Dinsdag 17 mei: Moab, N.P. Canyonlands, Island in the Sky, Dead Horse View State Park; N.P. Arches met o.a. een vermoeiende maar prachtige wandeling naar de Delicate Arch

KAART

 onze jeep voor de ochtendexcursie 

Een blik naar buiten stemt niet vrolijk. De trucks maken een zuigend geluid als ze over de highway het motel passeren. Wilde wolken en alles is nog wel heel nat, maar op het moment is het droog. Die dag zal het in de loop van de dag steeds verder opknappen en zeker ’s middags hebben we prachtig weer. 

Het is maar een kippeneindje rijden naar de plek waar we starten. In tegenstelling tot de Pink Jeep Tours van vorige keer is hier geen glanzend kantoor en twintig klaar staande jeeps. Waar we de auto parkeren is het zelfs een beetje … tja, een rommeltje. Oude auto’s, zooi. Het kantoortje is een houten bouwsel, maar we worden verwacht en alles is prima voor elkaar. We moeten nog wel even een ‘waver’ formulier ondertekenen. Dat is een soort ‘verklaring van afstand’, waarin je verklaart dat je geheel uit vrije wil de tour onderneemt en dat je bekend met de risico’s en die aanvaardt en voor je eigen rekening neemt. Dat belooft wat, denk ik bij mezelf. Het is nog maar twintig over zeven als onze chauffeur er al is, Addy, een enthousiaste jonge meid met een onafscheidelijk groen mutsje over kortgeknipt blond haar. Ze stelt voor om dan maar meteen te gaan. Prima. We wurmen ons in de Jeep Wrangler Rubicon. De Rubicon is de ultieme versie van de Jeep Wrangler met o.a. een ‘tussenbak’ (die de versnellingen verkleint zodat er meer kracht beschikbaar komt) en op beide assen een elektronisch sperdifferentieel. Dat zorgt er simpel gezegd voor dat een wiel minder snel spint en dus meer grip op de bodem heeft. Kortom, hiermee komen we vandaag niet vast te zitten. 

Canyonlands National Park

 in een grot met onze gids Addy

 dirt roads...na de regen van gisteren echt dirty

 prachtige plek met uitzicht over canyons van Canyonlands N.P. ...

 ...met o.a. talloze hoodoos

 brug? grot? 

 'n zeer merkwaardig landschap

De dirtroads zijn vandaag echt dirt

Dat is wel nuttig, want door de vele buien van vannacht is alles nog heel nat en de rode zandsteen is dan heel glibberig. We zijn snel het stadje uit en na een eind rijden steken we een spoorbaan over en belanden we op de dirtroads. Die naam is dus vandaag zeer toepasselijk. Soms duiken we een plas in en spoelt het water zelfs over de voorruit heen. Gelukkig heeft deze versie een hardtop. 

Als we de eerste keer uitstappen, zitten we meteen onder de rode modder want de zijkant van de jeep is niet meer geel maar oranje en zonder de modder te raken uit de nauwe auto klimmen is niet mogelijk. Ach, dat droogt wel en we hebben gelukkig nog schone kleren in de koffer. (In het motel is trouwens een doe het zelf wasserij). De eerste stop neemt Addy ons mee een grot in. Even verder wandelen we naar de rand van een canyon, waar we een mooi uitzicht hebben. Een onverharde weg zien we met veel haarspelden naar beneden kronkelen. 

De wegen zijn slecht tot zeer slecht, maar ik heb hier de indruk dat we ergens ‘naartoe gaan’, ik bedoel, op de eerste jeep-excursie reden we een stuk de berg op en halverwege keerden we en reden we terug. Op de kaart kon ik onze route niet helemaal terugvinden, maar we kruisen heel wat af in dit ruige gebied met z’n kleurige rotsen, fel bloeiende bloemen, en fantastische uitzichten. 

