Donderdag 5 mei Giant sequoia’s in Yosemite en de etappe van El Portal naar Santa Cruz
We staan vroeg op en om acht uur zijn we uitgecheckt en op pad. We gaan via dezelfde parkingang naar binnen. De ranger van gisteravond staat alweer achter het loket. Hebt u nog informatie nodig? Nee dank! Gisteravond al gekregen. De ranger zwaait ons door nadat ik nog wel even het pasje heb getoond. Meestal moet je je ook identificeren, met een document waarop je handtekening staat. Mooi systeem. Het weer is grauw en nevelig. We maken een foto van het bord met de naam Yosemite naast de Merced rivier. Nu gaan we niet rechtdoor maar slaan linksaf, de Big Oak Flat Road op. De weg dateert uit de tijd van de goldrush. Duizenden zochten hier hun geluk, maar toen dat uitbleef, zochten ze het dagelijks brood in bosbouw en boerderijtjes. Tallozen bleven de weg langs komen en daardoor verschenen er ook diverse herbergen. In een ervan zullen wij straks lunchen.
ingang van Yosemite aan de rivier Merced
Vervolg Yosemite National Park
Dichte mist
Waar dat Flat op slaat, in ieder geval niet op de weg want die stijgt flink. En met het stijgen wordt de mist dikker. Op een gegeven moment is het niet leuk meer. Voorzichtig rijden we verder omhoog. Na een aantal kilometers komen we op de kruising met weg 120. Rechtsaf heet hij de Tioga road, de hoogste weg van de VS en ’s winters gesloten. Ook nu, begin mei is de weg nog dicht. Alleen het eerste stukje tot de Tuolumne Grove is open. En dat is ver genoeg voor ons, want hier begint een trail die je een aantal reuzen sequoia’s laat zien.
Twee duizend jaar oud
We parkeren, gaan nog even naar het toilet en beginnen aan de tocht. Flesje water mee, regenjack aan. Nog steeds is het mistig, maar langzaam wordt het iets beter. Wel is het behoorlijk fris. Ik denk dat het niet boven de 14 graden is. Het pad gaat omlaag en is eerst nog geasfalteerd. Verderop niet meer. Al snel komen we langs een stenen model van de doorsnee van een oude sequoia. Erop zijn plaatjes gemonteerd met jaartallen van de bouw van historische beroemde bouwwerken en dat spreekt toch wel tot de verbeelding. Je ziet dat de kern van de boom, dus bij de eerste jaarringen na het ontstaan, teruggaat tot de bouw van het Colosseum in Rome, plm. 70 n. Chr. Toen de tempels van Angkor Wat in Cambodja werden gebouwd was het al een flinke boom. Bij de schors ongeveer staat de bouw van de Golden Gate bridge in 1937. Bijna twee eeuwen oud dus. Mijn respect is nu al groot, terwijl ik nog geen boom heb gezien. Daarvoor moeten we nog wel even verder lopen. Het bord bij het begin van de trail zei dat we ongeveer twee tot drie uur moeten rekenen voor de tocht van 3,5 km. De bomen waar we langs wandelen mogen er ook zijn, maar dat zijn geen sequoia’s maar o.a. Douglas. We verbazen ons over de brandschade die sommige bomen hebben. Niet allemaal, en ook niet allemaal even erg. Langs het pad zien we het jonge groen net ontluiken: het is hier hoog en koud, en de lente begint nog maar net hier. (Tioga Road gaat pas eind mei/ begin juni open!) Een eekhoorn roetst langs een boomstam, een specht hakt er fanatiek een gat in.
Giant sequoia
Dan komen de eerste van de 25 sequoia’s. Eentje staat naast het pad. Een hek eromheen, je mag er niet dichtbij. Wat een omvang! Daarentegen is de kruin wel heel hoog maar niet breed. Eigenlijk wat ielig in verhouding tot de stam. Verderop staan bomen waar je wel bij kunt. De schors is zacht en vezelig. Je kunt hem met je duim induwen. De dikke schors beschermt de boom bij bosbranden en doordat de kruin zo hoog is kan de boom bosbranden overleven. Voor de voortplanting is brand zelfs noodzakelijk, heeft men ontdekt. Het schijnt goed dat de zaden deels verbrand worden. Bovendien liggen de zaden na een brand in een open gebied zodat ze beter ruimte hebben na het ontkiemen. Het snel blussen en voorkomen van bosbranden in het verspreidingsgebied schijnt ertoe geleid te hebben dat er vrijwel geen nieuwe sequoia's meer opkomen.
