Maandag 23 mei Las Vegas, laatste indrukken en terug naar huis via Minneapolis
Vanmorgen genieten we van een laat (inclusief) ontbijt en zitten verder wat te luieren in de binnentuin van het hotel. De jongelui vertellen dat ze gisteravond later nog naar de Strip geweest zijn, maar dat hun dat niet geweldig was bekomen. Druk, met veel heel en half beschonken figuren die tegen je op botsen en niet eens excuus maken. Een restaurant dat zegt dat je na een half uur een plaats kunt krijgen terwijl het nog niet half vol zit. Nee, ook zij zijn niet enthousiast over deze stad. Maar goed, je moet het gezien hebben als je hier bent en dat hebben wij en nu is het ook goed; we hoeven niet vanochtend nog eens, hoewel daar tijd voor zou zijn. We zitten liever in de zon na te genieten van alles wat we deze drie weken hebben gezien.
relaxen voor ons vertrek in de hoteltuin
Hoogtepunten van deze reis
Wat mijn hoogtepunt is, vraagt mijn dochter. Nou, niet de Grand Canyon, wat ik thuis wel verwacht had. De helikoptervlucht was natuurlijk heel speciaal, alleen al omdat ik nog nooit in een heli gevlogen had. En de beelden vanuit de heli boven die enorme kloof in de aarde zijn natuurlijk onvergetelijk. Maar toch, wat ik diezelfde dag zag en onderging in Monument Valley maakte nog meer indruk op me. Fotografisch gezien is dat ook een veel dankbaarder onderwerp. We troffen het (ook fotografisch) met het weer: blauwe lucht met stapelwolken en later dreigende wolken met prachtige lichteffecten op de toch al mysterieus aandoende rode bergen. En de parken Canyonlands en Arches bij Moab vond ik ook fantastisch, maar het merkwaardigst en ook heel indrukwekkend vond ik Bryce met zijn duizenden door vorst en regen en wind geboetseerde beelden en ‘bouwwerken’.
Maar San Francisco vond ik ook geweldig om beleefd te hebben. Echt een stad waar ik nog wel eens naar terug zou willen. En de kustroute langs de Big Sur, ondanks het tegenvallende weer dat we daar hadden. Maar ook de wegen door de woestijnen, de Apache Trail, het cactuspark bij Tuscon, diverse kleine parken en monumenten die we onderweg aandeden, de typische restaurantjes waar we aten, en sommige hotels waar we verbleven, zoals dat in Mexican Hat, kortom, er is veel wat ik niet had willen missen en wat deze roadtrip zeer geslaagd heeft gemaakt. En ik wou nog best een paar dagen logeren in de San Juan Inn bij Mexican Hat of in La Posada Lodge in Tuscon. Of in de Cambria Pines Lodge in Cambria.
Wat ik wat minder vond, zijn Los Angeles, Las Vegas, en het natuurpark Zion maar dat kwam natuurlijk vooral omdat we daar door de grote drukte geen parkeerplaats konden vinden. Dus wilt u Zion zien, ga niet in het weekend en in de zomer: heel vroeg opstaan.
Las Vegas Sign
We checken uit, en rijden met de huurauto nog eens over de Strip naar het bekende Las Vegas Sign: met de tekst “Welcome to fabulous Las Vegas Nevada” waar we natuurlijk de obligate foto’s maken.
foto's vanuit de auto. Trump, je kunt hem niet ontlopen. De man is net zo phony als deze stad denk ik. (phony = onecht ; nagemaakt)
Dan is de tijd gekomen dat we naar het vliegveld moeten. M zet ons af bij de terminal en brengt op z’n eentje de auto terug naar het verhuurbedrijf Hertz. Met een shuttle komt hij na een half uurtje terug. We checken in bij Delta, de partnermaatschappij van KLM die ons terug zal vliegen. De procedures op deze luchthaven gaan soepel. Alle verhalen over strengheid en zo blijken onwaar, in ons geval althans. Komt misschien ook omdat wij op het gebied van vliegen en vertragingen en idioot bureaucratische en veiligheidsprocedures een en ander hebben meegemaakt. Wij vonden het allemaal soepel gaan en efficiënt. Als je ook gereisd hebt door enkele ‘stan-landen’ (Turkmenistan, Oezbekistan en zo) en eens anderhalve dag vertraging met Iberia hebt gehad, sta je niet meer te kijken van een half uurtje extra wachten.
Minneapolis
De vlucht naar Minneapolis duurt een paar uur. De drie kwartier overstaptijd die we hier maar hadden, blijkt ruim genoeg. Hierover had ik me tevoren wel wat zorgen gemaakt. Onterecht. Hier gaat het helemaal soepel en snel. De bagage wordt doorgeladen, we hoeven als transferpassagiers niet opnieuw door allerlei veiligheidsprocedures zoals wel in Istanbul verleden jaar. We worden zelfs apart als gasten uit de Las Vegas connectie welkom geheten aan boord. En dan de lange vlucht terug naar Schiphol. Dat is een kwestie van de blik op oneindig en het maar uitzitten met je benen in een knoop. Acht uur zitten is een hele tijd. De verzorging van Delta is goed, maar toch net iets minder dan die bij KLM.
we kijken terug op een enerverende en zeer geslaagde reis (foto van mijn vrouw)
Thuisreis
Op Schiphol nemen we een kop koffie of iets anders en dan de trein naar Zwolle. Daar bellen we met een vriendin in het dorp die aangeboden had ons van het station te halen. Helaas missen we net de trein doordat we net iets te lang afscheid namen van onze dochter en schoonzoon, die hier afgehaald worden. Ik moet nog weer bellen om te zeggen dat we een half uur later komen. Maar dan gaat alles toch zoals gehoopt en tegen vijven zijn we weer thuis. Waar de blauwe regen nog bloeit, de rozenbogen gelukkig nog moeten bloeien en de lavendel al in de knop schiet.