La Fortuna, Arenal Hanging Bridges park

Vlak bij het grote Arenal meer ligt aan een zijweggetje van weg nr. 142 het park Arenal Hanging Bridges. De hangende bruggen van Arenal maken deel uit van een complex van 250 hectare regenwoud. Er zijn paden aangelegd die de bruggen met elkaar verbinden en zo ecotoerisme mogelijk maken. Er is een grote lokale variëteit aan planten en dieren. Er zijn in totaal 16 bruggen. Tien zijn statische bruggen van 8 tot 22 meter lang. Zes zijn hangende bruggen (suspension bridges) die 48 tot 98 meter lang zijn. De bruggen verstoren het landschap nauwelijks.

Commercieel maar interessant

We zijn om kwart over acht al vertrokken en het is een half uurtje rijden maar er staan al veel bussen op het parkeerterrein. Onderweg stoppen we trouwens nog even om toekans te fotograferen. Er zitten er een paar hoog in een boom langs de weg. Met tegenlicht komen de kleuren niet zo mooi uit, maar thuis is dat digitaal nog wat op te peppen. We zijn dus niet de enigen vandaag die de bruggen gaan ‘doen’. Geen unbeaten trails. Nou had ik dat ook niet verwacht, maar het is wel wat meer commercieel opgezet dan ik mijn voorgesteld had. Polle haalt de kaartjes voor ons á $30, jaja, en dan gaan we op pad. Eenmaal onderweg merk je niet veel meer van de mensen, alleen voor een brug willen wel even wat wachttijden optreden. Je mag namelijk op de hangbruggen uit veiligheidsoverwegingen maar met ongeveer twintig mensen tegelijk. Maar er is altijd wel wat te kijken, dus even wachten is niet erg. Het mag dan commercieel zijn en het pad en de bruggen aangelegd, je loopt wel door het regenwoud en dat is best een bijzondere ervaring. We hebben deze vakantie meer wandelingen in het nevel- en regenwoud gemaakt en elke keer vind ik het weer bijzonder. Enorme bomen, soms met brede en hoge plankwortels. In tegenstelling tot wat mensen wel denken is de vulkaanbodem van het regenwoud namelijk helemaal niet zo rijk aan voedingsstoffen, en de vruchtbare laag is ook niet zo dik, dus bomen ontwikkelen enorme wortelstelsels boven de grond. Soms zagen we wortels van wel tien meter lang boven de grond kronkelen (in Corcovado). Het lijken wel pijpleidingen. En de plankwortels kunnen wel metershoog worden en ook meterslang. In Corcovado later hebben we foto’s gemaakt van elkaar tussen zulke ‘planken’ en dan verdwijnt een persoon bijna tussen deze plankwortels. De plankwortels zijn overigens hol.

Groene kathedraal

Het pad klimt en daalt en diverse keren steken we twee rivieren over met hangbruggen. De bruggen hangen zoals gezegd aan kabels die tussen masten gespannen zijn. De brug zelf bestaat uit roosters waar je op loopt en een zijwand van gaas. Het is allemaal best veilig. Alleen een foto maken op de brug is nog best lastig want hij beweegt altijd en je moet ook een hand vrij hebben om je vast te houden. ’t Bijzondere is natuurlijk dat je boven de boomkruinen loopt op zo’n brug. De paden zijn nat en dus soms wat glibberig en ongelijk, geplaveid als ze soms zijn met gatenstenen. Wij vinden het een heel mooie tocht die we niet hadden willen missen. Het is zo intens groen om je heen, dat je het felrode van een bromelia meteen oppikt als een uitzondering. Er zijn in het regenwoud eigenlijk (nu althans) niet veel bloemen. De bomen rijzen hoog boven je uit, zodat het beeld van een gotische kathedraal bij me opkomt. Een groene kathedraal dan wel. Wat ook opvalt, is dat op bijvoorbeeld een palmblad een eigen ecosysteem aan mossen en algen en dergelijke huist. Geen plekje in het woud is onbenut. In onze bossen zie je hele stukken kale grond onder de bomen, zeker in naaldbossen. Hier niet. Overal staat wel iets en het ene concurreert met het andere om het schaarse zonlicht. Bomen groeien tot duizelingwekkende hoogtes. Iets anders wat me opvalt, is de verscheidenheid aan vormen. Alles is (een schakering van) groen, maar wat een verschillende bladvormen en verschillende bomen en struiken. Alleen aan palmen zie je al zoveel soorten. Dat hebben we trouwens ook al gewoon onderweg met de bus. Zoveel groen en zoveel soorten bomen! Onderweg zien we trouwens veel meer bloeien dan hier in het woud. Veel kleur, soms door bloemen maar ook door verkleurende bladeren. Herfst kent men hier niet, maar er is wel een droog en een nat seizoen. Dat geeft toch verschil; er zijn nogal wat bomen kaal, nu.

