Van Puerto Viejo de Talamanca naar Puerto Viejo de Sarapiquí
We volgen de weg nr. 36 die in Limón overgaat in weg nr. 32. Voorbij Guápiles nemen we weg nr. 4. Het hotel ligt dan ten westen van Puerto Viejo de Sarapiquí en ten noorden van de weg nr. 4. Het heet Ara Ambigua. Hier zullen we twee nachten blijven. De rit voert dus eerst een heel eind langs de Caribische kust.
Kromme bananen
We proberen nog twee bananenplantages te bezoeken. Geen van beide is open; er wordt niet geoogst. Beetje sneu, ook voor onze reisbegeleider, die zo zijn best doet. Bij een plantage stappen we toch maar uit en nemen we een kijkje op het terrein. Eindeloze rijen bananenbomen, steeds met de karakteristieke blauwe kunststof zak om de groeiende tros. De zak moet beschermen tegen vraat en schimmel en zo, maar merkwaardig genoeg vond ik, is hij van onderen gewoon open. Wereldwijd schijnen er wel 400 rassen bananen te zijn, maar de meest geteelde is de cavendish, en de genen van de bananenplanten verschillen dermate weinig dat, als er een schimmel in komt, men vreest voor de aantasting van het totale areaal. Zoiets als de aardappelziekte in Ierland, destijds. Omdat nogal wat mensen afhankelijk zijn van bananen als voedsel, zou dat een ramp betekenen. Niet alleen voor meneer Chiquita, dus. Bananenplantages zijn monocultures; onder de bomen of ertussen kan niets groeien. Dat bevordert natuurlijk niet een gezond milieu en wel het ontstaan van ziekten. In de bananenteelt wordt nogal wat gif gebruikt. Over het pad tussen de bomen is een kabel gespannen, een soort kabelbaantje, waarover een plukker langs ons zoeft. Het vervoer van de trossen gaat ook over de kabel, maar dat hebben we dus niet gezien. Je kunt niet alles hebben. Overigens: waarom zijn de bananen krom? We leren het hier: door de zwaartekracht gaat de bloemtros naar beneden hangen. De vruchten willen naar boven blijven groeien. Als de trossteel ondersteund wordt zodat de trossteel recht overeind blijft, blijven de vruchten gewoon recht. Er zijn diverse kleinere bananensoorten (waarvan de trossteel niet doorbuigt onder het gewicht van de vruchten) die zo van nature recht blijven.
Onderweg
Koffie drinken doen we onderweg en lunch hebben we in een buffetrestaurant met heerlijke gerechten en drankjes (inbegrepen). Een van de beste lunches onderweg. En ik betaal uiteindelijk voor twee personen maar 22 US-dollar. Je kunt hier wel betalen in dollars maar je krijgt colones terug. Soms trouwens ook wel van beide muntsoorten wat. Voor het omrekenen is het simpel: je krijgt overal de koers 500 colones = 1 US-$. Tegenover het restaurant zijn wat fruitstalletjes. Het is alleen al mooi om te zien, al die uitbundige kleuren fruit. We kopen er wat ramboetans. Onder de felrode stekelige schil zit een pit en daaromheen een laagje wit vruchtvlees dat zoetzuur smaakt en aangenaam ruikt. Jammer dat er zo weinig aan te eten is. ’t Is meer leuk dan lekker. Er ligt van alles op het stalletje: zuurzak, salak, papaya, mango, avocado, ananas, enz.
De omvangrijke koopvrouw heeft er ook mooie geel-oranje trossen met vruchten van een palmensoort liggen en hangen. Ze zijn mooi om te zien. We mogen ze wel proeven, beduidt de mevrouw. Ze snijdt er een door en ik hap. En zoek gauw een plek om het uit te spugen. Wat een smerige smaak. De mevrouw heeft onbedaarlijke pret. Och ja, weer iemand gelukkig.
Ik neem ook wat foto’s van die enorme Amerikaanse vrachtwagens die hier rijden. Twee chromen uitlaatpijpen omhoog achter de grote cabine met slaapplaats, chromen bumpers van 60 cm hoog, een chromen luchtfilter buiten de motorkap van formaat 15-liter-emmer, enz. Prachtig om te zien.
