Vrijdag 6 mei Santa Cruz; pier en boardwalk, 17-mile drive Pacific Grove bij Monterey

 ontbijt op de hotelkamer met rauwe groenten, crackers en Griekse yoghurt

Bij de receptie kun je gratis koffie halen. Heerlijke koffie trouwens. Verder ontbijten we dan op de kamer. Het weer is iets beter dan gisteren, wat helderder maar nog fris. We wandelen over het strand naar de meer dan 800 meter lange pier (de langste aan de westkust) die al dateert uit 1914. Er zijn talloze restaurantjes, winkeltjes en zo, maar alles zit nog dicht natuurlijk. De zeeleeuwen die onder de pier wonen, zijn wel wakker. Je kunt ze aan de wal, op een kilometer afstand al horen. Dichterbij ruik je ze vooral. De pier maakt een beetje verlopen indruk op ons. Niet echt gezellig…

  pier

 strand Santa Cruz

Ook de boardwalk, het amusementspark is nog gesloten. We wandelen over het strand erlangs. Verderop is een geul door het strand; erlangs bloeien grote plakken rose-paarse bloemen. Een man op een fiets heeft wat houtsnijwerk bij zich. Hij is kunstenaar zegt-ie. Hij heeft een heel verhaal als hij hoort dat wij Nederlanders zijn. Hij kent Duitsland want daar heeft hij in het leger gediend. Nu is dit al jaren zijn ‘achtertuin’. Hij is er trots op en heet ons hartelijk welkom. Ach, leuk toch. 

17-mile Drive Monterey/ Pacific Grove

Terug bij het hotel drinken we een dure maar heerlijke cappuccino. We kopen er een sandwich die we straks op de kamer eten. We hebben afgesproken dat we vandaag de 17 mile-drive gaan doen bij Monterey. De weg ernaartoe is druk, we staan lang in een file. Bovendien begint het te regenen. Jammer, maar we gaan natuurlijk door. Op een stukje van de weg dat dicht langs de oceaan loopt, staan veel eucalyptusbomen langs de weg. Zelfs binnen in de auto ruik ik ze bij deze warme regen. We draaien de ramen even open: heerlijk, die geur. 

 de ruige kust bij Pacific Grove

 panorama

 herten zijn er bijna tam

 vogel- en zeeleeuweneiland voor de kust

 de beroemde 'lone cypress'

De 17 mile drive ligt op het schiereilandje Pacific Grove, net buiten Monterey. Hij is langer dan de 17 mijl in de naam suggereert. Je betaalt $ 10 toegang en krijgt een plattegrond met wegen en bezienswaardigheden. Follow the red line! Dat werkt idd goed. Het is een mooie rit langs de kust en de huizen en tuinen en golfbanen van de happy few die hier een huis heeft. Een mooie rit, ongetwijfeld maar ook hier speelt El Niño ons parten: het blijft miezeren en het is frisjes. Nu geeft zulk weer wel een aparte sfeer op de foto’s maar ik had het toch liever zonnig gezien. We stoppen op diverse parkeerplaatsen en wagen ons even uit de auto ondanks de miezerregen. De oceaan gaat ergens in de verte zonder scheidslijn over in de lucht. Dichterbij klotst ze tegen de rotsblokken van deze fraaie kust. We zien vogels op een eilandje voor de kust; we zien een paar herten die zich uitgebreid laten fotograferen. Soms woeste golven, ruige rotspartijen, duinen ook. 

The Lone Cypress

Bomen die grillige vormen kregen door de altijd aanwezige wind. De beroemdste daarvan is The Lone Cypress. Een boom, boompje eigenlijk slechts, die op een vooruitstekende rots in zee staat. Toch zijn hiervoor grote parkeerplaatsen aangelegd en om me heen zie ik Chinezen, Japanners en andere toeristen. En wij dus. Ach, het is een mooi plaatje als je even het pad afloopt. 

De terugweg gaat iets vlotter, maar de file is nog niet weg. Tja, ’t is weekend.  ’s Avonds eten we bij een Thais restaurant (Sa Wasdee by the sea) even verderop aan de boulevard, met uitzicht over de oceaan. Ik heb eend. Wel lekker maar wat meer vlees had wel gemogen. Ik ben carnivoor…

Na het eten is het droog en klaart het wat op. R en ik lopen nog een eindje, richting de boardwalk. Het ‘casino’ is open. Veel belangstelling is er niet. Wij houden het bij kijken. Een hele hal vol speeltoestellen. Er zijn ook behendigheidsspellen. 

 uitzicht vanaf het hotel in Santa Cruz

 bij de boardwalk en het casino