Dag 17: Sucre Het klooster La Recoleta, café Mirador, de kathedraal en museum, markt bij Ravelo en het Plaza

Peru, Bolivia, Chili; Reisverslag en fotoreportage - Dag 17: Sucre Het klooster La Recoleta, café Mirador, de kathedraal en museum, markt bij Ravelo en het Plaza

Artikelindex

Pagina 19 van 39

Dag 17: Sucre

Het klooster La Recoleta, café Mirador, de kathedraal en museum, markt bij Ravelo en het Plaza

De eetzaal van hostel Sucre mag er, net als de rest van het koloniale gebouw, zijn. Het ontbijt stelt niet zo veel voor, maar de omgeving doet ook wat. We gaan wandelen vandaag, op ons eigen houtje. Eerst willen we weten waar toch die muziek vandaan komt die we horen als we op straat komen. Het blijkt dat er een vestiging van de politie een half blok achter ons hotel is en een orkestje van agenten zit in het plantsoen voor het bureau buiten te oefenen. We kijken even, vragen ons af of je hier een foto van mag maken en doen het toch maar. Er kraait geen haan naar. Dan gaan we eerst naar een grote supermarkt om flesjes water te halen en daarna is het al weer tijd voor een lekkere koffie bij Abis Café aan het Plaza. Dan komt de wandeling naar het klooster La Recoleta. Het eerste stuk gaat nog prima. Maar dan begint de straat te hellen en het laatste stuk is ronduit steil. We staan dan ook geregeld stil om even om te draaien en van het uitzicht over de stad te genieten. Dat we dan weer wat op adem komen, is ook mooi natuurlijk. Nu en dan stopt er een taxi naast ons, om zijn diensten aan te bieden maar zo erg is het nou ook weer niet. We komen langs een school, waar we even op de binnenplaats kijken. Kinderen lopen in en uit. Is het net pauze? En als we dan boven komen, opent de nauwe straat zich ineens in een weids plein met aan de andere zijde voor ons het klooster. Rechts is een school, ook al oud kennelijk. Die heet ook La Recoleta. Aan de andere zijde is de Mirador, een stijlvolle zuilengang. Daar tussen de zuilen heb je een fantastisch uitzicht op de grondwettelijke hoofdstad van Bolivia, Sucre. Een stad overigens van ongeveer 250.000 inwoners die toch een beetje provinciaals aandoet, of liever: heel relaxt. Als ik dit vergelijk met de enorme stad La Paz waar we over een paar dagen zullen komen, dan is dit een heerlijk verblijfsoord en La Paz eigenlijk één stinkende wriemelende chaos. Overigens is de regering al lang vertrokken naar La Paz. In Sucre is alleen nog het Hooggerechtshof. En het is een universiteitsstad, gespecialiseerd in recht. Er zijn ook nogal wat buitenlandse studenten. Wel, daar kan ik me wel wat bij voorstellen. Het lijkt me een leuke stad om te studeren of om les te geven. Maar wat een plaatje: het witte klooster met daarboven de blauwe lucht met witte wolken.

La Recoleta

Het klooster La Recoleta is in 1601 gesticht door de Franciscanen, en is nu een museum. De kerk erbij dateert pas uit de 19e eeuw, en veel ouder is de enorme boom die achter in de tuin staat, namelijk 1400 jaar. De boom is in 1956 tot nationaal en historisch monument verklaard. Wij betalen een kleinigheid voor de toegang en begrijpen niet dat wij geacht worden met een groep mee te gaan. Sterker, we vragen of we op eigen gelegenheid mogen en het antwoord is bevestigend. Toch komen we onderweg door het complex een paar keer iemand tegen die ons maant bij de groep schoolkinderen aan te sluiten, die voor ons uitgaat. Later snap ik waarom. Het klooster gaat namelijk tussen de middag dicht voor siësta en men is bang dat wij anders veel te lang zullen dralen. En daar zouden we wel eens gelijk in kunnen hebben. Goed, we houden de groep een beetje in de gaten en dat moet ook, want anders komen we voor dichte deuren, zo hebben we gemerkt. De gids van de schooljeugd bekommert zich ook een beetje om ons en loodst ons door alle door haar te openen deuren. Gaat prima.

Relaxte lunch met uitzicht op Sucre

Het klooster heeft verschillende afdelingen en patio’s. De eerste patio is flink begroeid met struiken als hibiscus met prachtige rode en geel-oranje bloemen en sinaasappelbomen. De sinaasappels vallen er al af. Ik zoek er een die nog heel is en eet hem op. Lekker sappig. Gelukkig is er een fonteintje om mijn handen schoon te spoelen. De gang onder de arcades is versierd met hortensia’s in potten. In de kerk bewonderen we onder andere de zetels met veel houtsnijwerk. Zo dwalen we door de vele gangen en zalen, we zien heel wat kunstschatten en zijn pas tegen twaalf uur buiten. Daar zie ik op een bordje dat het klooster eigenlijk al om half twaalf sluit. Op het plein is het nu druk want de school is uit, dus wild rennende en voetballende kinderen. Wij kijken uit over de stad van onder de arcades van de Mirador. We zien beneden een cafeetje met terras. Daar gaan we naartoe, maar eerst nog even kijken bij de kooplui aan het plein. Riet vindt er een leuke tas, gemaakt van geweven stof, die haar Vietnam-tas moet vervangen. Op het terras van café Mirador is nog net plek voor ons. We eten een sandwich en drinken een paar glazen verrukkelijk maracujasap (van de passievrucht). We genieten van de rust, de sfeer, het uitzicht over Sucre en zitten er bijna anderhalf uur. Dan wandelen we terug naar de stad; dat gaat heuvelaf toch wel een stuk gemakkelijker dan de heenweg. We zitten weer een tijdje op het sfeervolle Plaza te kijken naar wat er allemaal langs komt en gebeurt. Tegen dat het open gaat gaan we naar het Museo Eclesiástico, bij de kathedraal, waar men veel goud- en zilversmeedwerk bezit. En schilderijen en beelden. Tussen 1559 tot 1712 verrees aan het Plaza 25 de Mayo de indrukwekkende Catedral Metropolitana. Prachtig in wit en terracotta, net als de rest van de stad. En met de in het oog springende hoektoren van vier verdiepingen. De stad was toen zetel van de Rooms-katholieke kerk in Bolivia. Aan deze hoogtijdagen dankt Sucre zijn fijnzinnige koloniale architectuur.

De maagd van Guadeloupe en een schilderachtige markt

De kerk is te bereiken door een kapel; in die kapel hangt de beeltenis van de religieuze patrones van Sucre, de Maagd van Guadeloupe. Oorspronkelijk is het geschilderd in 1601, maar de overdaad aan goud, zilver, parels en smaragden is er later aan toegevoegd door dankbare gelovigen. Het maakt de maagd zo kostbaar dat je de ruimte alleen met een gids mag bezoeken. In de kerk mag je wel op je eigen houtje rondkijken. Foto’s van de maagd maken is uit den boze. Het is wel een hoogtepunt van barokke exuberantie. En we hebben daar toch al meer voorbeelden van gezien, want elke kerk in deze landen is een orgie van gouden en zilveren ‘bling bling’, zo noem ik het maar oneerbiedig. Het museum kon mij daarna niet zó bekoren. Naast het goud- en zilverwerk staan er beelden van heiligen die me vanonder een ooglid onderzoekend aankijken. Brr.

Eten bij Los Balcones aan een kletsnatte Plaza

Van de kathedraal lopen we naar de markt bij Ravelo-Paetonal. Schilderachtig is het natuurlijk weer, die mengeling van groenten, fruit, aardappels in vele soorten, kruiden, drogisterijartikelen, vlees, kaas, ja wat niet al. Over aardappels gesproken: de aardappel komt oorspronkelijk uit de Andes. In de Andes komen 4000 verschillende varianten van de wilde aardappel voor. Ze zijn klein en smaken bitter. Door de indianen worden deze aardappelen echter als voedsel gewaardeerd omdat ze veel zetmeel bevatten en tot op de sneeuwgrens, ongeveer 4000 meter hoog, zijn te verbouwen. In Peru en Bolivia schijnen van de gekweekte aardappel honderden soorten te bestaan. Op de markten zien we in ieder geval veel meer soorten dan bij ons op de markt.

Dan komen we nog langs de basiliek van Franciscus van Assisi waar we ook nog even kijken, maar dan zit de dag er eigenlijk al weer op. In ons mooie hotel gaan we ons even opfrissen en dan gaan we terug naar het Plaza naar hetzelfde restaurant Los Balcones dat ons gisteren zo uitstekend beviel. Ik bestel er wat ik gisteren al op de kaart zag: een T-bone steak van een halve kg. En natuurlijk weer die fijne saladebar. Vandaag was het mooi weer, niet zo warm (dat is Sucre bekend om, om zijn fijne gematigde klimaat), later werd het wat meer bewolkt. Nu we hier zitten te eten spoelt een flinke regen- en onweersbui het park schoon. Wij zitten droog op ons balkon en zien dat veel jonge mensen ondanks de regen buiten blijven. We eten weer heerlijk en de bediening is voortreffelijk. Riet heeft vandaag de gegrilde vis die ik gisteren zo lekker vond. Inclusief water, wijn en koffie zijn we iets meer kwijt dan gisteren door mijn T-bone, maar het is nog goedkoop. Als je in Nederland al zo’n stuk vlees op de menukaart ziet dan is het vreselijk duur; meer dan wat wij hier voor ons beiden voor de hele maaltijd betaalden. En deze was zo mals en smakelijk! Ja, je kunt hier in Bolivia lekker eten en drinken voor een heel redelijke prijs. We blijven zitten tot de regen voorbij is en over kletsnatte straten wandelen we terug naar ons hostel waar we droog aankomen.

de hellende straat Dalence...