Hotel in tropische tuin
Het is vandaag geen lange rit. Al om twee uur zijn we in het hotel ingecheckt. Hotel Ara Ambigua ligt op een redelijk omvangrijk terrein; het hotel ligt in een uitbundige tropische tuin met dichte aanplant van bloeiende struiken, bloemen en bomen. De rijtjes appartementen liggen in die dichte begroeiing. Al die bloemen trekken veel vogels en vlinders aan, dus wij hebben hier veel te fotograferen. We nemen even een douche en gaan dan aan de slag. Vlak achter ons huisje vliegen de kolibries af en aan. Ze zijn snel en zelfs als ze even stilstaan in de lucht om van een bloem te snoepen, dan is dat nog maar zo’n kort moment dat je heel snel moet zijn met je camera om mooie foto’s van ze te maken. Maar voor Riet en mij is dat een ‘sport’, dus wij zijn een groot deel van de middag op jacht. Prachtige vlinders vliegen hier ook, maar die zijn minstens net zo snel als de kolibries. Een eind verder op het terrein is een vijver en daar zien we o.a. weer bladsnijdermieren en een bijzondere vogel. Een loopvogel met lange rode poten, paarse hals, gele snavel en een grappig kort zwart opstaand staartje. Naast kolibries zien we hier veel vogels, die Polle wel een naam geeft maar die wij niet onthouden, helaas. Het is wel een feest om ze te zien en te fotograferen. Het hotel heeft hier en daar voerderplanken gemaakt met bananen en ander fruit erop. Dat trekt veel vogels. En ook een eekhoorn met een pluizige pluimstaart die veel groter is dan hij zelf. In dit hotel zit een groep Amerikanen die op vogelvakantie zijn, zo lijkt het. Dure kijkers en camera’s met 500 mm telelenzen in camouflagekleuren.
Een basilisk
Als we al tegen zonsondergang naar ons appartement lopen, zie ik op een blad een groene leguaan zitten, tenminste dat denk ik. Ik zat er niet zo ver naast, maar het blijkt later een basilisk te zijn. Voor mijn idee is dat vooral een fabeldier, maar hier in Midden-Amerika zijn (ik citeer) ‘basilisken een geslacht van hagedissen uit de familie Corytophanidae. Ze behoren tot de leguaanachtigen en zijn typische vertegenwoordigers van deze groep. Basilisken hebben een slank, zijdelings afgeplat lichaam, lange poten en een relatief zeer lange staart. De hagedissen hebben een groene of bruine lichaamskleur, vaak met vlekken en strepen. De mannetjes hebben opvallende kammen op de kop en de rug die voornamelijk dienen om concurrenten te imponeren. Alle soorten zijn in staat om op de achterpoten over het water te rennen om zo te ontsnappen aan vijanden. Hierdoor zijn ze erg bekend, ze worden in andere landen wel “Jezus Christus hagedissen” genoemd. Er zijn vier soorten, die voorkomen in Midden-Amerika en Zuid-Amerika. Alle soorten leven in warme en vochtige tropische bossen, vaak in de buurt van zoet oppervlaktewater. Basilisken leven van kleine dieren zoals insecten en eten daarnaast plantendelen zoals vruchten. Alle soorten zijn eierleggend en zetten de eieren af in de grond. De jonge dieren lijken al op de ouders maar hebben nog geen kammen.’ (bron: Wikipedia) Afgaande op de afbeeldingen denk ik dat dit een “gestreepte basilisk” is. De felgroene die we later zullen zien, is een kroonbasilisk. In Costa Rica komen drie van de vier soorten die er zijn, voor.
Het beestje (nou beestje, hij is toch wel ongeveer 30 cm lang en met de lange staart erbij kan hij wel 90 cm lang worden) zit doodstil op een groot blad. Daar zit hij urenlang, als we een poos later naar het diner lopen, zit hij er nog. Soms beweegt hij even om een insect te vangen. Het is een imposant beest om te zien, bruin met gele strepen, een grote kam op zijn kop en een kleinere kam over zijn rug. Grote poten met platte zuignappen. Daarmee kan hij dus op water lopen. Later zullen we ook anders gekleurde exemplaren zien, bijvoorbeeld felgroene.
’s Avonds is er een buffetdiner in het restaurant. Prima voor elkaar. Drinken is er volop, in de vorm van (o.a.) vers bramensap. Dat heet hier jugo de mora. Morgenvroeg hebben Riet en ik vrij, want de anderen gaan voor een ‘canopy tour’, dat is zweven langs een staalkabel. Ik zie dat niet zo zitten en Riet al helemaal niet. Je kunt niet eens foto’s maken onderweg! Nee, wij vermaken ons in deze tropische tuin nog wel een paar uur. Dagen, als ’t zou ‘moeten’.
Bananenplantage
blauwe beschermingszakken
Transport via een kabelbaantje
Fruitstal. Kopen en fotograferen.
vieze palmvruchten
De koopvrouw heeft lol omdat ik haar palmvruchten zo vies vind.