Donderdag 19 mei Via eenzame Scenic Byways de etappe van Moab naar Bryce Canyon, via National Park Capitol Reef; langs Grand Staircase Escalante National Monument 

Onze route van vandaag: klik HIER

Om acht uur hebben we de sleutel ingeleverd en rijden we de # 191 noord, langs het Canyonlands park, dan de freeway # 70 west en na korte tijd daar alweer af, de eenzame # 24 zuid door de San Rafael Desert. We komen nauwelijks verkeer tegen. Een enkele vrachtwagen en een paar van die 12 m lange campers met uitschuifbare erkers en een aanhanger erachter met een auto erop en op het dak naast de airco’s een paar surfplanken en een boot. Ach ja, je moet op alles voorbereid zijn als je in Amerika gaat kamperen. Wij kijken naar het landschap en hoewel het eenzaam en verlaten is, is het allesbehalve saai. Woestijnen zijn er in veel verschijningsvormen, dat weten we intussen van onze reizen, en hier is het weer anders dan we tot nu toe zagen. Soms groenig van lage harde struikjes en soms rode aarde, soms een oase, soms met bergen op de achtergrond, die eens grijs zijn maar dan weer oranje-rood, met allerlei vormen. Ook verder op de achtergrond bergen met nog sneeuw erop. 

  St. Rafael Desert

Een stop in de woestijn. Maar er staan dan (bij een bronnetje ?) wel deze fraaie zonnebloem-achtigen uitbundig te bloeien

 koffie in Hanksville

Koffie in Hanksville

Het enige plaatsje van betekenis is Hanksville, op een kruispunt gelegen van de # 24 en de 95 zuid. Hanksville, zo moet een dorp in het diepe zuid-westen van de States heten vind ik. Wij volgen de afbuigende weg 24 west. In het dorp zien we een ‘steak house Slick Rock Grill’ waar de mevrouw ons van koffie voorziet in blauwe emaillen mokken. Refills zo vaak je wilt, en alles voor een paar dollar. Op de tafels staan boekjes met humoristische teksten. We vinden het een grappig adresje. Verderop stoppen we nog eens om de omgeving in ons op te nemen. Op de krukdroge grond (waar overigens wel sporen van water te zien zijn) groeien hele plakken van lage cactussen die volop prijken met hardrose bloemen. We zitten hier in het gebied van de ‘Waterpocket Fold’, een meer dan 150 kilometer lange plooi in de aardkorst - een vrijwel uniek geologisch fenomeen. 

Capitol Reef Nat’l park

Dan is het al niet zo heel ver meer naar de grens van Capitol Reef Nat’l park. Een niet zo bekend park, dat toch wel de moeite waard is. Het park dankt zijn naam aan een van de bergen die op het Capitool in Washington zou lijken. In 1865 was dit een van de laatste gebieden in de V.S. die nog niet op kaart waren gebracht tot John Wesley Powell vanaf 1869 een aantal expedities naar de streek leidde.

  we rijden het Capitol Reef Park binnen

    Mormoonse historische boerderij

 groen uitstralende bergen (op de foto grijs)

 roosters voor de afgesloten uraniummijnen

 historische boomgaarden bij Fruita

panorama's van een hooggelegen punt in Capitol Reef

Mormonen in Fruita

‘Capitol Reef ligt in het zuiden van de staat Utah. De belangrijkste toegangsweg is de UT-24, die het park over een afstand van ongeveer 17 mijl van oost naar west doorsnijdt. Aan die weg ligt het enige Visitor Center; daar begint een 10 mijl lange zijweg die naar het zuiden loopt.’ Dat is de Scenic Drive die wij gaan rijden. Al langs de # 24 en ook als je de ‘loop’ oprijdt, zie je overblijfselen van de Mormoonse cultuur. De Mormonen zijn hier in begin 20e eeuw naartoe getrokken en hebben o.a. boomgaarden aangelegd die er nu nog zijn. Langs de Fremont River bij de Fruita kampeerplaats staan nog prachtig onderhouden boomgaarden. Wat moet het hier in de lente mooi zijn als al die bomen bloeien! Niet dat het er nu niet mooi is, overigens.

Ook zie je het oude schoolgebouwtje Fruita Schoolhouse. Fruita is in 1880 gesticht door de Mormonen die trouwens hier in Utah een meerderheid vormen. Hier kun je nog de oude meubels en gebruiksvoorwerpen zien. Rond het jaar 1900 gaf de 14-jarige Nettie Behunin, de dochter van een van de eerste pioniers, les aan de kinderen van de acht families die hier woonden. Dat moet een krappe boel geweest zijn, het schooltje is kleiner dan onze garage. 

Uraniummijnen

Langs de Scenic Drive (een verharde smalle asfaltweg) stoppen we geregeld voor foto’s. Een eindje een onverharde zijweg oprijden brengt ons bij vroegere uraniummijnen. Begin 1900 werd hier uranium gedolven. Men gebruikte het voor medische doeleinden, men dacht dat het reumatische aandoeningen kon verlichten of zelf genezen. Nu mag je niet langer dan één dag in het gebied verkeren en eventueel water mag je er absoluut niet drinken. De lage gangen zijn nu afgesloten met metalen roosters, waardoor vleermuizen nog wel naar binnen kunnen. 

