelukkig- weinig veranderd is. Aan de ene kant fijn om weer in de vertrouwde omgeving te zijn, aan de andere kant mis ik nu al het fijne warme voorjaarsweer in Cusco. 

Naschrift

Onze darmen raakten pas weer in hun normale doen ongeveer een dag nadat we thuis waren gekomen. Van de jetlag en (over)vermoeidheid hebben we wel langer last gehad. We waren in vier weken beiden ongeveer 5 kg afgevallen. Nu, half januari, zijn die kilo’s bij mij overigens wel weer terug…

Na een week heb ik de eerste stappen gezet om Iberia tot de door de EU verplichte compensatie te brengen. We hebben in totaal ongeveer zeventien uur vertraging gehad, dus die compensatie moet er wel komen. Als daarover meer bekend is, zal ik dat op deze plaats gaan melden. Het zou echter wel een jaar kunnen duren voordat de claim is opgelost. Recht hebben en recht krijgen… 

In februari 2014 hebben wij via onze advocaat van Stichting Univé Rechtshulp een schikking afgedwongen met Iberia. We krijgen elk € 250 als compensatie voor alle ellende. Even hebben we overwogen om door te gaan voor 2 x € 600 omdat het volgens de advocaat om een 'samengestelde vlucht' zou kunnen gaan maar dat zou weer minstens een jaar uitstel hebben betekend, en we wilden er nu wel eens af zijn. Dus: schikking geaccepteerd. Het heet schikking, maar we hebben gewoon het standaard bedrag gekregen voor een dergelijke vertraging op een dergelijke vlucht. We hebben het geld besteed aan een reis door Panama en Costa Rica en aan een etentje met dochter en schoonzoon.