Vrijdag 20 mei De ongelooflijke Bryce Canyon, een wandeling langs de Rim en meer

Enkele gegevens:

(bron: Ontdek-amerika.nl)

“Grootte: 145 vierkante kilometer

Hoogte: variërend van 2.500 tot 2.800 meter.

Nationaal Park sinds: 15 september 1928

Aantal bezoekers in 2012: 1.385.352

Bryce Canyon is niet echt een ravijn, maar een serie van vreemdsoortige, natuurlijk gevormde amfitheaters. De wanden daarvan bestaan uit maar liefst zestig verschillende lagen zand-, kalk- en leisteen. In de amfitheaters staan talloze zeer grillig gevormde rotsformaties in allerlei kleurschakeringen, variërend van wit, pastelroze, vurig oranje en rood tot knalrood. Deze rotspartijen (hoodoos genaamd) zijn door erosie van wind, water en vorst ontstaan.

 Rim Trail

Lengte: 4,0 kilometer van Fairyland Point tot Sunrise Point

0,8 kilometer van Sunrise Point tot Sunset Point

1,1 kilometer van Sunset Point tot Inspiration Point

2,4 kilometer van Inspiration Point tot Bryce Point

Totaal (enkel) = 9 kilometer

Hoogteverschil: 168 meter (het gedeelte tussen Sunrise Point en Sunset Point is verhard en heeft maar weinig hoogteverschil)

Duur: 5 à 6 uur (heen en terug).

Beginpunt: diverse mogelijkheden (van Fairyland Point tot en met Bryce Point)

Eindpunt: diverse mogelijkheden (van Fairlyland Point tot en met Bryce Point)

De Rim Trail volgt de rand van het plateau van Fairyland Point helemaal tot aan Bryce Point. Je kan ook op een van de tussenliggende punten beginnen of stoppen, en dus alleen een gedeelte van deze trail lopen. Deze populaire trail is niet zwaar, en biedt mooie uitzichten op de hoodoos van bovenaf.”

Nog meer gegevens

Wikipedia: “Bryce Canyon is beroemd om zijn unieke geologische rotsformaties. Door de samenwerkende krachten van vriezen en dooien worden de kalk- en zandsteenformaties langzaam geërodeerd en vormen zo de zogenaamde hoodoos. De afgesleten toppen zorgen voor prachtige formaties die in het zonlicht erg mysterieus lijken. De zon zorgt voor schakeringen van de kleuren van de rotsen. De kleuren variëren van roze naar oranje. Het is een onderdeel van de Grand Staircase.

Het park dankt zijn naam aan de Mormoonse pionier Ebenezer Bryce, die van 1875 tot 1880 aan de voet van Bryce Canyon woonde. In 1924 werd het gebied uitgeroepen tot nationaal park. In vroeger tijden was de Bryce Canyon een nachtmerrie voor veedrijvers; het was ondoenlijk in dit gebied een overzicht over de kudde te behouden. Hoodoos in Bryce Canyon worden gevormd door twee processen. Het eerste proces, vorstverwering, oefent vooral in de winter zijn invloed uit. Water sijpelt in kleine scheuren in de rots. Wanneer het water bevriest, zet het uit, waardoor de scheur groter wordt. Het ijs smelt, er loopt meer water in de scheur en het water bevriest weer. Scheuren kunnen op deze manier zo groot worden, dat er stukken rots afbreken.

Dat is waar het tweede proces verder gaat: regen neemt de stukjes rots die zijn afgebroken door het vriezen en dooien van water in scheuren mee. De regen draagt ook bij aan de erosie van de rots doordat het wat zuur is. Kalksteen, waaruit hoodoos voornamelijk bestaan, lost daarin op.

Deze processen hebben gezorgd voor het ontstaan van deze rotsformaties, maar zullen ook zorgen voor de afbraak ervan. In Bryce Canyon is de erosiesnelheid ongeveer 0,6-1,3 meter per 100 jaar.”

