Maandag 9 mei Etappe van Santa Monica naar San Diego, met het Hollywood Sign, San Diego, de Embarcadero, Museumschip Midway en Maritime Museum en eten aan het water
We staan wat later op want de etappe van vandaag naar San Diego is niet zo lang. Het Ihop-restaurant verschaft ontbijt met korting aan hotelgasten. De afkorting Ihop betekent zo heb ik ergens gelezen International home of pancakes. Welnu, die pancakes zijn praktisch onvermijdbaar als je hier wilt ontbijten. Ik bestel bacon, eieren, en een soort rösti en ja, daar krijg je onvermijdelijk ook dikke zoete pancakes bij. Het is een zeer stevig ontbijt. We nemen e.e.a. mee in een doggybag, hier een ‘box’ genoemd, want we hebben hier voldoende aan om ook de lunch mee te doen. Om ons heen zien we forse mensen alles opeten en alles dan ook nog rijkelijk begoten met maplesyrup (esdoornstroop). En wij vinden het zó al zo zoet… Tussen haakjes: merkwaardig vind ik, dat Amerikanen hysterisch doen over vet in voedsel (0 % fat! schreeuwt het je overal tegemoet) maar over suiker maakt niemand zich dik. Of eigenlijk wel dus… Overal zit suiker in; nu is dat bij ons al zo, maar hier nog een graadje erger. Ik kocht een zakje van dat gedroogde rundvlees dat ze in Zuid-Afrika ‘biltong’ noemen. Daar is het lekker; hier is het zoet! Er zit zoveel suiker in dat je het boven de vleessmaak uit proeft. Vies dus.
Santa Monica/ Los Angeles
We gaan eerst wandelend op weg naar de kust, maar dat blijkt een heel eind te zijn langs de saaie doorgaande weg, de Sta. Monica Boulevard. Dus besluiten we dat M de auto ophaalt (gelukkig hebben we al uitgecheckt en de bagage ingeladen) en per auto gaan we dan verder. De pier blijkt vanuit de auto hetzelfde vermaak te bieden als die we in Santa Cruz al zagen, dus dat hoeven we niet meer. Zeker niet als je ook nog $ 12 entree (eigenlijk: parkeergeld) moet betalen. Gelukkig kunnen we het parkeerterrein meteen weer af zonder te betalen. Uitkijken, want de toegangs- en uitgangswegen van de parkeerplaats zijn voorzien van stalen tanden die uit het wegdek oprijzen. Je kunt ze maar van één kant overrijden zonder je banden te beschadigen. Gelukkig gaat het allemaal goed.
skyline Los Angeles
Hollywood sign
We zijn verder van de stad niet zo gecharmeerd. De jongelui willen nog de sportschool van Arnold Schwarzenegger opzoeken. Daarna gaan we toch nog wel ‘even’ naar het Hollywood-sign: de wereldbekende letters op de heuvel bij Hollywood. Dat ‘even’ blijkt nog ongeveer 25 miles of 40 km rijden, steeds door wijken van Los Angeles. Wel freeways voornamelijk, maar dan ben je toch nog wel een tijdje onderweg. Via onze gidsjes en met de TomTom vinden we de plek waar je vlak bij de letters bent. Het is een soort bungalowbuurt. Je kunt er parkeren en wandelen. We nemen de tijd voor wat obligate foto’s en dan gaan we echt op pad naar San Diego.
Handlery Hotel San Diego
We volgen de snelweg nr. 5 langs de kust. Onderweg stoppen we voor koffie op een prachtig aangelegde en uitstekend onderhouden parkeerplaats. R en ik eten er het restant van ons ontbijt op. Halverwege de middag zijn we bij het hotel dat ligt in de hotelbuurt, aan de ‘Hotel Circle North’. Hier staan veel hotels bij elkaar. Wij zitten in het Handlery Hotel San Diego. Mooi hotel wel. Het ligt aan de heel drukke Hwy. 3, overgaand in de Interstate 8, aan de ventweg. Binnen hebben we geen last gehad van verkeerslawaai.