Sommige lagen gesteente langs de rotswanden zijn grijs maar gloeien groen op in de felle zon. Op de foto is daar weinig van terug te zien. R. neemt wat steentjes mee die prachtig groen zijn in de zon, maar later in de schaduw grijs. Ik zeg: wie weet hoe radioactief die steentjes zijn! En daarop gooit R ze maar weg. We rijden de Scenic Drive tot het eind en weer terug. Op een hoog gelegen viewpoint maak ik wat panoramafoto’s van het wilde rode land om ons heen. 

Helaas hebben we geen tijd om dit park te tijd te gunnen die het verdient, want je zou hier best een aardige wandeling kunnen maken, er zijn ‘trails’ genoeg. Maar helaas is het maar een park voor zomaar onderweg voor ons. We moeten verder naar Bryce. Voor we het park verlaten, nog een zijweg, waar we op een parkeerplaats een magnifiek panorama hebben op de hele omgeving. 

Grand Staircase Escalante, van zomer naar winter

We verlaten weg # 24 en nemen # 12 naar het zuiden. Ook dit is een heel eenzame weg. Merkwaardig is dat onderweg niet alleen het landschap maar ook het klimaat drastisch verandert. De rode rotsen maken plaats voor grijze bergen, deels bedekt met naaldbomen, en het weer verandert van woestijnwarmte naar de kilte van gebergte ruim boven de boomgrens. Hier moet het nog lente worden! Er ligt nog sneeuw langs de weg; tussen de bomen zien we nu en dan groot wild, herten. Als we even op een parkeerplaats stoppen, zien we een hele kudde. Helaas te ver weg voor een duidelijke foto. Het weer nodigt ook niet om er even uit te gaan. Het is koud en nu en dan striemt een regenvlaag langs de auto. De weg loopt op een gegeven moment (in de buurt van Escalante) over een bergkam waar aan beide zijden slechts weinig ruimte naast de weg is, zodat we het gevoel hebben ‘door de lucht’ te rijden. Je ziet als je naar buiten kijkt, alleen maar wolken, en dat aan beide zijden! Een heel merkwaardige sensatie. Normaal is er aan een kant afgrond en aan de andere kant rotswand, nu is er aan beide kanten afgropnd. Helaas is het te koud en te nat om hier een foto te maken. ’t Is echt winterweer. De thermometer komt niet boven de acht graden C. Ten zuiden van waar we hier zijn ligt het immense Grand Staircase Escalante Nat’l Monument. Ook daarvoor hebben we verder helaas geen tijd. 

  We klimmen sterk. Opeens uit de woestijn. Naaldbomen! Koud! 

 hier heerst de winter nog

 sneeuw...

 dikke buien, ijzige kou, rijden over de bergkam bij Escalante

 verderop klaart het gelukkig weer op. 

Bryce Canyon City met Bryce View Lodge

Tegen half vijf komen we aan bij Bryce Canyon City. Het is een volstrekt sfeerloos dorp, opgetrokken in revolutiebouw, om onderdak te bieden aan de tienduizenden toeristen die jaarlijks de wonderbaarlijke pracht van Bryce Canyon komen bekijken. Het hotel heet Bryce View Lodge en ligt volgens de touroperator op een toplocatie. Nu, dat klopt, want op loopafstand ligt het station van de gratis shuttlebus naar het park. Maar verder is er aan het grote motel met diverse vleugels en enkele verdiepingen kraak noch smaak. Maar we zijn hier om te slapen en voor de Canyon, dus eigenlijk kan het niet beter. Er zijn trouwens nog diverse andere enorme motels op dit terrein. 

Aan de overkant van de weg naar het park is een complex met restaurant en souvenirwinkels en een supermarkt. Ruby’s Inn General Store heet het. Ze verkopen er alles: kleren, souvenirs, kampeerspullen (dichtbij is een kampeerterrein), en dus ook voedsel. Daar kopen we tegen woekerprijzen wat yoghurt voor het ontbijt morgenvroeg en nog wat fruit en dingetjes die van pas kunnen komen zoals crackers en de duurste flesjes Naked fruitsmoothie van deze dagen. Tja, hier is in de verste verte geen andere winkel, dus kun je vragen wat je wilt. Ik tel ruim $ 25 neer voor wat yoghurt, broodjes en beleg (vlees) voor twee personen. 

Een rij bij Ruby’s Inn dus eten bij de Cowboy’s Ranch House

’s Avonds willen we natuurlijk wel eens eten want een echte lunch is er vandaag door het drukke programma bij in geschoten. We melden ons bij Ruby’s Inn. De rij begint al in de winkel. Tja, ongeveer het enige restaurant in het dorp, dan krijg je dat. Er is nog een snackbar maar daar hebben we geen zin in. We pakken de auto en warempel, even voorbij de kruising van 63 met 12 is de Cowboy’s Ranch House at Bryce Canyon Resort. Een hele mond vol. Het is wat het eerste deel van de naam aangeeft: een lokaal eethuis met een bar en voornamelijk lokale bezoekers, in ieder geval geen toeristen zoals wij. Men is heel vriendelijk, maar ook hier moeten we wel even wachten. Er zijn twee stellen voor ons, en hoewel er lege plaatsen zat zijn, duurt het toch even een minuut of tien voor we een plaats gewezen krijgen. Dan nog duurt het allemaal vrij lang, maar de ‘BBQ half rack’ (spareribs) is smakelijk en goed bereid. De dames zijn te spreken over hun eend. Dus toch eind goed, al goed wat deze dag betreft. 

Het koude weer van boven op de bergkam maakte verderop plaats voor fris weer met jagende wolken maar nu en dan ook opklaringen. Och, als het morgen zulk weer is… dan doen we het ervoor.