1 en 2 mei: De heenreis   Van Pesse naar Schiphol en door naar San Francisco 

Zondagmiddag 1 mei rijdt dorpsgenoot Dien K. ons naar het NS-station, waarvoor nogmaals hartelijk dank! In Zwolle stappen we over, een heel gedoe met zware koffers en rugzakken, ondanks de liften. Daar voegen M&M zich bij ons, onze dochter en schoonzoon. In de trein naar Schiphol is het ondanks zondagmiddag vrij druk en we moeten improviseren om de koffers kwijt te raken zonder al te veel overlast te bezorgen aan medepassagiers.  Op Schiphol cash ik alvast wat dollars. Ik ben voor de komende drie weken de schatbewaarder en zal alle gezamenlijk te maken kosten betalen/ voorschieten. De AbnAmro-mevrouw vraagt of ik mijn pinpas heb vrijgegeven voor gebruik buiten Europa, wat het geval is. Overigens zal ik vooral gebruik maken van de Visa-card, en minder van de pinpas. We drinken nog even wat in een koffiecorner en pakken dan de shuttlebus naar het Schiphol A-4 Hotel. ’s Avonds eten we gezamenlijk een lekker diner. 

’s Morgens staan we al vroeg op om goed op tijd te zijn. Het advies is drie uur voor vertrek, ook met het oog op te verwachten drukte (voorjaarsvakantie) en schaarste van security-personeel op Schiphol. Kennelijk genieten we toch iets te lang van het rijkelijke ontbijtbuffet want de eerste bus rijdt net weg als we de trap naar de straat afdalen. De volgende bus van 07.20 uur is zo vol dat die een kwartier te laat vertrekt. Er komt iemand van het hotel bij die de bus niet wil laten vertrekken omdat er volgens hem mensen in zitten die niet gereserveerd hebben. Ik vertel dat wij de eerste bus misten, en dat de baliereceptionist mij verzekerde dat opnieuw reserveren voor de volgende bus niet nodig was. De man wil zijn collega niet afvallen maar ik merk dat hij me maar half gelooft. We reizen heel vaak via dit hotel maar dit hebben we niet eerder meegemaakt. Uiteindelijk vertrekt de bus toch, afgeladen vol als hij is. Maar dat hebben we wel vaker meegemaakt. Vanaf Schiphol naar het hotel heb ik wel eens op de treeplank gestaan samen met in mijn nek een Chinees en voor me een Japanner. Maar goed, we komen heelhuids op Schiphol aan en zijn nog vroeg genoeg. Van het elektronisch inchecken kan ik nog steeds niet veel voordeel voor de klant ontdekken. Op de luchthaven moet je alsnog bij een zuil inchecken en M, die de boardingpass op zijn telefoon heeft staan, kan daar niets mee omdat het systeem het niet kan lezen. Aan R. wordt een andere vraag gesteld dan aan mij (bij mij resulteerde het proces idd in een boardingpass) en zij krijgt de boodschap: meld u bij de info-incheckbalie van KLM.  Zo staan we even later met z’n vieren toch bij de KLM-balie. Daar kijken ze er niet van op. Heel snel hebben we nu wel alle vier de boardingpasses. 

Rij in rij uit

Bagage inchecken moet natuurlijk ook nog altijd; we staan lang in de rij. Deze keer gaat het inleveren van de koffers aan een balie wegens de drukte handmatig en ook dat gaat voor de klant net zo snel zo niet sneller dan het gedoe met zo’n automatische korf die je koffer inslikt nadat je er zelf de nodige labels op hebt geplakt. 

Vervolgens schuifelen we in weer een lange rij naar de security. Ook hier nieuwe apparatuur. Ik heb mijn riem al afgedaan maar R. mag hem gewoon omhouden. Schoenen mogen aan blijven. De bodyscan licht me compleet door. Daarna nog fouilleren en dan zorgen dat ik mijn spulletjes allemaal weer opberg en aandoe waar ze horen. R. wordt eruit gepikt. Ze moet haar tas leeg maken en de schoenen alsnog uit. Met een speciaal apparaat worden haar kleren, schoenen en handbagage gecheckt op ontplofbare stoffen. 

