Over de grens naar Panama en naar David
Kaart van de route van vandaag
Onderweg naar de grens stoppen we in een dorp om koffie te drinken en om de laatste colones op te maken. Ik koop water. Dan heb ik nog aardig wat over. Wat kan ik daarvoor nog kopen, vraag ik aan de mevrouw van het fruitwinkeltje. Bananen. Prima. Maar dan heb ik nog colones over. Een appel dan? Nee, appels zijn hier duur. Voor wat één appel kost, kun je wel twee kilo bananen kopen geloof ik.
De Douane
Bij de grens moeten we eerst een uitreisstempel halen bij de Costa Ricaanse douane. Dan doorlopen en een stempel plus zegel halen bij de Panamese. Daarbij wordt Riet gevraagd de beruchte 500 dollar te laten zien. Als ze het stapeltje, nou, zeg maar stapel, begint te tellen, is het al goed. Mij wordt niets gevraagd. Zelfs de vluchtgegevens hoef ik niet te tonen. Dan met de koffer naar een naargeestig zaaltje, waar alle koffers open op een lange tafel moeten. Omdat Riet en ik achteraan staan, ontkomen wij aan de controle. Wel moet ik het bekende inklaringsformuliertje inleveren, maar daar wordt niet naar gekeken. Dat was toen we Panama op het vliegveld binnenkwamen wel anders. Al met al duurt het passeren van de grens ongeveer een uur. Dat valt dus nog mee! Een beetje zinloos is het allemaal wel, want geen van de toch wel rigide regels wordt echt gehandhaafd. Polle baalt daarvan want hij houdt ons voor dat we ons aan de regels moeten houden, vooral met die stapel geld, en dan is het min of meer een wassen neus. Nou toch niet, want ze houden dus wel steekproeven. Je kunt er ook blij mee zijn dat ze er wat soepel mee omgaan. Doen ze bij ons toch ook? De overheid verzint bij ons ook heel wat regels waar de uitvoerende instanties niet blij mee zijn en dus ze niet toepassen. “Geen prioriteit” heet dat dan bij ons. Hier doen ze het op hun manier.
Extra stadswandeling in David
Na de grens staat onze luxe touringcar ons weer op te wachten. Heerlijk ruim gezeten toeren wij naar David. Daar lunchen we en vervolgens naar het hotel Castilla. Polle last een extra stadswandeling in. Dat soort dingen doet-ie toch allemaal maar extra, want het staat niet in het programma. In de hitte bekijken we de oude wijk van David. Die is de laatste jaren opgeknapt. We mogen in het politiebureau (ja echt) een expositie bekijken over de 1000-daagse-oorlog, hier in Panama. “De 1000-daagse Oorlog (Spaans: Guerra de los mil días) van 1899 tot 1902 was een Colombiaanse burgeroorlog tussen de conservatieven en liberalen. De spanning tussen de conservatieven en liberalen bestond reeds 80 jaar voordat de liberalen in 1899 een opstand tegen de conservatieven voorbereidden in Panama. De aanval, op 24 juli 1899, resulteerde in een bloedige nederlaag van de slecht georganiseerde en slecht bewapende liberalen tegen het professionele leger onder leiding van de conservatieven. Amerikaanse, Britse en Franse consuls bereikten een wapenstilstand voor de verzorging van de gewonden. Naar schatting vielen er 100.000 doden. Na de slag trokken de liberalen zich terug in een guerrillaoorlog, die vooral in Panama werd uitgevochten. Op 21 november 1902 werd aan boord van het Amerikaanse slagschip Wisconsin een vredesverdrag getekend, waarbij de liberalen hun gewapend verzet opgaven. Eind jaren 1940 en 1950 vonden 300.000 mensen de dood bij een soortgelijk conflict tussen liberalen en conservatieven, La Violencia.”(bron: Wikipedia).
Een onbekende oorlog, maar wel met veel slachtoffers.
Automatisch pistool
Wat mij opvalt, is dat er toen kindsoldaten meevochten. Buiten het politiebureau poseert een politieman bij zijn motor, gewapend met een automatisch pistool. Dat zou bij ons toch niet kunnen?! Een politieman, herkenbaar, met automatisch wapen, door iedereen op de foto gezet! We kijken nog even binnen bij een ander klein museum maar het is ontzettend warm en ik ben eigenlijk een beetje moe. Na de wandeling zitten Riet en ik een poos in het park tegenover ons hotel. We halen pils en sap uit een supermarkt en rusten op de hotelkamer. Ik doe zelfs een tukje. We eten ’s avonds buiten het hotel. De plekjes op mijn hielen worden groter en dikker en gaan pijn doen. De zwellingen zitten net onder de schoenrand, dus dat schuurt. De plekken worden paarsachtig. Hoger op mijn been ontdek ik ook een paar rood-paarse vlekken. Niet leuk allemaal. Vandaag 200 km afgelegd.
de oude stad van David
Deze vrolijke enthousiaste jongelui maken reclame voor een presidentskandidaat.
In het politiebureau (!) tentoonstelling over de Oorlog van duizend dagen. * zie reisverslag. // De politieman poseert gewillig met zijn automatische wapen...
cashewnoot aan de boom
En het gaat allemaal goed. 't Is maar 110 Volt.
winkel in David
park in David
etalage van banketbakker in David