Dag 26 Cusco – Aguas Calientes of Machu Picchu Pueblo
Treinreis door Heilige Vallei langs Rio Urubamba, wandeling naar M.P. museum
We staan om vijf uur op. Met de bus gaan we naar het station. We hebben besproken plaatsen. Het gaat allemaal heel officieel. Er is een keurige wachtruimte, waar het enorm druk is. Ik vraag me af of al die mensen in de trein passen. Maar dat zal wel. Als de deuren open gaan, komen we op het perron en daar staan een dame en een heer in chic uniform en die bekijken onze kaarten en scheuren er een deel af. De plaatsen in de trein zijn best ruim. Het is allemaal goed verzorgd, schoon. Onderweg krijg je van een steward wat snacks, lees snoepjes. De trein volgt de rivier de Urubamba. Dat slingert natuurlijk nogal. Op één plaats moet zelfs ‘gestoken’ (d.w.z. heen en weer gereden) worden om een bocht te nemen. We komen ook langs de plaats waar de mensen uitstappen die de Incatrail doen. We moeten er niet aan denken dat wij dat zouden moeten. Zelfs de tweedaagse versie zouden we niet halen denk ik. Onderweg verandert het landschap. Het wordt steeds meer tropisch regenwoud. Aan de bomen hangen grote plukken baardmos en groeien grote bromelia’s, die met hun bladeren het regenwater opvangen en vasthouden.
Machu Picchu Pueblo, eten op het perron
Na drieënhalf uur sporen zijn we er. Het station van Machu Picchu Pueblo komt uit in een grote souvenirmarkt. Daar moet je doorheen om in het dorp te komen. Slim gedaan. Het dorp is een vreemde constructie. Eigenlijk bestaat het alleen maar bij de gratie van Machu Picchu of liever het toerisme daar naartoe. Hier eindigt de treinreis en kun je alleen verder (behalve lopen) met de bus, naar de Inca-stad. Daarvoor is er een efficiënt opererend bedrijf, dat tientallen bussen heeft lopen. De hele dag door vertrekken die zodra ze vol zijn, heen de berg op naar de Inca-stad en terug. De oude naam voor het dorp is Aguas Calientes, warm water betekent dat. Er zijn in het dorp warmwaterbronnen, die je ook kunt bezoeken. Ons hotel ligt midden in het dorp pal aan… het perron. De spoorlijn voor de lokale mensen (toeristen reizen niet met dezelfde trein als lokale mensen) en voor de vracht om dit dorp te bevoorraden loopt namelijk vlak voor ons hotel langs. Er stoppen treinen, er rangeren treinen en ze rijden langs. Als je zit te eten rijden ze op een paar meter van je tafeltje. Dat lijkt wel leuk en is het ook wel voor een keer, maar de locomotieven zijn zware diesels die nogal wat stank en rook uitbraken, zeker als ze rangeren en drie, vier keer langskomen. Het is en blijft een heel vreemde gewaarwording: het trottoir is het perron en een weg is er niet, alleen een spoor. We logeren in het Machu Picchu Hostal, een efficiënt hotel met een ontbijtgelegenheid een paar meter verderop langs het ‘perron’. Even verderop eten we op een terrasje vlak naast de trein gezamenlijk een lunch. Wij bestellen een sandwich, maar krijgen zo’n glad plasticachtig broodje zoals je bij McD. krijgt. Het is belegd niet met ham, wat we besteld hadden, maar met een soort Smac. Dat spul dat we in de jaren 60 in blik meenamen op fietsvakantie. Brrr. Het smaakt ons eigenlijk niet. We hebben ook nog kippensoep besteld en dat gaat er beter in. Terug op onze kamer ga ik even liggen. Moe.
Bromelia’s en meer
Dan gaan we wandelen, langs de rivier over de weg naar de Inca-stad waar de bussen ook langs rijden. Het is dus uitkijken geblazen. Ook dat je niet naast een plas staat als er een bus passeert. Het is hier nogal vochtig. Langs de rivier groeien prachtige bloemen en planten als bromelia’s en trompetbloemen en veel exotische soorten waar ik de naam niet van ken. Van die planten die bij ons bij de bloemist staan. Jammer is dat door de langsrijdende bussen verderop de begroeiing nogal vervuild is door opgespatte modder. We bekijken ook even het Machu Picchu Museum, (officieel het ‘Museo de Sitio “Manuel Chávez Ballón”’) maar dat valt ons tegen. Het is wel mooi gepresenteerd, maar we zijn snel uitgekeken. De dingen die hier tentoongesteld zijn hebben wij –met ons lekenoog- al zo vaak gezien deze weken. Merkwaardig is, dat we om er in te komen, ons paspoort moeten afgeven en we geen wisselgeld krijgen. Dat komt straks, zegt de man, en dan krijgt u ook uw pas terug. Nog nooit zoiets meegemaakt. Even later komt hij de paspoorten en het wisselgeld brengen. Van de passen heeft hij een kopie gemaakt. Nou, ja, niets meer aan te doen. In alle hotels werken ze ook met kopieën van je paspoort. Ik ben er niet zo gek op: als men kwaad wil, is het niet zo moeilijk, op deze manier.
’s Avonds eten we in het dorp. Gezamenlijk met de hele groep, want ook de mensen die de tweedaagse Inca-trail hebben gelopen en de man die de vierdaagse trail liep, zijn weer van de partij. Het was gezellig.
Met de trein van Peru-rail van Cusco naar Aguas Calientes, het dorp dat de toegang is tot de Inca-ruïne van Machu Picchu. Door de Heilige Vallei langs de Urubamba.
station Machu Picchu Pueblo
Dit is de spoorbrug. Op de achtergrond links het station voor de toeristentreinen; het lokale volk komt met andere treinen, net als de vracht. Dat spoor loopt over deze brug het dorp in en door. Er is geen weg hiernaartoe vanaf Cusco. Alleen is er de weg naar boven, naar de Inca-ruïnes. Alles en iedereen moet dus per spoor worden aangevoerd. Geen wonder dat de prijzen hier redelijk hoog liggen. Naar de ruïnes gaan bussen.
ons hotel
achterkant hotel (Urubamba)
voorkant; trottoir = perron!
eten naast de rangerende treinen
M.P. Pueblo
wandelen langs de Urubamba
silhouet M.P.