M. is ook aan de beurt voor extra aandacht. Dan hebben we uiteindelijk alle barricades genomen en hebben we nog tijd voor wat slenteren langs de winkels, een kop koffie enz.

We vertrekken vrijwel op tijd. Het is een lange zit van bijna 11 uur non stop. Zulke reisdagen zijn niet echt leuk, maar tja, het is de enige mogelijkheid dus we nemen alle ongemak maar voor lief. De verzorging door de KLM is overigens prima. Ook de verstrekte maaltijd smaakt prima. 

Een uurtje later en we zijn in San Francisco

Door het tijdverschil van negen uur komen we eigenlijk maar een uur later aan op San Francisco International Airport: 11.20 uur. We zijn om kwart over tien ’s ochtends uit Nederland vertrokken. Voor onze innerlijke klok is het dan al wel negen uur in de avond, maar hier hebben we nog een hele middag èn avond voor de boeg! Maar eerst van het vliegveld af zien te komen. Dat kost in totaal toch wel meer dan anderhalf uur. De instantie CPB, US Customs en Border Protection, is hier uiterst nauwkeurig en helaas werkt het computernetwerk niet erg mee. Het gaat tergend traag, iedere keer kunnen we weer een meter opschuiven. We waren tevoren gewaarschuwd voor het gedrag van sommige ambtenaren: ze zouden je het gevoel geven dat je niet echt welkom bent in de States. Wel, wij treffen Nguyen, een vriendelijke Vietnamese Amerikaan die zeer correct is en zelfs een praatje maakt. Wat we gaan doen (‘Wow, dat is een mooie roadtrip!’) en wat voor land Turkmenistan nou is vraagt hij met een oog op het indrukwekkende stempel van het visum voor dat land in mijn paspoort. ‘Weird’, zeg ik: het is een mix van Noord-Korea en Las Vegas, maar dan zonder zichtbare mensen en zonder reclame. Dat vindt hij wel een leuke typering. Maar hij laat zich niet afleiden, als de computer het weer doet, word ik grondig gecontroleerd, moet vingerafdrukken geven, een foto laten maken en nog wat vragen beantwoorden. M&M krijgen weer een aparte behandeling, nog grondiger. Wij staan al bij de kofferbanden, maar zij zijn nog steeds niet door de douane. We beginnen ons net af te vragen wat te doen, als ze na zo’n twintig minuten alsnog verschijnen. Intussen zijn de koffers er ook. We rollen ze naar buiten, waarbij het me opvalt dat SF International niet eens zo’n heel grote luchthaven lijkt. 

Taxi downtown

Buiten knipperen we tegen de felle zon en ontwaren we een rij taxi’s. We moeten op eigen gelegenheid naar het hotel. We vragen wat het kost. Tja, ruim 40 dollar. Voor minder kun je met het openbaar vervoer maar daar hebben we echt geen zin in. We krijgen een extra grote auto voor alle bagage. Met tip wordt het toch zo’n vijftig dollar. Overigens: overal verwachten mensen hier een fooi. Daar moet je even aan wennen. Sommige restaurants berekenen zelf al de fooi (18%!!) en tellen die bij het bedrag op, andere geven hints, of weer andere ook dat niet. We zitten de komende dagen vaak te overleggen en te rekenen wat we de service waard vinden, en hoeveel dan 15% is… We zullen de komende dagen merken dat de dollars hier wegvliegen en dan hoef je niet eens gek te doen. De taxichauffeur is een Tunesische Amerikaan, die half hier, half in Tunesië woont. Hij geeft allerlei tips over de stad. We maken zo wel meteen kennis met het fenomeen dat Amerika een smeltkroes is, en zullen dat de komende dagen en weken nog vaak merken. Bv. restaurants die gerund worden door nauwelijks Engels maar goed Spaans sprekende mensen. In veel functies zie ik Amerikanen van buitenlandse afkomst. Wel is het zo dat de lagere functies als schoonmakers in de hotels en mensen in de horeca vaak zwarte vrouwen zijn. 