Embarcadero met de Midway en het maritieme museum
Meteen na het inchecken gaan we weer op pad, want we zijn hier maar één nacht en morgen staat er een lange etappe op het programma. We rijden naar de Embarcadero, de haven. Hier ligt de USS Midway. Een vliegdekschip dat in 1945 te water werd gelaten en toen het grootste in zijn soort was. M&M willen het wel graag bekijken. Ik in eerste instantie ook wel, maar we zijn er om plm. vier uur en om vijf uur gaat het museumschip dicht. Het kost $ 20 entree. Voor een uurtje vind ik dat te veel. Mijn vrouw is al blij, want die heeft weinig belangstelling voor dit soort zaken. Dus de jongelui bekijken de Aircraft Carrier, waarop nog allerlei vliegtuigen staan, zo zie ik vanaf de wal. R en ik gaan wat verderop langs de kade oude en zelfs antieke (zeil)schepen bekijken in het ‘Maritime Museum’. Belangrijkste schip is het nog steeds varende oudste koopvaardijschip: de Star of India. De windjammer uit 1863 zeilde 21 keer rond de wereld. Je koopt een combikaart en dan mag je alle schepen van binnen en van buiten bekijken. Enkele zijn wegens onderhoud gesloten. Dat hadden ze bij de kassa niet verteld, maar ach, we hebben toch geen tijd voor alles. Wat we zien is interessant. De schepen zijn zo ingericht dat je je in de tijd teruggeplaatst voelt.
de Midway en 't parkeerterrein ernaast
San Diego
Maritiem Museum, de Star of India
Star of India
de stad door de boegspriet gezien
de stoomraderveerboot Berkeley
de kapiteinshut
Beelden aan de haven
De Berkeley is een stoomboot uit 1898, die dienst deed op de San Francisco Bay. In deze enorme boot zijn nu exposities en kantoren en dergelijke. We moeten er een beetje snel door, want we hebben afgesproken met M&M om na sluitingstijd van de Midway elkaar weer te ontmoeten. We wandelen om de Midway heen en komen in het Tuna Harbor Park. Er staat een grote beeldengroep gewijd aan de legendarische entertainer-zanger Bob Hope, die de soldaten in WO-II een hart onder de riem stak. Een een enorm beeld ‘sailor kissing nurse’, gemaakt door Seward Johnson naar een foto van Alfred Eisenstaedt. Die maakte de foto in 1945 op Times Square in NY city: een uit de wereldoorlog teruggekeerde soldaat plant zijn lippen vol op die van een nietsvermoedende ziekenverzorgster. Het beeld levert mooie foto’s op, met de Midway prominent op de achtergrond…
Midway
enorm beeld ‘sailor kissing nurse’, gemaakt door Seward Johnson naar een foto van Alfred Eisenstaedt
beelden ter ere van zanger-entertainer Bob Hope
's avonds
Eten in de Fishmarket
Op het schiereilandje van Tuna Park ligt ook een uitstekend restaurant: The Fishmarket. Het lijkt ons redelijk prijzig, maar de menukaart lokt wel. We willen wel eens weer ‘echt’ en lekker eten. Binnen kun je kiezen: beneden (gewoon) of boven, en dat is wat de naam al zegt: top of the market, ook qua prijs. Wij gaan beneden; het is er druk, vol en voor het restaurant is een wachttijd. (Is trouwens vaak zo in Amerika. Je komt binnen en wordt geacht te wachten tot een serveerster je een plaats geeft. Zelfs als het dan niet vol is/lijkt, is er dan toch soms wachttijd.) Maar het gekke hier is: in het bar-gedeelte kun je dezelfde gerechten bestellen en daar is meteen plek. Een tafeltje bij het raam zelfs. We eten er heerlijk. Ik forel en R zalm. Subliem klaargemaakt. Goede bediening. Kosten incl. tip en drankjes voor vier personen $ 140. Voor zo’n maaltijd en ambiance in Nederland zou je meer betalen denken wij.
Het wordt al donker als we teruglopen naar de auto. Nog een paar foto’s van de beelden, de Midway en de skyline van San Diego met de lichtjes aan en dan naar het hotel. Morgen vroeg op voor een lange woestijnetappe. De langste afstand van alle in deze drie weken.
San Diego bij avond