Dag 6: 18 maart/  Custer State Park, SD - Newcastle, WY

De ROUTE  

Start up
Goeiemorgen! Dit is onze plek op Custer Game Lodge. Het wordt weer prachtig weer en we gaan zo weer verder.
De game count tot nu toe: deer, mountain goats, blue jays, prairie dogs
Schroefjes tot nu toe losgelaten: 2 stuks

Wat een dag... Spectaculair, bizar, om nooit te vergeten. Vanaf de camping zijn we vanmorgen eerst naar het visitor's center van Custer State Park gereden. Die ging pas om 9.00 uur open, dus zijn we (een klein beetje illegaal) alvast het park ingereden. Na een klein half uurtje, met tientallen herten langs en op de weg, kwamen we bij de ingang van het park. Daar konden we zelf een dagpas betalen door een stickertje in te vullen en geld in een kistje te stoppen.

Toen we nog geen vijf minuten het park binnengereden waren, kwamen we onze grote vriend op de eerste foto hieronder tegen. Op zo'n tien meter afstand, vlak naast de weg, rustig herkauwend. We waren meteen superenthousiast, want we hadden een hele echte levensgrote bizon gezien!!!

In de verte zagen we al drie andere, waar we gelijk naartoe reden. En weer vijf minuten verderop stonden er een stuk of tien extra. We konden onze lol niet op: in zo'n park hoop je natuurlijk altijd zulk groot wild te zien, maar de meeste keren zijn ze nét op de dag dat jij er bent ergens anders. Dus wij waren al ontzettend blij met dit handjevol echte bizons.

Tot we weer een paar kilometer verder waren. Opeens stonden ze links en rechts van de weg, wel zo'n 50 dieren! Ik denk dat we wel drie kwartier hebben staan kijken. Raampjes open van de RV, camera's naar buiten en klikken. En kijken. En turen door de verrekijker. Wat een geweldige dieren. Ze nemen alle tijd voor wat ze doen, haasten zich totaal niet, en hebben lak aan mensen die er graag langs willen. Ze hebben alle tijd van de wereld. 

Een stuk verderop kwamen we pronghorns tegen, een soort antilopes. Ze zijn niet echt bang, maar als je uitstapt gaan ze toch wel weg. Op hun gemakje. Ze staan steeds in clubjes van vier tot vijf dieren, en onderweg komen we er steeds een paar tegen.

Als we het einde naderen van de Wildlife Loop, komen we nog één laatste kudde tegen. Een grote, met flink wat jonge en oudere dieren. We staan stil op de weg, en er komt er eentje wel heel erg dichtbij... En voordat we het doorhebben staan er zo'n acht gigantische, reusachtige, harige bizons rondom de RV. Aan de zijkant, aan de achterkant, én aan de voorkant. En ze likken de RV af. Ja, je leest het goed: ze likken ons Huis af. Er zit nog zout aan de RV en dat vinden ze heerlijk. En het lijkt wel alsof ze het weten, want we kunnen geen kant meer op: we zijn omsingeld door buffalo. Op zich nog niet heel erg, maar toch best spannend als de raampjes allemaal nog open staan waar je zojuist zo fijn door gefotografeerd hebben. Nu staan ze op armlengte afstand, of nog niet eens. Eentje komt er zo dichtbij dat hij tegen Michels hand aan komt. "Prrrf" zegt ie. (De bizon dan hè, niet Michel). Doorrijden gaat nauwelijks. We hebben de motor alweer gestart, maar dat schijnt ze niet te deren. De twee aan de voorkant maken ook geen enkele aanstalten om te vertrekken. Ze blijven likken. We horen hun tongen langs de wanden en bumpers schrapen. De RV beweegt zelfs een beetje. We gaan toch maar voorzichtig rijden, en dan besluiten ze toch maar door te lopen. Eentje aan de achterkant is het er niet mee eens, en loopt nog een heel stuk achter de Lollie aan. Maar helaas, we kunnen niet eeuwig blijven staan.

En de Wildlife Loop komt uit bij...juist, de camping waar we diezelfde ochtend vertrokken waren. Beetje jammer dat we dat niet wisten, want dan hadden we die weg gelijk kunnen nemen in plaats van helemaal naar de andere ingang van het park te rijden. Maar ja, da's achteraf. We moeten nu dus weer een stukje dezelfde weg rijden, maar da's ook geen straf is zo'n omgeving. We komen langs een groot stuk afgebrand bos. De bordjes die waarschuwen voor rookontwikkeling staan er nog, maar het is zo te zien al een heel tijdje geleden dat er iets heeft gebrand.

We rijden langs een groot meer, dat nog bijna helemaal bevroren is. Alleen langs de randjes zie je een klein beetje water. We drinken even wat in de zon, en wat is het warm! Zo'n 22 graden! Daar sta je dan, met al je thermoshirts en Berentruien in de kast... Toch zijn de nachten nog wel koud, zo rond het vriespunt. Daarom duurt het zo lang voordat het meer weer water is in plaats van ijs.

Next stop: Crazy Horse Memorial. Wat Mt Rushmore is voor de blanken, is Crazy Horse Memorial voor de Native Americans. Lakota Chief Standing Bear vroeg aan beeldhouwer Korczak Ziolkowski om een beeldhouwwerk in de rotsen van the Black Hills te maken naar de gelijkenis van Crazy Horse, een Lakota-opperhoofd uit de 19e eeuw. Crazy Horse sneuvelde tijdens de slag bij Little Bighorn. Zijn beeltenis zou symbool staan voor de geest van alle Native American People. Het beeld is nog lang niet af, ondanks dat de bouw begonnen is in 1948. Maar het is ook gigantisch. Alle vier de hoofden van de presidenten van Mount Rushmore passen in het hoofd van Crazy Horse! Er wordt nog dagelijks aan gewerkt, en niemand weet wanneer het af zal zijn. Op de een na laatste en laatste foto zie je respectievelijk het bouwwerk zelf en de replica op schaal 1/34. Ooit zal het er dus zo uit komen te zien, maar dat zal nog generaties duren.

Het is een indrukwekkende plek, vol betekenis en vol enthousiasme. De familie Ziolkowsi (5 zonen en 5 dochters) wijden hun hele leven aan dit project. Er is inmiddels ook een Indian University, waar cursussen en opleidingen worden gegeven. Tijdens ons bezoek luisterden we naar een Indianenfamilie die spontaan een cirkel vormde en op hun traditionele fluiten begon te spelen. Prachtig, bijna emotioneel.

Er zijn tentoonstellingen van gebruiksvoorwerpen en kunst van en over de de Indianen. Het motto van Ziolkowski dragen we met ons mee: "Never forget your dreams."

Als laatste gaan we nog langs de Jewel Cave, maar helaas is de laatste tocht naar de grotten daar al weg en kunnen we alleen nog het bezoekerscentrum bekijken. We besluiten niet terug te komen, want er komt nog zoveel moois. We rijden dus verder door het grote, weidse, verlaten Wyoming en na even online zoeken en bellen vinden we in Newcastle een RV park waar we terecht kunnen, gezellig tussen de Highway en het spoor in. Er komen lange vrachttreinen langs, maar ach, zelfs dat heeft wel wat. Het is inmiddels een uur of half negen 's avonds en nu is het stil, dus slapen zal wel lukken vannacht.