Dag 16: Potosí – Sucre Busreis, zondagmarkt van Tarabuco; Sucre, Plaza de Mayo

Peru, Bolivia, Chili; Reisverslag en fotoreportage - Dag 16: Potosí – Sucre Busreis, zondagmarkt van Tarabuco; Sucre, Plaza de Mayo

Artikelindex

Pagina 18 van 39

Dag 16: Potosí – Sucre

Busreis, zondagmarkt van Tarabuco; Sucre, Plaza de Mayo

We vertrekken op tijd omdat we vandaag ook nog naar de zondagmarkt van Tarabuco willen. Tarabuco is een soort Staphorst van Bolivia, het staat bekend om zijn weefkunst en de authenticiteit van haar bewoners, die nog vaak in uitbundige klederdracht lopen. Net als bij ons in Staphorst zijn ze aan de ene kant trots op hoe ze eruit zien, anderzijds zijn ze niet gek op fotograferende toeristen. Helaas is de bus vanmorgen een half uur te laat. Ik had dus om half vijf vanmorgen nog een half uurtje kunnen doorslapen… Het landschap waar we door rijden is best mooi maar toch heb ik moeite mijn ogen open te houden. Op een plaats waar het landschap echt spectaculair is, stoppen we voor foto’s. Er hangt een grote brug over een rivierbedding die nu nog grotendeels droog is, maar straks in de regentijd vast een kolkende rivier ruimte geeft. We rijden door flinke bergen en de weg slingert er met veel bochten door. Merkwaardig is, dat ik het lang niet zo bemerk als wanneer ik zelf door de bergen rij, al of niet met een caravan achter de auto. Aan de ene kant is dat jammer, maar aan de andere kant is het natuurlijk ook wel lekker gemakkelijk om zo gereden te worden. Van Sucre rijden we dus meteen door naar Tarabuco. Dat is nog ongeveer twee uur rijden.

Boliviaans Staphorst

We komen er om een uur of elf aan en krijgen tot twee uur voor de markt. We gaan dus het restaurantje eerst voorbij en gaan eerst het dorp verkennen, waar in veel straten kraampjes staan. Dicht bij en om het plein is het meest stoffen en kleding en zo wat er aangeboden wordt, voornamelijk gericht op toeristen, maar verder het dorp in wordt het authentieker. We kijken en kijken en fotograferen. Een beetje ongemerkt natuurlijk. Of met de telelens (250 mm), of vanaf de buik met de lens in groothoekstand op 18 mm. Wat is zo’n reiszoomlens toch handig! Eén keer gaat het bijna fout. Een jochie zit bij zijn pa en eet een papaya; een mooi tafereeltje. Ik gebaar of ik een foto mag maken. Ik begrijp dat het mag, maar als ik afgedrukt heb en weer opsta, staat er een matrone achter mij die geld eist. Dus dat bedoelde de man. Tja, nou ok. Ik geef de vrouw een boliviano, een aardige ‘vergoeding’ toch, maar ze wil er vijf. Ja, kom. Ik gebaar van ‘zie maar dat je het krijgt’ en draai me om. De vrouw ziet zeker in dat ze hier wel tevreden mee mag zijn. Ze glimlacht als een boerin die…

Explosie van kleur

Er is veel te zien. De kruidenvrouwen met hun exotische waar en kleurrijke balen om zich heen. Riet koopt bij een van hen een zakje Amarillo, omdat ik in Chili zulke lekkere ceviche at met saus van dit kruid. De kruidenvrouw heeft –natuurlijk- geen wisselgeld maar geeft een paar kaneelstokjes in plaats daarvan. Tja, zo werkt dat. De afdeling groente en fruit is zoals altijd op dit soort markten een explosie van kleur en vorm. Altijd goed voor mooie foto’s. De vleesafdeling wekt altijd enig afgrijzen bij mij, hoewel ik vleeseter ben. Maar van koeienstaarten met het haar er nog aan krijg ik geen eetlust. In de straten o.a. handelaren met grote zakken cocabladeren, zakken echt van meer dan een meter hoog. Er zijn ook kleden, schoenen, keukenwaren, je kunt het niet bedenken of het is hier te koop. Onze aandacht wordt bij voorbeeld getrokken door grote bruine brokken, zo groot als en in de vorm van een flinke baksteen. Het is ongeraffineerde suiker. In China op een dorpsmarkt zagen we ook zoiets. Hier staan de brokken gewoon op een stukje plastic op de grond. Verwondering wekken ook altijd weer de enorme hoeveelheden chilipepers die te koop zijn, al of niet gedroogd.

De vrouwen dragen de bekende bolhoeden, maar soms ook heel kleurige en fantasierijke hoofddeksels. Ze dragen het diepzwarte haar in twee lange staarten die eindigen met ingenieuze vlechtwerkjes.

Tegen kwart voor een gaan we naar het plein, naar het restaurantje om wat te eten. Een groot deel van de groep zit daar al (of nog?). De mevrouw die bedient, doet haar best maar het loopt haar een beetje over de hoge schoenen en het duurt erg lang voor er iets doorkomt. Twee koffie en twee sandwiches met kip, zo moeilijk moet dat toch niet zijn. Als ik later door de zaak naar achter loop voor een baño (wc) krijg ik wat meer begrip voor haar. Als je hier in de ze chaos toch eten moet klaarmaken… Ik hoop maar dat de kip goed verhit is… Eindelijk heb ik een sandwich, 15 minuten later Riet ook. Daardoor blijft er niet zo veel tijd meer over om nog eens de markt op te gaan. We doen het toch nog even.

Koloniaal hotel en Plaza 25 de Mayo

De bus vertrekt op tijd en tegen half vier zijn we bij het hotel. Hostel Sucre in Sucre. Het is een pracht van een hostel, gevestigd in een 18e-eeuws statig koloniaal pand. Om precies te zijn dateert het pand uit de tweede decade van de 18e eeuw, dus ca. 1715. Prachtig, met die twee binnenplaatsen met zitjes en groen. Witte muren en sierlijke arcaden, zowel op de begane grond als eerste verdieping, trappen, uitbouwsels. Jammer is dat het meisje bij de receptie de zaak niet helemaal onder controle heeft. Eerst krijg ik de sleutel van een kamer die overduidelijk bewoond is! Dan krijg ik een nieuwe sleutel, maar J roept al: dat is onze kamer! De derde sleutel is goed maar de kamer valt wat tegen, ik houd niet van een tweepersoons bed met één ongedeelde matras. Door ingrijpen van Diedrik heb ik snel de vierde sleutel en nu is het helemaal goed: een ruime kamer met enkele bedden, drie zelfs. We kijken uit op de tweede patio. We installeren ons en rusten wat uit. ’t Is niet zo hoog hier, rond de 3000 m denk ik. Riet heeft nog wel last van duizelingen soms.

Tegen half vijf lopen we naar het centrum naar het Plaza 25 de Mayo. Dat is niet ver. Het hotel ligt wat dat betreft heel goed. Wat een monumentaal plein! Er is veel groen en langs de vier zijden staan witte, statige gebouwen uit de koloniale tijd. Ze zien eruit alsof ze gisteren werden gebouwd. We kijken alvast welke restaurants er zijn. In een koffiebar aan ’t plein drinken we uitstekende koffie. Ik heb ‘mocha’, met een beetje chocola erin. Verstand van lekkere koffie maken hebben ze hier zeker, meer dan in Peru. We zitten een poos op het prachtige plein c.q. park op een bankje te kijken naar wat er langs komt en gebeurt. Dat doen veel mensen hier. De meeste banken zijn altijd bezet. Veel ouders met kinderen vandaag (het is zondag) die zich geweldig vermaken met zwaarden van ballonnen die een slimme verkoper staat te verkopen. Spelende honden ertussen, wat duiven. Wat een prachtige stad is Sucre, vinden we nu al, terwijl we alleen het centrum nog maar gezien hebben.

Eten met uitzicht op het Plaza

Tegen zevenen gaan we een restaurant zoeken; er zijn er nu meer open dan vanmiddag. We komen uit bij eentje op de eerste verdieping aan het Plaza met fraai uitzicht op… het Plaza. Los Balcones heet het. We zijn net op tijd want als we besteld hebben, komt er een groep Canadezen en Duitsers en is de keuken dus druk. Ik eet een pescado a la plancha, een gegrilde vis, opgediend met wat ze in Beieren ‘Salzkartoffeln’ noemen, gekookte aardappeltjes met zout en peterselie. Erbij is hier ook nog een lekkere salade van de saladebar. Ik neem vooral dingetjes in het zuur en gemarineerde groenten. Riet eet een kippenborst met honing-mosterdsaus. Een glas witte wijn erbij. Ze schenken hier in Bolivia veelal Chileense wijnen, en die zijn uitstekend. Een cafè macchiato/ cortado toe en dat alles voor 178 Bolivianos, waar ik dan 200 van maak want het was allemaal zeer naar wens, zowel de bediening als het eten. Waar eet je voor ruim 21 euro met zijn tweeën zo lekker en zo goedkoop? We dwalen nog even over het nog warme, en zacht verlichte plein, zitten nog even op een bankje en gaan dan naar het hotel. Lange dag vandaag. Morgen een vrije dag, maar we willen met z’n beiden van alles doen.

onderweg naar Sucre en Tarabuco