Extreem giftig

Dieren zien we eigenlijk niet zoveel. Een eekhoorn, een soort hoen hoog in een boom, en dan –met enige consternatie in de groepjes mensen op de trail- een felgele groefkopadder. Polle loopt wat vooruit en wacht ons op, om hem aan te wijzen en hij geeft er uitleg bij. De groefkopadder is een zeer giftige slang, van misschien een meter lang, schat ik. Hij zit onbeweeglijk op een boom. Hij lijkt niet zo groot maar pas op. “Alle soorten groefkopadders zijn giftig en gevaarlijk voor de mens. Ze bezitten hetzelfde type inklapbare giftanden en gifklieren als de adders, die in rust omhoog worden gevouwen tegen het gehemelte en bij een beet worden uitgeklapt. Groefkopadders hebben een grote, driehoekige kop. Ze onderscheiden zich door een gepaard orgaan tussen ogen- en neusopening, dat als temperatuurzintuig functioneert. Dit orgaan (groeforgaan) kan de warmtestraling van de prooi waarnemen, zodat ook in absolute duisternis een trefzekere beet mogelijk is.” ‘Mensen die in de bananenplantages werken, worden nogal eens slachtoffer van deze adder,’ vertelt Polle. “Bij circa 25% van alle beten door groefkopadders komt er geen gif in het bloed. De meeste dodelijke slachtoffers zijn kinderen, ouderen en mensen die niet of onjuist behandeld worden. Beten van groefkopadders veroorzaken meestal al snel pijn. Binnen 20 tot 30 minuten wordt de huid ter plaatse meestal rood en opgezwollen en binnen een paar uur kan de gehele arm of het gehele been aangetast zijn. Matig ernstige of ernstige groefkopaddervergiftiging leidt gewoonlijk binnen drie tot zes uur na de beet tot onderhuidse bloeduitstortingen. De huid rond de beet lijkt strak en verkleurd en er kunnen blaren ontstaan in het gebied rond de beet, die vaak met bloed gevuld zijn. Zonder behandeling kan het weefsel rond de beet afsterven. De gebeten persoon kan bloedend tandvlees krijgen en soms zit er bloed in het braaksel, de ontlasting en de urine.” (bron: www.merckmanual). Leuk beestje dus. De vrolijke gele kleur is nogal misleidend, lijkt me. Maar je ziet hem wel goed zo. Gelukkig is de afstand tussen hem en ons een paar meter en hij blijft onbeweeglijk zitten. Later in Manual Antonio zullen we nog een exemplaar zien, nog dichterbij.

Vulkaan Arenal

Groen is de hoofdkleur die we zien. Maar dan wel in alle schakeringen. Zonlicht komt mondjesmaat door de boomkruinen. Als we een andere kleur tussen het groen zien, trekt je oog daar meteen op aan. Meestal is het een bloeiende bromelia, met zijn rode bloem. Een keer zien we ook een rode passiebloem. Prachtig gezicht. Wij kennen thuis de paars-blauwe passiebloem maar deze is dieprood. Op een van de bruggen staan we stil om van het uitzicht op de vulkaan Arenal te genieten. Er drijven ‘Hollandse’ wolkenluchten voorbij. Het is vandaag ook niet zo heel warm; er is nogal wind. De wolken maken dat de top van de vulkaan niet zichtbaar is. 

Op een gegeven moment lopen Riet en ik samen met een groepje Amerikanen waar we wat mee praten. We schrikken allemaal enorm van een geweldig gekraak gevolgd door een donderende klap. Een verrotte woudreus is omgevallen en wat de bovenkant was, ligt op een paar meter afstand van ons op de grond. ‘Nou heb ik tenminste iets om thuis te vertellen’, zegt de Amerikaan nuchter. Na een boeiende wandeling komt het beginpunt weer in zicht. Daar zien we nog een groep neusberen. Gauw wat foto’s van gemaakt.

Vrije middag

Als we terug zijn in het dorp La Fortuna, is de middag voor onszelf. Tegen enen gaan we met een ander stel lunchen in het Rainforest Café & Resto. Ik heb een heerlijke sandwich en een dito cappuccino. Riet heeft een choco vienna of zoiets, een koffiedrankje, dat haar goed smaakt. We nemen ook nog een passievruchtsap (maracuja). Alles voor $ 25.  Polle heeft ons deze gelegenheid aanbevolen en niet voor niets. Het is er niet groot, maar wat ze op tafel zetten, is prima. We zitten een poos gezellig te kletsen. Daarna slenteren Riet en ik door het stadje. We kopen nog wat souvenirs o.a. bij een gewiekste Indiaanse mevrouw. Ze verkoopt wat de familie thuis gemaakt heeft, vertelt ze. Veel tassen, van leer en van kralen, kleren, sieraden. Allemaal heel kleurrijk. Afdingen is er niet bij. De prijs is de prijs. Voor de buurvrouw kopen we een kolibrie van kraaltjes, ook handwerk. Daar zit heel wat tijd in. Bij een supermarktje kopen we water en een pilsje dat ik in het hotel opdrink. Verder loop ik wat in de tuin, maak foto’s van de vele mooie bloemen en sierlijke palmen en we zitten in een paar stoelen op ons terrasje.

Hotel en eten

Het hotel is redelijk, maar het houdt niet over. Het ontbijt is simpeltjes; veel meer beleg dan jam en roerei is er niet. Geen yoghurt; dat was nog wel in Panama maar in Costa Rica zie je dat nauwelijks op de buffettafel. Wij ontbijten thuis altijd met biogarde, dus yoghurt mis ik wel. De kamer is zo klein dat we nauwelijks om de twee (dat dan weer wel) bedden heen kunnen schuifelen. Je moet je koffer namelijk ook ergens kwijt… De kamermeisjes maken dan wel weer heel leuke dieren of zelfs een mens met een kindje uit de handdoeken. Dat zijn echt kunstwerkjes. 

’s Avonds eten we in een restaurant, vlak bij ons hotel. Bij SRC-Cultuurvakanties zijn de diners altijd inbegrepen. Dat betekent dat je altijd met dezelfde groep eet. Dat heeft zijn voordelen, bijv. dat je na een lange dag blij bent dat je niet zelf nog op pad hoeft voor wat eten, of als er gewoon toch geen alternatief is. Dat laatste is op deze reis nogal eens het geval: hotels liggen soms best afgelegen, maar dan wel op unieke plekjes. Toch heeft de formule van Koning Aap (en andere) ook wel wat. In Zuid-Amerika aten we nogal eens met z’n tweeën in een stad. Dat had hier ook goed gekund. En ook in de stad waar we morgen naartoe gaan: San José, de hoofdstad van dit land.

   Toekans 

 Het Hanging Bridges Park ligt bij het Arenal-stuwmeer. 

 Vulkaan Arenal

 kaart van 't voetpad over de bruggen

         Je loopt tussen en boven de boomkruinen.

 Dichte begroeiing

 apart ecosysteem op een palmblad

             Bomen met plankwortels en steltwortels

 mooie wandeling door het regenwoud

 De bruggen schommelen altijd wat.

 bromelia's 

 diep beneden een riviertje

 bloemen zijn schaars in het regenwoud

  kleur -afgezien van groen in alle tinten-
is er het regenwoud eigenlijk weinig. Een rode passiebloem valt dan ook meteen van ver al op. 

 varens op een tak

bloeiende palmen

daar lopen wij straks

  bloem(knop) van bromelia

 de hoogste brug

 op de hoogste brug

 een zeer giftige groefkopadder

 uitzicht op de Arenal vulkaan

 Riet voor een woudreus

    dit bloeit bij de ingang