Ondertussen rollen we over Highway 101 naar downtown SF. Rechts zo nu en dan een glimp van het blauw van de Baai van San Francisco. Het is de vierde stad in grootte van California met ruim 800.000 inwoners na Los Angeles, San Diego en San Jose. Kijk je wat breder dan is het hele gebied rond de baai eigenlijk één grote stadsagglomeratie en daar wonen 7 miljoen mensen. 

Hotel in het centrum

Netjes voor het hotel worden we afgezet. Het hotel Beresford in Sutterstreet ligt vrij rustig, maar wel redelijk centraal, namelijk ongeveer tien minuten lopen van Union Square, dat als het centrum van de stad geldt. Als je het hotel binnenkomt, is het klein: niet groter dan een kleine huiskamer met links een balie waar je net met twee personen kunt staan, vooruit de trap en de lift. Wij zitten op ik meen de derde verdieping. De kamer is niet groot, maar voldoet. In zo’n wereldstad kun je in de oude binnenstad niet verwachten dat je een fraai uitzicht hebt, en dat klopt. Wij hebben nog iets ‘uitzicht’, maar M&M nauwelijks. Maar verder voldoet het, zeker voor drie nachten, want meer dan slapen zullen we toch niet op de kamer doen. We installeren ons, knappen ons even op in de badkamer en dan trekken we er toch maar op uit, jetlag of niet. We zijn hier maar twee dagen en komen er waarschijnlijk nooit weer, dus ‘moeten’ we eropuit. In de buurt nemen we eerst een kop koffie en wat erbij. Koffietentjes genoeg hier. Daar knappen we van op. Wennen is het even aan de vragen die je gesteld worden als je een simpele kop koffie bestelt: For here or to go? Small, medium of large? Small is al een flinke maat. 

 eerste indrukken

Union Square

Vervolgens lopen we naar Union Square. Dat is het bekendste plein van San Francisco. Om het plein dure winkels, hotels en dat spul. Er wordt gewerkt aan het plein, dus dat beïnvloedt mijn oordeel, maar ook zonder die rommel en afzettingen vind ik het plein… mwaah. Laat ik het zo zeggen: je mist weinig als je dit niet ziet. Amerikanen, we zullen dat vaker zien deze vakantie, hebben weinig gevoel voor het scheppen van sfeer op zo’n plein. Ik vind het er kaal, ongezellig, kil. Bij een pasticceria is een terrasje, en midden op het plein staan ook wat stoeltjes, verloren op de tegelwoestijn. Nee, dit hebben we snel gezien. Het plein bestaat sinds 1850 en dankt zijn naam aan de demonstraties in die tijd vóór de Union en tegen het dreigende uiteenvallen daarvan. Op een hoge zuil staat een koperen beeld van de ‘godin’ Victory. 

Union Sqare, gezellig is anders

China town

Dan naar Chinatown, dat is van hier af niet ver. Langs de straat geparkeerd staat zo’n stoere brandweerwagen, vol met metertjes en handles aan de buitenkant. Ik steek mijn duim op naar de man achter het stuur en krijg een vriendelijke grijns terug.

  pracht brandweerauto

Chinatown kom je binnen door onder zo’n would be Chinese poort door te lopen. Hier wonen zo’n tachtigduizend Chinezen en Amerikanen van Chinese afkomst. Het stikt er van de kleine winkeltjes vol voedingswaren, maar vooral ook volgestouwd met allerlei kitsch en vrijwel nutteloze waar. Chinezen blijven handelaren, waar ook: bij een soort fotowinkel roept de eigenaar me toe vanuit de deur: ‘Mooie camera! Mooie lens ook! Maar geen uv-filter!’ (Nee, klopt, even vergeten, maar hier ook niet erg nodig). Ik moet de man overtuigen dat ik geen nieuw filter nodig heb, omdat die van mij in het hotel ligt. Lachend neemt hij uiteindelijk afscheid. 

