Nachtbus naar Calama en San Pedro de Atacama

We halen wat yoghurt uit de supermarkt en water en bananen. Daarmee doen we onze maaltijd, daaraan hebben we genoeg want de ceviche is nog niet verteerd. We bestellen vruchtensap (maracuja = passievrucht) op een terras. We krijgen elk een pul waar wel drie grote glazen vol in zitten. Nou, nu kunnen we er wel weer tegen. We gaan nog even bij een drogist een zonnecrème kopen, factor 50. Ik ben al weer een beetje verbrand, en de woestijn en het zoutmeer komen nog, dus we moeten nu wel wat inslaan. In het hotel wachten we in de ruimte achter de receptie tot de taxi’s komen die ons met onze reistassen naar het busstation brengen. Dan stappen we in de nachtbus die ons naar Calama zal brengen. ‘Een comfortabele bus’, staat er in de gegevens van Koning Aap. Ja, de bus op zich is wel comfortabel, maar de reis ermee nou niet echt! 

Ook deze chauffeur vindt namelijk dat de ventilatie wel uit kan als hij rijdt. Het wordt dan ook snel warm en vochtig in de bus. Het vocht condenseert tegen de koude ruiten want buiten is het echt koud. Dat merken we als we bij de laatste controle de bus uit moeten. Er is hier een belastingvrije zone. Dat schijnt te maken te hebben met een vroegere oorlog met Bolivia, dat nu geen toegang meer tot zee heeft. Als compensatie zijn er deze taxfree zones, maar als een bus zo’n ‘grens’ passeert, kan het zijn dat iedereen de bus uit moet en dat alle bagage gescand moet worden. Het is een openbare bus, dus er reizen ook inlandse mensen mee. Ik begrijp dat het niet altijd hoeft, zo’n controle, maar nu dus wel. Al naar de hoed van de douanemensen staat, denk ik. En dan merken we hoe koud het is buiten! Ondanks het fleece jack sta ik te rillen. Daar staan we dan: in het holst van de nacht in the middle of nowhere te sjouwen met onze reistassen. Na de scan mag de chauffeur ze weer inladen. Ik probeer uit balorigheid of ze zullen merken dat ik mijn fototas gewoon bij me houd. Geen haan die ernaar kraait. Zit er wel iemand achter dat scanapparaat, vraag ik mij af. Het maakt een zeer willekeurige en zinloze indruk op mij, deze hele exercitie. Na een half uur, drie kwartier mogen we de bus weer in. Hiep hoi. Nu komt er dus van slapen helemaal niks meer. 

Als het licht wordt zie ik dat we door de woestijn rijden. Op een gegeven moment bereiken we het eindpunt van de bus, Calama. Daar op het busstation moeten we er dus uit, en moeten we wachten op een openbare bus naar San Pedro de Atacama. Staan we daar om zeven uur ’s morgens te blauwbekken in de kou. ‘Comfortabel’ is toch anders. Als na een dik uur bekend is met welke bus we verder gaan, mogen we daar alvast naar binnen. Dat is een gewone lijnbus. Er gaan ook Chilenen (en/of Bolivianen?) mee, met grote dozen en pakken bij zich. Bij het begin van het dorp San Pedro stopt de bus. Wij eruit. De chauffeur lost in no time de koffers en reistassen, ze liggen op een hoop bij elkaar in het stoffige zand. Als de bus al weer weg is, blijkt gelukkig wel iedereen zijn tas te hebben maar er is één koffer te veel uitgezet. Diedrik sjouwt hem mee naar de Hostel. Er is straks bij de volgende halte iemand niet blij, denk ik. We moeten nog twee blokken met de bagage zeulen door het stof en over de slechte weg. Gelukkig krijgen we al snel een mooie kamer met een heerlijke douche. Wat knapt een mens daar van op! 

 nachtbus naar Calama

 en  die naar San Pedro de Atacama

 net uit de nachtbus gerold

 kaart van de omgeving van San Pedro

 stadje onder de vulkaan

 kerkje van San Pedro