De laatste dag, Mi Pueblito Panama Viejo, winkelcentrum en naar huis
Eerst gaan we naar een dorp dat een soort openluchtmuseum is: Mi Pueblito. Er zijn gebouwen neergezet die laten zien hoe het vroeger ging in Panama. We zien er zelfs een levensgrote kopie van ons hotel in Bocas del Toro, dat vroeger het kantoor van de UFC was. Dat met die oude brandkast. Ik maak hier ook foto’s van de zwavelborsttoekan, die met de felgele borst en een grote snavel met geel, rood, paars, groen en blauw erin. Prachtig beest! In een van de gebouwen zien we de oorspronkelijke bewoners van Panama, de indianen, ik meen Kuna-indianen. Een paar vrouwen laten zien hoe hun klederdracht er uit ziet. Riet vindt de kralenkousjes heel apart. Dat zijn ze ook, lijkt me. We kopen er een paar mola’s. Prachtige ‘schilderijen’ maar dan van stof, uiterst kunstig in elkaar gezet. Voor het vele werk dat er in zit, vinden wij ze niet duur.
We bezoeken ook Panama Viejo, waar we de restanten zien van de vroegere hoofdstad te zien zijn. Ik heb zo’n last van mijn enkels dat ik in de bus blijf. Riet maakt wel foto’s. Voor de traditionele groepsfoto kom ik nog even uit de bus.
Tegen de middag worden we afgezet bij een modern uitgestrekt winkelcentrum, een ‘mall’. Nu trakteer je mij daar al nooit mee, maar nu ik zo moeilijk loop al helemaal niet. We zoeken snel een leuke plek om te zitten en laten ons daar verwennen. Eerst met lekkere koffie en dan –als lunch- omdat het de laatste dag is, een warme wafel met kersen en slagroom. Oh, wat lekker.
Naar huis
Dan brengt Polle ons naar de luchthaven. We nemen afscheid. Wij bedanken hem voor alle goede zorgen en voor de vele informatie die we kregen. Dit is echt een goede reisbegeleider.
Over de vlucht valt niet veel te vertellen. Ik zit aan het raam. Durf mijn schoenen niet uit te trekken want dan krijg ik ze niet weer aan, maar mijn voeten, mijn hielen vooral schrijnen. Het is heel warm in het toestel, ook ’s nachts. Vaak is het koud en wil je het dekentje wel om, maar op deze vlucht is het heet. We weten allebei niet meer hoe we moeten zitten op het laatst. Riet zit naast een dikke orthodoxe jood, die stinkend kosjer voedsel eet. Maar aan alles komt een eind, dus ook aan deze vlucht. Op Schiphol willen we zo snel mogelijk naar de trein. Daardoor wisselen we de honderden dollars die we nog over hebben, niet.
Banken… je kunt nou eenmaal niet zonder een maar…
Wat dacht je wat? Dacht je dat je je overgebleven dollars wel bij de AbnAmrobank in een plaats met meer dan 50.000 inwoners kan inwisselen tegen euro’s? Dat denk je toch niet? Want dan zit je er wel naast. Een bank doet tegenwoordig niet meer in fysiek geld. Voor geld moet je niet naar een bank. Dat was vroegahhh. Nu moeten we met de dollars veertig km verderop naar Zwolle naar het GWK. Daar willen ze nog geld. En krijg je geld. Als ik de AbnAmro niet nodig had voor het betalingsverkeer, dan zei ik vandaag nog mijn rekening op. Ik neem al jaren wraak door mijn spaargeld bij een bank te stallen die wat ethischer werkt en klantvriendelijker is.
Taxi en Teken
We laten ons thuisbrengen met een taxi. Kost evenveel als de reis met de trein van Schiphol naar Hoogeveen. De jongen achter het stuur kan geen drie euro terug geven. Hij heeft geen wisselgeld. Dan word je ook nog gedwongen om 17 % fooi te geven? Het is toch niet te geloven?! We zijn weer in Nederland. Ik laat hem beloven dat hij de drie euro nog eens langs zal brengen. Na een kleine week liggen ze inderdaad in de bus. Dat dan weer wel.
Net thuis, pak ik de telefoon om een afspraak met de huisarts te maken. Als de assistente het verhaal hoort, beslist ze: Kom meteen nog maar even! De assistente en twee huisartsen bekijken onze ‘wonden’. ‘Onze’ want Riet heeft nu ook beginnende rode plekjes en die vond in haar lies een beestje, dat een teek blijkt. Een Costa Ricaanse of Panamese teek. Mijn hielen zien er niet uit. Gezwollen, paars met witte plekjes in het centrum van de beet. Ze zitten aan elkaar maar we tellen ruwweg wel tien tot vijftien beten. We nemen maar aan dat dit ook tekenbeten zijn; ik heb nooit een beestje gevonden. Onze arts besluit geen enkel risico te nemen en meteen voor ons beiden een hoge dosis doxycycline voor te schrijven. Tien dagen drie per dag, kuur afmaken, na afloop controleren. Niet in de zon. Nou, nog mooi dat we niet meer in de tropen zijn. Niet in de zon…dat zou daar niet lukken.
De zwellingen en verkleuringen nemen gelukkig snel af. De arts neemt bij de controle aan dat we nu veilig zijn. Wij denken er toch over om over een aantal weken nog een bloedanalyse aan te vragen. Better safe than sorry. dan blijkt dat een analyse achteraf zinloos is, omdat het de eventuele ziekte niet meer aan te tonen is, na een antibioticakuur.
Slot
Als alle bankafschrijvingen binnen zijn, blijk ik in totaal ongeveer 1400 euro aan bijkomende kosten te hebben gemaakt. Lunches, drankjes, fooien- en activiteitenpot, bijkomende excursies, enz.
Dat maakt dat een dergelijke reis (omgerekend per week) ruwweg ongeveer twee keer zo duur is als een vakantie met de caravan naar … Kroatië bijvoorbeeld. Nog niet eens zo gek dus, vind ik. Als je bedenkt hoeveel mensen de afgelopen tijd voor ons in touw geweest zijn! Tientallen, honderden! En we hebben, ondanks wat dissonanten, een geweldige reis gehad. We kunnen iedereen deze reis aanbevelen.
© Lammert Metselaar,
10 april 2014
Openluchtmuseum Mi Pueblito bij Panama-stad
kapperszaak
Op het terrein zie ik de zwavelborsttoekan, een hele mooie.
Bij de gebouwen die meer aan de Caribische kant staan, zien we warempel "ons" hotel in Bocas del Toro nagebouwd.
Indianenvrouwen maken mola's
en tonen hun klederdracht.
Vooral de kousen van kralen intrigeren mijn vrouw.
mall in Panama-stad
indianenfamilie die willig poseert
Tenslotte bekijken we nog een stel prachtig opgeschilderde bussen bij het busstation.