 een heel sterk boompje, en al oud ook

 we naderen de Mesa Arch

Nationale Park Canyonlands/ Mesa Arch

In de loop van de morgen komen we het Nationale Park Canyonlands binnen. Hier moet ik even onze annual pass laten zien bij de receptie en kunnen we even naar het toilet. We rijden verder en parkeren en wandelen dan naar de beroemde Mesa Arch. Een natuurlijke boog die oprijst in het landschap en die op de rand van een spectaculair ravijn ligt, vanwaar je een ronduit fantastisch uitzicht hebt over de hele vallei voor je. Schitterend! We kijken en fotograferen; Addy maakt foto’s van ons vieren op de mooiste plekken. Dezelfde krachten die de Mesa boog schiepen, zullen haar na eeuwen ook eens vernietigen. Op mijn vraag of hier geen aardbevingen zijn, glimlacht Addy. Nee, we zijn hier zó ver van de breuklijnen in California dat hier nooit aardbevingen zijn. Anders was er van de ‘arches’ weinig meer over, zei ze ten overvloede. Maar wind, water en vorst breken de bogen wel af. Eens wordt alles weer stof. 

rechts een fotomontage die niet helemaal past bovenaan...maar wel een goeie indruk geeft

daar zitten we dan, bij de Mesa Arch in N.P. Canyonlands, een wel heel bijzondere plek

 de boog van opzij

    M&M

Dead Horse Point State Park

We genieten, ik vind deze ochtend zeker een van de hoogtepunten van onze reis. Vervolgens rijdt ze ons naar het Dead Horse Point State Park. Ook hier nog weer een onvergetelijk uitzicht over de canyons, die dit park zijn naam hebben gegeven. De Colorado heeft hier wel minstens zo’n mooi landschap geschapen als de veel beroemdere Grand Canyon. En het is hier veel rustiger, dat is ook een groot voordeel. 

Dead Horse Point

 Addy wijst ons oude rotstekeningen

Als we denken dat ze nu wel richting de basis zal rijden, het loopt immers al tegen de middag, stopt ze langs de weg om ons nog even wat rotstekeningen te laten zien die hier duizenden jaren geleden door inheemse volken zijn gekrast in de rode rotsen. En dan zit het er toch echt op, onze excursie door en langs de canyons van Canyonlands National Park. We zetten onze dank kracht bij met een flinke tip voor Addy. Als ik de vorige jeepexcursie een zesje gaf, is dit wel een 9 ½ .  

We kopen wat belegde broodjes bij een super die we op de kamer opeten. Flesje Naked fruitsap erbij. Prima lunch. 

‘t Nationale park Arches

Na de lunch gaan we meteen weer op pad, want het nationale park Arches ligt hier bij wijze van spreken om de hoek. Ook dit park is misschien niet zo bekend bij het grote publiek, maar dat is volstrekt onterecht. Al meteen na het passeren van het visitor centre gaat de weg omhoog en zien we Moab kleiner worden. Links is een parkeerplaats met korte wandeling die zicht biedt op wat ze hier noemen ‘Park Avenue’, vanwege de rotswanden en –formaties en zandsteenpilaren die met enige fantasie doen denken aan een avenue in een grote stad. Prachtig doorkijkje.

 Park Avenue

“Nergens ter wereld komen zoveel natuurlijke rotsbogen voor, als binnen de grenzen van Arches National Park. Naast de vele bogen komen in het park ook allerlei andere grillig gevormde rotsformaties voor. Een groot deel van het park is eenvoudig bereikbaar via een 18 mijl lange weg en diverse wandelpaden, maar er zijn ook gebieden die je pas kan bezichtigen na het maken van een lange trektocht. In de zomermaanden lopen de temperaturen vaak zo hoog op dat zelfs een korte wandeling al behoorlijk inspannend is. Je kunt dit park dan ook het beste in de lente of in de herfst bezoeken.” (ontdek-amerika.nl) Het ontstaan van een geologische boog begint met een uitholling in een berg. ”Die uithollingen werden steeds verder uitgeslepen, waardoor op veel plaatsen openingen ontstonden. Op deze manier hebben zich in dit gebied meer dan 2000 bogen gevormd. Een opening wordt als boog gezien als de overspanning minstens 90 centimeter (3 feet) breed is; de hoogte is niet van belang. De grootste boog in het park, Landscape Arch, heeft een overspanning van 93 meter.”

 petrified dunes

 Balanced Rock 

Petrified Dunes en Balanced Rock

We komen bij de Petrified Dunes. Een tamelijk vlak landschap, dat idd aan duinen doet denken. Een eind verder komen we langs de ongelooflijke balancerende rots, ‘Balanced Rock’. Op een voetstuk van zacht zandsteen balanceert een enorm rotsblok met een gewicht van 3 miljoen kilo dat uit een hardere zandsteensoort bestaat. De totale hoogte bedraagt 39 meter. Deze aparte rotsformatie is goed vanaf de weg te zien, maar je kunt er ook omheen lopen. De wandeling is ongeveer 500 meter lang. Het is vlak aan de weg, dus wij sparen onze krachten. 

Delicate Arch

We rijden nu eerst door naar Delicate Arch. Het laatste stuk van de weg ernaartoe, vanwaar je de boog op afstand kunt zien, is afgesloten wegens werkzaamheden. Noodgedwongen moeten we dus de trail gaan lopen. Nou ja, er moet niks, maar de delicate boog willen we toch alle vier wel zien. 

Maar eerst een parkeerplaats vinden! De grote parkeerplaats die er is, staat vol. We rijden een paar rondjes en warempel, het geluk is met ons, er gaat iemand weg. Wij schieten de plek in. Dan pakken we de rugzak, stoppen er een paar flesjes water in, en smeren ons in met zonnebrand. We zijn er klaar voor!  

 Bord bij het begin van de trail: 

‘De wandeling naar deze boog is erg zwaar’

“Delicate Arch Trail

Afstand (totaal): 4,8 kilometer

Hoogteverschil: 146 meter

Duur: 2,5 uur

Delicate Arch, bijna 14 meter hoog en ruim 10 meter breed, is de bekendste boog in het park. De wandeling naar deze boog is erg zwaar omdat er onderweg geen schaduw is, en omdat je moet rekenen op flink wat hoogteverschil. Neem minstens 1 liter water per persoon mee! In het begin ga je via een houten hangbrug het riviertje Salt Wash over, de trail is hier goed aangegeven. Daarna kom je in meer rotsachtig gebied, en wordt de trail aangeduid met kleine stapeltjes stenen. Je moet flink omhoog, en loopt aan het einde over een bijna 200 meter lange smalle richel. Pas aan het einde daarvan krijg je Delicate Arch te zien, samen met een van de mooiste uitzichten van het hele park. Op de terugweg kun je vlak voor de hangbrug rechtsaf gaan, je komt dan via een zandpad bij een aantal rotstekeningen van Ute-Indianen. (Tijdens het hoogseizoen kan het moeilijk zijn om een parkeerplaats te vinden!)” (ontdek-amerika.nl) 

 bord met info en waarschuwingen aan het begin van de trail

…daarachter zal het wel zijn, toch?

We vertrekken met z’n vieren maar de jongelui zijn al snel een heel eind vooruit. Vlak aan het begin staat zo’n gebouwtje van ongeveer een eeuw oud, waar boeren in hebben gewoond en dat Amerikanen nu beschouwen als een heel oud en eerbiedwaardig relict. Eenmaal over de rivier begint de klim met een deels uitgehakt pad. 

Mijn vrouw en ik doen rustig aan, en dat gaat vanzelf want het is een flinke klim, het is intussen bloedheet geworden en eigenlijk gaat het de héle heenweg omhoog. Nu eens meer dan anders, maar wel steeds door. Er zijn meer mensen om ons heen die er moeite mee hebben, zie ik wel. Als we staan uithijgen voor de kale rots die geleidelijk omhoog loopt, denken we: daarachter zal het wel zijn, toch? Ja, maar na nog wel een drie kwartier klimmend lopen. Het pad is niet overal even duidelijk aangegeven, maar je hoeft de mensen maar te volgen. Go with the flow, is het hier letterlijk. 