 BRYCE CANYON national park, een uitgebreide fotoreportage

Lopen over de Rimtrail

Ontbijt op de kamer en tegen negenen rijden we met z’n vieren naar het Visitor Centre van Bryce Canyon National Park.  De jongelui gaan op hun eigen houtje en in eigen tempo en wij idem. We lopen naar de halte van de gratis shuttlebus van het park. Veel parken hebben zo’n service om de wegen in het park te ontlasten van autoverkeer, -en natuurlijk als service voor de bezoekers. Want het is gemakkelijk! Ongeveer om het kwartier rijdt er wel een bus voor. Hij gaat langs alle toeristische punten. Wij rijden vandaag naar Bryce Point, het punt dat het hoogste ligt. Van daaruit willen we lopen langs de ‘Rimtrail’, het pad langs de afgrond van de canyon, zeg maar. (Je kunt nog wel verder dan Bryce Point, maar dat is minder mooi schijnt het, en we hebben niet alle tijd). 

Sprookjesland

Als we bij Bryce Point uitstappen, is het een koude ’n beetje gure wind. Ik ben blij met mijn windjack. Maar het is droog! Wel veel dreigende wolken naast zonnige momenten, maar dat is voor de foto’s niet verkeerd. Op het parkeerterrein annex bushalte waar we uitstappen, staan hekken en rood-wit lint is erlangs gespannen. We lopen naar de rand van de kloof en hebben ons eerste wowh!-moment. Het eerste van vele die nog zullen volgen vandaag. Wat we zien hebben we allebei nog nergens anders gezien. Het is sprookjesachtig, in de zin van dat je niet kunt geloven dat het echt is. Zo veel kleuren, zo veel vormen, zo veel regelmaat in tegelijk zo veel verscheidenheid. We zien van alles in de vormen. Soms slagroomsoezen, dan Chinese pagodes, dan chocoladetaartjes, hier een ommuurde stad, daar een barok kasteel…

Bryce Point

Op de rand staan naaldbomen, met naakte wortels, die zich aan de rand vast lijken te klampen, sommige neigen al aardig richting de afgrond. Ook in de dalen beneden in de canyon staan hier en daar naaldbomen. Hun groen steekt fel af tegen het oranje, roze, rood, wit, paars en nog meer kleuren van het gesteente. We wandelen langs de kloof die hier bij de parkeerplaats netjes is afgezet met een stevig hek. Een eind verder ontbreekt het hek en kun je naar beneden lopen en een vooruit stekende punt op, zodat je beter de kloof in kunt kijken. Er is flink wat wind, dus het moet voorzichtig want er is hier niet veel houvast. Maar het is de moeite waard. Voor me eerst roomkleurige rotsen, daarachter de kleurige lagen gesteente van de canyon. R vindt het te gevaarlijk om de punt op te gaan. Ik ga weer terug en we gaan kijken of we het pad langs de rand kunnen vinden, de gestaag dalende Rimtrail. Helaas: de hekken staan ook voor de trail-acces, er staat een bord dat het pad gesloten is wegens onderhoud. Jammer, maar niets aan te doen. 

Inspiration Point

Even later komt er een bus en die nemen we tot het volgende viewpoint; dat is Inspiration Point. Op het bord zie ik dat we maar liefst op 8100 foot elevation zitten, dat is 2468 meter hoogte. Geen wonder dat het hier waait dus en de frisse lucht kunnen we nu ook wel plaatsen. Hier kun je wel een eindje teruglopen richting Bryce Point. Dat gaat dus omhoog. Hijgend bereiken we een uitgebouwd uitzichtpunt, keurig afgezoomd met hekwerk. We zien veel roze hier, tulpen en Indiase tempels menen we te zien in de uitbundige vormenrijkdom. Het is echt ongelooflijk dat regen en wind dit alles hebben gemaakt. De postbode Cheval die in Frankrijk zijn eigen ‘Ideale Paleis’ bouwde, kon er ook wat van qua fantastische vormen, maar dat is niets bij wat de natuur hier heeft geboetseerd. Al lijkt het wel wat op elkaar.

    les v.d. ranger

Van Inspiration Point kunnen we wel verder naar beneden lopen langs de canyonrand. Dat ‘naar beneden’ is relatief, het dalen gaat heel langzaam en soms moet je ook nog wel weer wat stijgen. Maar het is zo een relaxte wandeling, en we zien zo heel veel. We zien nu wat de mensen missen die met de bus naar een viewpoint rijden, daar even achter het hek staan zich te verwonderen, en dan weer de bus in. 

