Dag 18: Sucre- La Paz Vliegend overbruggen we 700 km altiplano; chaotisch La Paz, heksenmarkt, St. Franciscus Kathedraal

Peru, Bolivia, Chili; Reisverslag en fotoreportage - Dag 18: Sucre- La Paz Vliegend overbruggen we 700 km altiplano; chaotisch La Paz, heksenmarkt, St. Franciscus Kathedraal

Artikelindex

Pagina 20 van 39

Dag 18: Sucre- La Paz; Vliegend overbruggen we 700 km altiplano; chaotisch La Paz, heksenmarkt, St. Franciscus Kathedraal

We zijn om half acht opgestaan en hebben ontbeten in het hotel. ’t Is –nog steeds- bewolkt en het regent een beetje. Diedrik meldt: de vlucht is door de weersgesteldheid uitgesteld, en om kwart over tien komt er meer informatie. Zorg dan wel dat je klaar bent want dan kan er haast bij zijn, zo is zijn boodschap. Het vliegveld van Sucre ligt tussen de bergen en schijnt moeilijk te zijn om aan te vliegen of te vertrekken. Gisteren bij het klooster zagen we een vliegtuig komen: zo zie je het en zo niet en dan weer wel. Ze vliegen gewoon tussen de bergen door. Merkwaardig gezicht was dat. Het is dus wel goed dat ze het zekere voor het onzekere nemen. Wij hebben dus ineens nog even tijd over. Dan nog maar even een lekkere koffie drinken op het Plaza. Ik neem met een beetje weemoed afscheid van Sucre. Ik vind het een fijne stad. Je kunt je bijna niet voorstellen dat de zoutvlakte van Uyuni en de woestijn nog geen 400 km hier vandaan is. Wat een totaal andere wereld is dit dan.

Enorme stad La Paz

Om kwart over tien, terug in het hotel, is het laatste bericht dat we om half elf vertrekken. De vlucht gaat door. Een bus brengt ons naar de luchthaven en de formaliteiten gaan vrij vlot, zodat we om 11.40 u in de lucht zijn en om 12.20 u in La Paz. We vliegen met Amaszonas. Ik zit aan het raampje en kan veel zien van de Altiplano, de hoogvlakte, waar we overheen vliegen. ‘Hoog’ is het wel maar ‘vlakte’ niet bepaald. Wat een woest gebied als je het zo van boven ziet. Als we de 700 km tussen Sucre en La Paz over de weg hadden moet doen, waren we dagen onderweg geweest. Nu doen we het in minder dan een uur. De bagage is er ook vlot. Dan volgt een rit van een uurtje naar het hotel. Onderweg stoppen we even en krijgen we een blik op de enorme oppervlakte die de stad bestrijkt. Wat een enorme stad. De bebouwing kruipt al tegen de hellingen op, zo te zien. La Paz ligt in een kloof, beneden een vlakte, op een hoogte van 3600 meter aan de rivier La Paz. Bovenop de vlakte ligt de stad El Alto met de internationale luchthaven van La Paz, ook El Alto genaamd. La Paz wordt gezien als de hoogst gelegen (hoofd)stad ter wereld. Officieel is Sucre nog steeds de hoofdstad, zoals ik eerder opmerkte. We zullen het nog merken, de komende dagen, dat de stad zo hoog ligt. Trappen lopen in het hotel is uiterst vermoeiend en ook het wandelen in de stad. In het hotel neem ik omhoog altijd de lift; omlaag wil ik nog wel traplopen. Er zijn weinig straten die niet hellen omdat La Paz in een kloof gebouwd is en tegen de heuvels/ bergen opkruipt. Op internet heb ik gelezen dat mensen die hier hun reis beginnen, pas echt problemen kunnen verwachten. Ik las zelfs over iemand bij wie het trommelvlies scheurde. Wíj zijn tenslotte al redelijk aan de grote hoogtes gewend geraakt. Maar het blijft lastig, dat hijgen na wat onschuldige inspanning.