M op een dode sequoia
Dead Giant
De dikste sequoia’s van de VS staan hier overigens niet, maar niettemin zijn we onder de indruk. Vooral van de omvang van een paar omgevallen exemplaren. De foto’s spreken voor zich denk ik. In dit gebied staat ook de bekende (dode) boom waarin men vroeger een gaat zaagde om er met de koets doorheen te kunnen rijden: de Dead Giant. Er past inderdaad wel een middenklasser in denk ik. Maar de boom heeft het zaagwerk niet overleefd. Wel staat het restant nog steeds overeind.
dead giant
Eekhoorn
De terugweg is zwaar: een flinke klim. Ruim 130 meter moeten we stijgen. Gelukkig kan ik even uitblazen als ik een eekhoorn spot. Ik probeer hem in de lens te krijgen. Tot nu toe was dat moeilijk bij de eekhoorns die ik hier zag. Deze werkt erg mee: hij komt zelfs steeds dichter bij en op het laatst loopt hij vlak voor me langs en schiet dan weg. Bijna te dichtbij voor de telezoomlens. Het zijn leuke plaatjes.
de eekhoorn komt gewoon naar me toe lopen
De mist is opgetrokken en we komen steeds meer mensen tegen: het wordt druk. De parkeerplaats staat nu vol. Omdat onze tocht nogal wat tijd gevergd heeft, hebben we geen tijd meer voor andere activiteiten in Yosemite. Jammer, maar helaas. We moeten verder. ’t Is nog 200 miles (320 km) naar Santa Cruz, aan de kust. We volgen weg 120 en dan o.a. 580, 680 en 880.
Tanken
In de buurt van El Portal tanken we. Betalen met de creditkaart (Visa) gaat heel verschillend. Eerst moet je op het schermpje kiezen of het debet of credit moet zijn. (De pinpas is debet, de visakaart is credit.) Soms voer je de pincode in en kun je tanken zoveel je wilt, soms wil dat ook met de pinpas, maar vaker geeft het scherm na de tweede keer de pincode proberen de mededeling: wend u tot de caissier(e). Daar binnen kun je dan vooruit betalen, maar je moet dus inschatten voor hoeveel er ongeveer aan benzine in kan. Het te veel betaalde wordt niet verrekend. In Las Vegas moest ik, om het te veel betaalde terug te krijgen, eerst weer opnieuw naar de kassa, waar ik opnieuw de kaart moest geven en men mij zei dat het te veel betaalde op mijn rekening zou worden teruggestort. Ik heb dat uiteraard gecontroleerd thuis, met de afschriften erbij en het klopte. Maar omslachtig is het wel. Het schijnt dat Amerikanen wel gewoon met de creditkaart plus pincode kunnen betalen.
We komen langs de Tuolumne kloof; op een parkeerplaats hebben we een mooi uitzicht. De mist is nu wel weg; wel is het nog tamelijk koud. Er staat een gedenksteen voor een vrouwelijke firefighter die hier omkwam tijdens de grote brand die hier in 2004 woedde.
Klassieke ‘diner’
Even verder bij Groveland is een groot restaurant, Buck Meadows. De inrichting is sinds de jaren vijftig nauwelijks veranderd zo te zien. Maar de uitspanning bestaat al sinds 1874!
We schuiven aan tafel aan op grote banken in plaats van stoelen. Deze roadside diner heeft als specialiteit hamburgers. In verschillende uitvoeringen staan ze op de kaart. Ik wil er wel eens een proberen, hoewel ik het lastig eten vind. Ik neem de Chevy Burger Black Angus. De eigenaresse sprak geen woord te veel: hij is inderdaad heerlijk.
Daarna maken we meters, kilometers, miles. We stoppen nog bij een kraam langs de weg waar ze vers geplukte aardbeien verkopen. En kersen. Zelden zulke smakelijke en geurige aardbeien gegeten!
Rond San José is het erg druk. Tegen zessen komen we aan bij het hotel. Het ligt mooi: aan de boulevard, de boardwalk, en aan de overkant is het strand en de beroemde pier van Santa Cruz, de Santa Cruz Wharf. Het hotel Beach Inn and Suites is ook prima, al hebben we uitzicht op het zwembad in plaats van de oceaan. Na het inchecken en installeren gaan we nog even de stad in voor inkopen. De eerste super verkoopt nagenoeg alleen ongezond spul; de tweede bijna alleen gezonde waar. Eco en zo. In California is daar wel een markt voor. We kopen flink wat fruit, een soort groentesalade om straks op de kamer te eten (na de burger van vanmiddag is er nog geen grote honger!) en o.a. yoghurt voor het ontbijt.
Ik ben best moe na deze lange dag en dan heb ik nog niet eens gereden.