Sunset Point en de Navajo Loop Trail

Bij Sunset Point begint de Navajo Loop Trail. Die is 2,2 km lang met een hoogteverschil van 159 m. 

Lengte: 2,2 kilometer

“Je loopt zigzaggend naar beneden, Wall Street in. Dat is een smalle canyon waarin een aantal grote Douglassparren staan. Deze mooie en zeer populaire trail komt o.a. langs de bekende rotsformatie Thor's Hammer. Het is een redelijk inspannende tocht.” Wij gaan niet helemaal naar beneden, om de tijd, maar ook omdat het steil is en behoorlijk inspannend. Het is wel fantastisch mooi. 

Geologische les bij Sunrise Point en een wandeling door de Queens Graden

Onderweg eten we onze meegebrachte broodjes uit de rugzak en water en Naked fruitsap. Even verder bij Sunrise Point is bij het viewpoint een openbare ‘les’ van een vrouwelijke ranger, die van alles vertelt over het landschap dat aan onze voeten ligt. We zitten er even bij te luisteren. 

Bij Sunrise Point begint de Queens Graden Trail. Die staat bekend als de minst inspannende. Miisschien lag het dan eraan dat wij al een halve dag wandelen erop hadden zitten, maar wij vonden het toch ook wel inspannend, hoor. En dan die wind. Die is aangewakkerd en dreigt ons soms bijna van het pad te blazen. Halverwege keren we terug naar boven. We hebben genoeg gezien. Het afdalen in de kloof verandert wel je perspectief en de hoodoo’s  zien er nu toch anders uit dan van boven. Maar daar heb je dan weer meer overzicht over het geheel. We vinden dat we vandaag een heel goeie indruk gekregen hebben van dit wonderbaarlijke natuurverschijnsel. We hebben het niet alleen gezien maar ook ondergaan. 

Familiebedrijf

Als we weer boven zijn, loopt het al tegen vier uur. We zijn redelijk moe, maar raken ook verzadigd van alle indrukken. Daarom besluiten we naar de bushalte te lopen en de bus te nemen naar het eindpunt bij Ruby’s Inn. Deze Inn is één van de oudste verblijfplaatsen in het gebied. Het gebouw bestaat al sinds 1924 en is vaak getroffen door branden, waarvan de nachtelijke brand in 1984 de ergste was. Het gebouw is elke keer hersteld. Het is nu nog steeds een verblijfplaats voor toeristen en sinds enkele jaren is er ook een camping bijgekomen. Vanouds is het een familiebedrijf, dat leefde van de opbrengst van het onderbrengen en verzorgen van toeristen. Het is nu een modern bedrijf dat natuurlijk op een unieke plek staat, en zijn prijzen daarnaar kan bepalen. We doen er wat boodschapjes o.a. voor het ontbijt van morgen. 

Forel bij Ruby

’s Avonds eten we er. We gaan deze keer vroeg want we willen niet weer in een lange rij staan. We kunnen meteen gaan zitten en de bediening is vlot. We eten allebei de forel, die uitstekend is en wat ons verbaast: wat veel groente krijgen we erbij! Amerikaanse restaurants zijn doorgaans niet zo van de groente en wij wel, dus dit kunnen we waarderen. Als we klaar zijn, wurmen we ons langs een rij van een meter of twaalf lang van mensen die er ook willen eten. ’s Avonds zien we de jongelui terug. Die hebben verder gelopen dan wij, schat ik zo in, ook door het ravijn. We kijken allemaal terug op een zeer welbestede dag.