‘Heksenmarkt’ in La Paz

In het hotel Diamante Azul dat in het centrum ligt, krijgen we een kleine kamer waar we net om de bedden heen kunnen lopen. Meer ruimte is er niet. Het uitzicht is op een zooi-platje, en daaroverheen zien we de stad tegen de hellingen op kruipen. Hier zitten we dus morgen een hele dag opgesloten wegens de volkstelling. Nou ja, je kunt niet altijd een heel appartement hebben! We gaan met Diedrik mee om even wegwijs te worden in de buurt. Hij brengt ons eerst naar een Italiaanse pizzeria. De pizza die we krijgen is smakelijk en groot. Er zit erg veel kaas op. Zeer voedzaam dus. ’s Avonds voelen we de pizza nog zitten in de maag en doen we het dus met wat volkoren koeken en fruit. Na de lunch gaan we een eindje mee met de groep, maar al snel gaan we met zijn tweeën onze eigen weg. We kijken wat er allemaal te koop is op de zogenaamde heksenmarkt. Het is niet echt een markt maar een aantal winkels langs de straat Santa Cruz en zijstraatjes. De naam heksenmarkt is vast niet afkomstig van lokalen, want het zijn eigenlijk meer esoterische winketjes. Ze verkopen allerlei spullen om te offeren o.a. aan Pacha Mama, Moeder Aarde, een van de aloude Inca-goden. Het begrip Pacha Mama is hier in de Andes nog zeer levendig. En ik heb de indruk dat het niet alleen voor toeristen nog levendig gehouden wordt. De markt is er natuurlijk om bekend dat je er lama-foetussen kunt kopen. Die worden voor offers gebruikt. Inderdaad staat er in elke winkel wel een mandje met deze gedroogde schepsels. Maar er zijn ook gedroogde zeesterren, en verder veel beeldjes en heel veel producten waarvan ik de zin of waarde niet kan beoordelen.

Dodge bussen uit de jaren vijftig

Het wandelen in deze stad, zo merken wij al snel, is geen pretje. Er is veel verkeer, voornamelijk bussen en taxi’s en véél van die kleinere passagiersbusjes en vooral de vele bussen die met ronkende motoren tegen de helling op zwoegen, spuiten veel smerige diesellucht in de atmosfeer. Zwarte wolken komen er uit de uitlaat. Je krijgt er binnen de kortste keren een zere keel van. Er rijden heel veel van die bussen. Het zijn zeer vervuilende voertuigen want ze zijn stuk voor stuk meer dan vijftig, zestig jaar oud. Ze zijn voor het grootste deel van het merk Dodge, een enkele International en een Ford hier en daar. Ze komen dus allemaal uit de USA. Voor liefhebbers van oude voertuigen is het smullen. Ze zien er vaak nog prachtig uit, goed onderhouden, met allerlei opsmuk. In dit klimaat blijft de carrosserie natuurlijk gemakkelijker roestvrij dan dat bij ons zou wezen. Maar motorisch klinken ze ook nog best goed. Ik denk dat ze te vergelijken zijn met de bekende oude Amerikaanse auto’s op Cuba. Voor de wandelaar is La Paz niet aantrekkelijk. De stad is druk, onoverzichtelijk, vervuild en niet mooi zoals Sucre, Potosí of Arequipa in Peru. Eerlijk gezegd vind ik de stad lelijk. Mooie koloniale gebouwen zie ik nauwelijks. Het plein, Plaza de los Heroes, voor de grote Sint Franciscus kathedraal wordt ontsierd door lelijke flatgebouwen op de achtergrond en een oerlelijk winkelcentrum dat gebouwd is aan en om de voetgangersbrug over de drukke vierbaans weg die hier pal langs dit plein en de kathedraal loopt.

Dwalen door smalle steile straatjes

Het is intussen zachtjes gaan regenen. Riet koopt een paraplu, ik zet mijn capuchon op. Ach, het is niet erg nat maar wel somber weer. De kathedraal is van buiten een bruine stenen kolos en van binnen één en al Barokke protserigheid. Smakeloosheid viert hoogtij, in mijn beleving althans. Foto’s hiervan plaatsen om mijn mening te staven kan niet, want er wordt binnen streng gelet op de handhaving van het fotografeerverbod. We dwalen en zwerven een hele tijd door de smalle soms steile straatjes van de binnenstad. Kijkend bij winkeltjes, daarvan zijn er duizend en meer, foto’s makend, en onze ogen uitkijkend. Het valt niet mee om een aardige gelegenheid te vinden om eens even te pauzeren en wat te drinken. Uiteindelijk gaan we naar binnen bij een zaak op de hoek van de Av. Illampu, een zeer drukke straat, en een zijstraatje. Binnen is het een kale ongezellige boel. Maar we drinken er een groot glas puur versgeperst sinaasappelsap en knappen daarvan op. We kopen wat ansichtkaarten voor wat vrienden in Nederland en gaan dan op zoek naar een Correos, een postkantoor. Na lang dwalen geven we het op en dan, vlak bij ons hotel, zie ik een bord ‘Correos’. Achter in een gangetje is inderdaad een klein kantoortje waar twee dames gezellig zitten te teuten. Ze ontvangen me zeer vriendelijk en bevestigen dat ik hier postzegels kan kopen. Op de kamer schrijven we de kaarten en ik breng ze meteen nog even naar de dames, die er nog net zo zitten als toen ik de zegels kocht. Ze herkennen me en verzekeren me vriendelijk dat de kaarten meteen op de post gaan naar Ollanda. Kijk, dat is nog eens een postkantoor. En dat in zo’n wereldstad. Doodmoe kruip ik ’s avonds onder de veel te zware dekens. Het wordt geen plezierige nacht; de matras en het kussen zijn van slechte kwaliteit. Riet slaapt helemaal slecht.