Het laatste stuk gaat over een smalle richel, waar je elkaar net kunt passeren. Gelukkig is het nog niet héél druk. En dan ineens is-ie daar: een enorme zandstenen boog, van oranje gele steen. Prachtig alleenstaand in het landschap. Er onderdoor kijkend zie je de sneeuwbergen in de verte. Ik veeg het zweet van mijn gezicht en denk aan een handvol sneeuw om me te koelen. Of een gekoeld drankje. Gelukkig hebben we nog water. Warm geworden, weliswaar, maar heerlijk. 

 de moeizame helling (bij plm. 28 graden) 

  terugkijkend zijn we al een heel eind geklommen

er is veel te kijken onderweg, bv. zo'n yucca en een beginnende boog

 en daar is hij dan, het symbool van de staat Utah, Delicate Arch

  twee bogen...

zo begint elke boog: klein                                                             en weer de helling, nu naar beneden

 Geen houvast

De boog ligt op een schijnbaar niet zo sterk hellende rotsvlakte, maar dat valt vies tegen. Ik doe heel voorzichtig, maar ik zie anderen flinke risico’s nemen. Een man zal wel even langs de boog lopen. Hij begint te glijden, valt en daar is dus echt helemaal niets om je aan vast te klampen. Zijn handen zie ik klauwen naar een struikje of zoiets, maar ze vinden niets. Anderen schieten toe om de man overeind te helpen en op een vlakker stuk te brengen. Mijn hart slaat nog even een paar keer over. Dat nergens bordjes staan betekent dus niet dat het hier een veilige speeltuin is. Even later loopt een meisje naar beneden en spant onder de stenen boog haar lichaam met de buik omhoog in een boog, precies evenwijdig met de stenen boog. Ik ben niet helemaal op tijd met mijn foto, ze ontspant alweer. Toch ‘n leuk gezicht. M&M waren hier al even en die gaan nog even een eindje verder langs de helling. Ik ga ook een klein eindje maar ’t wordt me toch te steil. Zittend genieten we van het ogenblik, van de boog, van het wijde uitzicht. Utah, Delicate Arch, daar zitten we dan toch maar! Wat een voorrecht. We zijn blij dat we hebben doorgezet, onderweg, en ondanks de zwaarte van de wandeling en de inspannende klim zijn doorgegaan. Het is de moeite zeker waard. 

Bloeiende cactusjes

Onder ons, schuin voor ons, zitten een paar Zwitserse meiden. De ene tekent de boog na in een schetsboek. Ik vraag of ik er een foto van mag maken. Maar hij is nog niet af, zegt ze, maar ze vindt het toch goed en wel leuk dat ik het vroeg. Na een poosje genoten te hebben, moeten we weer terug. Nu gaat het voornamelijk naar beneden, dus dat is minder inspannend, maar wel slecht voor onze knieën. Eerst weer over de smalle richel. Nog steeds komen we mensen tegen. 

Heel in de verte zien we de parkeerplaats liggen. Onderweg stoppen we om foto’s van bloeiende cactusjes te maken en van andere fraaie bloemen. 

 op weg over de scenic loop door het park naar Devil's Playground

 idem

 nog een natuurlijke boog, een van de vele 'Arches'

 parkeerplaats bij Devil's playground

 een aantal indrukken op de weg terug naar de ingang

 bij The Windows section

 diverse bogen ook hier weer

 we naderen Court House Wash

 deze rots zou lijken op een gerechtsgebouw

Devil’s Playground en Windows Section

Na een uur of drie zijn we weer bij de auto. Wat zitten die autostoelen heerlijk. We rijden de rest van de rondweg af, tot bij de Devil’s Playground. Daar zijn wat faciliteiten en kunnen we onder andere onze waterflesjes allemaal weer vol laten lopen. 

Op de terugweg ziet het er toch allemaal anders uit. Ik maak nog foto’s uit de auto van bizarre vormen en bogen. Bij de Windows Section stoppen we nog weer. Ook hier is het lastig om een open parkeerplek te vinden. Hier zijn meer bogen (‘windows’, vensters) en je hebt er een magnifiek uitzicht over de vlakte waar we net door reden. Ik fotografeer de vlakte met op de voorgrond zo’n fraai bloeiende yucca. 

Verderop rijden we door een coulisselandschap met de meest fantastische vormen. Ik zie er een modern kantoorgebouw in, of een enorm schouwburgtoneel met de gordijnen nog dicht. We naderen de uitgang van het park. 

Een volle en best vermoeiende dag ligt achter ons. We zijn ongeveer twintig uur in touw. Zeer wel besteed vinden we. Het weer werkte ook erg mee. In de loop van de dag werd het steeds mooier. ’s Avonds eten we lekker in het stadje, met live countrymuziek.