We lopen verder door de Chinese wijk. Als je een zijstraatje inslaat, is de toeristische meuk meteen verdwenen en heeft ze plaats gemaakt voor kleine levensmiddelenwinkeltjes en restaurantjes e.d. We komen langs de grootste wolkenkrabber van de stad, de Transamerica Pyramid, met 48 verdiepingen en 260 m hoog, al voltooid in 1972. En in bezit van Aegon, trouwens. 

 poort naar China Town

 (min of meer) oud naast nieuw

rechts de Transamerica Pyramid

Embarcadero

We belanden aan het waterfront, bij de pieren, de Embarcadero. Van Pier 3 lopen we langs het water richting Pier 39. We zien de veerhaven, de Port of San Francisco. Ik verwonder me over de oude trammetjes die hier rijden. Niet alleen de cable cars zijn er dus, maar ook antieke streetcars, elektrische trams/ bussen rijden hier nog gewoon een dienstregeling. Op een fraai groen exemplaar staat dat-ie oorspronkelijk in San Diego reed. Mooi dat ze die old-timers bewaren en blijven onderhouden èn gebruiken. 

 pier 3

 aan de baai

 antieke streetcar

 hier staat onze cable car voor de tocht naar boven

 daar zitten we dan, naast de bestuurder, de 'gripman'

links het uitzicht vanuit het trammetje, rechts de potige gripman

We zoeken een station van de beroemde Cable Car om niet de hele weg terug (heuvelop!) te hoeven lopen. Dat is met een jetlag niet zo lekker vinden wij. De lijn Market Street is dichtbij. We zoeken waar je een kaartje kunt kopen maar zien niets. Men beduidt ons gewoon te gaan zitten en we kiezen een plek op de zijbank. De kaartjesman komt ons een kaartje verkopen. Voor $ 7 p.p. mag je één ritje maken. Zelfs overstappen is er niet bij en cash betalen uiteraard. Niet goedkoop, maar het is alleen al de belevenis die het de moeite waard maakt, plus: je sukkelt lekker gemakkelijk de ‘best wel’ steile straten op. We zitten naast elkaar en kijken opzij. Achter ons staat de potige bestuurder, een grote zwarte man, aan de handels om de kabeltram aan de kabel of juist eraf te koppelen. Dat is zwaar werk. Erg leuk om mee te maken. Nob Hill is wel ongeveer het hoogste punt. Je kijkt uit over de baai. Hier stappen we uit –of af, misschien beter gezegd. Het is nog even een paar blocks heuvel af lopen naar Sutterstreet. Heel steil is het hier. 

 heuvelaf (van Nob Hill) naar Sutterstreet lopen is best steil

Niet aan toegeven

Bij een 7-Eleven winkel, dicht bij ons hotel, doen we inkopen. Yoghurt voor het ontbijt morgen en een paar bananen, en voor ons avondeten kopen we een paar warme pizzapunten, een bakje vers fruit en een ‘Naked’ fruitdrankje, een smoothie zoals dat hier en tegenwoordig ook bij ons heet. Die ‘Naked’ flesjes zullen we de komende weken nog vaak gebruiken. Het pure sap is heerlijk en gezond. Je kunt het in allerlei smaken/ combinaties kopen. De prijs varieert nogal, afhankelijk van waar je het koopt. R is gek op de groentevariant. Die is idd lekker pittig. 

In het hotel rusten we even uit en eten dan onze pizzapunt. Nog even wat opruimen en dan naar bed. Het is mooi geweest: 28 uur achtereen in touw zonder slaap. Toch slaap ik die eerste nacht slecht: vaak wakker en verder wat dommelen. Die jetlag gaat je niet in de kouwe kleren zitten. Maar we passen ons snel aan aan de plaatselijke tijd en omstandigheden: de volgende morgen gewoon op de lokale tijd weer op. Niet aan toegeven en gewoon het plaatselijke ritme meteen oppakken!  

En ehh, we hebben 's avonds geen idee meer dat we nog maar diezelfde middag geland zijn hier in Californië. 

 wat is recht?

KAART van down town SAN FRANCISCO: