Dag 14: Uyuni – Potosí
Busrit, Pulacayo met trein van Butch Cassidy & the Sundance Kid, wandeling door groene vallei
Met een gepimpte bus (wat weten die Boliviaanse chauffeurs hun bus te ‘versieren’!) rijden we na een lekker uitgebreid ontbijtbuffet door mooie landschappen naar de oude mijnstad Potosí. Minder mooi aan de bus is de rechterachterband, die is vrijwel glad, zie ik. Nou ja, het is goed gegaan… Al snel zijn we bij Pulacayo, een oud mijnstadje, waar een primitief museum is gevestigd, namelijk een terrein waar oude treinen staan geparkeerd. Het lijkt wel wat op het treinenkerkhof van gisteren. Maar hier is er een gids, die van elke loc wat weet te vertellen. Trekker bij uitstek is natuurlijk de trein die in de voor-vorige eeuw werd overvallen door de beroemde of beruchte treinrover Butch Cassidy.
Treinrovers
Butch heette eigenlijk Robert LeRoy Parker (1866), en was een beruchte treinrover, bankrover en bendeleider. Door zijn misdaden werd hij gedwongen te vluchten met zijn partner in crime Harry Alonzo Longabaugh, ofwel the Sundance Kid en nog een vriendin van de laatste. Eerst naar Argentinië en toen naar Bolivia. Daar werd hij naar men aanneemt gedood in een shootout in 1908. Hier in Pulacayo staat dus een trein die overvallen is door deze heren. De film over deze treinrovers (Butch Cassidy and the Sundance Kid) dateert uit 1969 en Paul Newman en Robert Redford en Katharine Ross spelen erin. Het aanstekelijke Raindrops keep fallin’on my head komt uit deze film. Pulacayo is trouwens gezegend met een zilvermijn die de tweede in grootte is van de hele wereld. Het is Unesco erfgoed. Het museum is wel een interessante plek, want er staan een paar technische hoogstandjes zoals de draaischijf waarmee men een loc kon rangeren op een kleine locatie. Helaas staat het hier wel langzaam verder af te takelen. Omdat er hier zoveel zilver te transporteren viel, waren hier al heel vroeg (Europese) locomotieven. Ik ben geen kenner maar er staan een paar héél primitieve. Tegen de middag maken we een mooie ontspannen wandeling door een groen dal in de overigens hete kale omgeving. Langs een kabbelend beekje lopen we. Kom daar eens om in dit gebied, nou hier dus. Aansluitend eten we onze meegebrachte lunchbox hier naast het beekje leeg. Leuke picknick.
Bruiloft
Tegen half vier zijn we bij het hotel Grand Libertador in de oude mijnstad Potosí. De bus kan niet bij het hotel komen door de smalle straatjes met eenrichtingverkeer, dus moeten we nog anderhalf blok lopen met onze bagage. We krijgen niet een kamer toegewezen, maar een heel appartement. Twee slaapkamers, een badkamer met ligbad en een complete keuken. Daar zouden we zelfs kunnen koken. Wij hebben er niet veel aan maar aan de keukentafel (met zes stoelen!) kan ik lekker zitten schrijven aan mijn aantekeningen. Op zich doe je natuurlijk niet zoveel met de ruimte, maar toch is het wel handig en plezierig. Hoe kleiner de hotelkamer, hoe minder ik me er op mijn gemak voel, lijkt het. We douchen, brengen wat dingen met de bagage op orde en gaan dan een wandeling door het centrum maken. Dicht bij het hotel raken we meteen verzeild in een feest, waarschijnlijk een bruiloft. Op een pleintje is een soort boog opgericht waaraan potten en schalen hangen, zo te zien van zilver! Buiten staan mensen bier te drinken. Als ze ons zien een paar foto’s maken, nodigen ze ons uit om naar binnen te gaan. Daar kunnen we drinken, begrijpen we. Nou, daarvoor is het ons nog wat te vroeg en bovendien wilden we de stad in. We slaan dus beleefd af. Maar leuk is zo’n uitnodiging wel.
Slecht nieuws
Wij moeten op zoek naar een ATM voor het scoren van boliviano’s dus we lopen richting het Plaza, daar zijn ze vast. Dat klopt, maar pas de vierde automaat is bereid mij de gevraagde boliviano’s uit te keren en dan nog niet op mijn pinpas, maar op mijn Visa-kaart. We gaan vieren dat we geld hebben in het knusse café bistro La Plata, aan de Plaza. Ze hebben er heerlijke koffie in allerlei soorten. Buiten is er feest. Er staan opblaastenten en de dreunende muziek is hier binnen goed te horen. Het café trekt kennelijk alleen gringo’s als publiek, lokale mensen zien we er niet. We wandelen nog wat rond in het centrum; het is wel een aardige stad. Het weer is wat donker helaas, maar daardoor is het minder heet. Overal in dit stadje zie je op de achtergrond de grote berg oprijzen. De berg waarin het zilver werd en wordt gevonden (naast andere delfstoffen) en waar we morgen in een mijn naar zullen gaan.
We gaan terug naar het hotel waar Diedrik een briefing houdt. Er is slecht nieuws: de tweede dag dat we in La Paz zullen zijn, wordt er in Bolivia een volkstelling gehouden. Dat betekent dat niemand die dag op straat mag. Ja, je gelooft je oren niet, maar het is echt zo. In die wereldstad mag dan 24 uur lang zich niemand op straat bevinden. Dat houdt dus in: een lange dag in het hotel. Dat is niet zo mooi, maar het is niet anders. Het internetmagazine Lachispa.eu meldt erover:
In Bolivia is een avondklok ingesteld voor de eerste volkstelling in elf jaar. Alle Bolivianen worden naar huis gemaand, waar ze geteld worden en bijna vijftig vragen moeten beantwoorden. Bolivianen die woensdag niet thuis zijn voor de volkstelling kunnen een boete tegemoet zien. Het wegverkeer in Bolivia is grotendeels gestremd en de grenzen in het land blijven gesloten. President Evo Morales heeft alle Bolivianen opgeroepen om mee te werken aan de volkstelling. “De volkstelling is er niet voor de overheid, het is er voor de mensen, en met name de toekomstige generatie. Hoe moeten we plannen maken voor toekomstige generaties als we niet weten met hoeveel we zijn”, vraagt Morales zich af.
Volgens schattingen is het inwoneraantal in Bolivia gestegen van 8,3 miljoen in 2001 naar ongeveer elf miljoen nu. Veel inwoners vinden de maatregelen die genomen worden draconisch. Gedurende de hele dag is alcohol verboden in Bolivia.
Nou, dat weten we dan. We gaan met de groep eten, in een nogal rumoerig restaurant, waar ze nog net twee in folie in wijnsaus gesmoorde forellen hebben, waarvan ik er een bestel. Lekker. Riet eet een soort kippenfilet/ schnitzel. Glas goede witte wijn erbij en water. Totaal 140 Bol. (= ruim € 15, voor twee, dus dat is goedkoop!). Gaande de maaltijd wordt het steeds benauwder en lawaaiiger, vinden Riet en ik, en als men dan ook nog gaat zitten roken (dat mag hier nog in horecagelegenheden) moeten wij wegwezen. We gaan met enkele anderen wat eerder weg dan de groep.
Al snel na vertrek zijn we bij het Pulacayo Locomotief Museum. Eigenlijk stond een bezoek ervan niet op het programma, maar de chauffeur stopte er en onze reisbegeleider regelde flexibel een bezoekje aan dit merkwaardige museum. Op de achtergrond de berg waaruit zilver werd (wordt?) gewonnen. Het is zelfs door Unesco beschermd gebied.
draaischijf
trein van Butch Cassidy and the Sundance Kid...
cactussen onderweg; het is bloeitijd
groene wandeling; eindelijk groen gras