Dag 20 La Paz
Zwerven door La Paz
We hadden vandaag ook nog weer kunnen boeken voor excursies. Naar een Maanvallei en naar de hoogste skipiste ter wereld op 5200 m hoogte. Thuis was ik nog wel van plan om naar dat berggebied te gaan, want alleen de tocht ernaartoe schijnt al adembenemend te zijn, maar ik vrees nu dat het me letterlijk té adem-benemend zal zijn. Ik heb hier op 3650 m in La Paz al moeite. Nee, Riet en ik besluiten om de stad te voet verder te verkennen. We gaan over de voetgangersbrug naar de andere kant van de autoweg. Daar is een stadsdeel dat hier en daar nog wel aardig is. In ieder geval is het straatbeeld op zich boeiend. Naast zakelijk westers geklede mannen zie je hier nog heel veel vrouwen, de cholitas, met het traditionele net te kleine bolhoedje op het hoofd en hun fraai geborduurde plooirokken (zogenaamde polleras). In een leuk cafeetje drinken we een kop heerlijke koffie en Riet neemt er een stuk bijna zwart chocoladegebak bij. We wandelen (en klimmen) naar het paleis van de president op de Plaza Murillo, een heerlijk rustiek pleintje met spelende kinderen, duiven, schoenenpoetsers en ijs- en pindaverkopers. Er lopen ook dames met een witte hoofddoek als een masker voor hun gezicht en witte handschoentjes die een lekkernij verkopen die eruit ziet als rode gelatinepudding met slagroom. Ons bieden ze het niet aan en dat hebben ze goed ingeschat.
Zwerven door La Paz
Op het plein is het goed zitten. De duiven zijn een beetje te talrijk. Ze zitten hier echt in drommen. Maar sommige kinderen –en volwassenen trouwens- hebben daar dan wel weer lol in en daarin heb ik dan weer lol. Zo’n jochie dat de duiven voor zich uit jaagt als een schip dat door de golven ploegt, leuk op de foto en film. We kijken binnen in de kerk naast het plein. We eten een lichte lunch in een autovrije straat. Op een pleintje zien we mobiele fotografen; alles wat ze bij zich hebben is een stoel maar hoe ze het foto’s maken verder precies doen, dat is mij ontgaan. Langzamerhand lopen we terug richting hotel. We doen allerlei winkeltjes aan op zoek naar een sieraad dat onze buren graag willen hebben dat we voor ze meenemen. Hoe we ook zoeken, we vinden niet iets wat er op lijkt. Ach, we kijken nog wel verder, zeggen we. Cusco komt ook nog. In een restaurantje in de Linares of daar ergens, dat El Pueblita heet, drinken we gezeten op een piepklein balkon boven de straat met veel toeristen, een lekker groot glas naranja, sinaasappelsap. We kijken ook nog even bij het Coca-museum, maar het vooruitzicht dat we niet veel nieuws zullen zien en veel leeswerk moeten doen, laat ons besluiten niet naar binnen te gaan. Terug in het hotel is het vijf uur. Vanaf vanmorgen half tien hebben we rondgezworven, dus we zijn best moe. Even een uurtje rusten. Het was vandaag fantastisch weer: zon en stapelwolken, ongeveer 25 graden. ’s Avonds gaan we terug naar El Pueblita. De eigenaar ontvangt ons hartelijk. Hij heeft van toeristen en films Engels leren spreken, zegt hij als we hem daarmee complimenteren. Niet veel mensen spreken hier namelijk Engels. We nemen weer een glas pure naranja en ik bestel de trucha (forel) en Riet de lama-filets. Daarvan mag ik mee-eten, want ze heeft er te veel aan en mijn forel was een niet te groot filetje, vandaar. We drinken er een uitstekende Chileense witte wijn bij. Samen 155 Bol. Ik geef de man 180 want we zijn heel tevreden. Het was heel smakelijk allemaal. Hij moet met ons mee naar beneden, de gang met souvenirstalletjes door naar de poort aan de straat om die voor ons te openen, want die moet –om de winkeltjes- na acht uur al dicht. Ik zeg tegen hem dat hem dat vast klanten kost, en dat moet hij helaas beamen. We wensen hem veel succes, een aardige man, die je meer klandizie zou toewensen. Wij waren deze avond zijn enige klanten.
Plaza Murillo met paleis en kathedraal
