Zondag 15 mei  Helikoptervlucht boven de Grand Canyon, Mather Point nu in de zon, Etappe van Tusayan naar Mexican Hat  langs de Painted Desert, wondermooi Monument Valley en Mexican Hat 

De eerste blik vanmorgen door het raam vertelt ons dat het weer ten goede is omgeslagen. Een blauwe lucht met witte wolken en matige wind. Nog niet warm, maar dat mag je in mei ook niet verwachten op deze hoogte. We zitten hier op de South Rim (zuidelijke rand) immers op meer dan 2200 meter hoogte. Het zal vandaag een prachtige dag worden met alleen maar hoogtepunten. 

HELIKOPTERVLUCHT GRAND CANYON

De heli's vliegen af en aan. Wij krijgen de reddingvesten aangegespt. 

 wachten tot die van ons komt...

 en dan is-ie er

Op de weegschaal

Ontbijten gaan we in het restaurant dat gisteren zo druk was. Nu een stuk minder. Na een misverstand mogen we van het buffet eten. Omdat we wat laat zijn, halen we de $ 22 die dit kost er niet uit met ons bordje yoghurt en wat fruit. Maar goed, things happen. Het is maar drie minuten rijden van ons hotel naar het vliegveld van Tusayan. We zijn er ruim op tijd, hadden geen idee hoe lang tevoren we verwacht werden. Dat stond niet op de voucher. Het inchecken gaat wonderlijk snel. Niks paspoortcontrole, rugzakcontrole en uitgebreide security zoals we die we voor onze vlucht boven de Nascalijnen in Peru moesten ondergaan. Hier: melden aan de balie. De man heeft alles klaar staan in de computer. Terwijl je voor de balie staat, word je al gewogen. Dat moet om je zo te kunnen indelen dat de helikopter evenwichtig beladen wordt. We krijgen dan een kaartje op de borst en een badge die onze plaats vaststelt. 

‘U vertrekt vanaf Tusayan en vertrekt in noordelijke richting. Vanaf het moment dat u over de Rim bent gevlogen, wordt het pas echt duidelijk hoe groot/diep de Grand Canyon is. (Circa 435 km lang en de breedte varieert van 15 tot 29km!) U ziet de Colorado Rivier kronkelen door de Canyon. Aan de overkant" van de South Rim treft u de North Rim, welke een stuk hoger is gelegen. De kleuren van de zon op de Canyon maken het tot beeld compleet.’ (Jan Doets). 

Lawaaiig insect

Dan is het wachten. Het duurt nog even. Het schema loopt uit. Dan zijn we toch aan de beurt. Een grote zwarte man maakt ons zwemvest vast (zwemvest?!), tja, je vliegt boven de Colorado… Weer wachten. Dan mogen we naar buiten. We zijn met ons vieren en dat vult een heli. Bij het platform weer wachten. De man die daar staat, vertelt ons dat hij verleden week hier nog een roedel herten op het terrein zag. Hij heeft de foto op zijn telefoon. Nu zien we wel keutels maar geen herten. 

De heli’s van “Papillon Grand Canyon Helicopters” vliegen af en aan. Eindelijk landt er zo’n lawaaiig insect op het tegelplatform voor ons. Als de mensen uitgestapt zijn, worden wij binnen het hek geleid. De man maakt een foto van onze twee stellen, die kunnen we straks vast kopen. Dan onder de draaiende wieken door naar de deur. In de heli worden we geholpen met de gordels en de koptelefoons. We zitten goed: elk aan het raam. Er zijn twee piloten. Op de koptelefoons zegt de captain e.e.a. en dan komt er muziek. 

eerst de saaie 'boerenkool'  en dan ineens zakt de bodem onder ons weg

 en dan zit het er alweer op. 

Ineens zakt de bodem onder ons weg

Take off. We draaien een rondje boven het vliegveld en zijn dan al snel boven de bomen die er zo van boven inderdaad uitzien als de spreekwoordelijke boerenkool. Heel vlak land, saai zelfs. En dan ineens zakt de bodem weg, lijkt het wel. En vliegen we boven een totaal ander landschap. Het saaie groen maakt plaats voor een explosie van kleuren. Het vlakke land voor een kloof met diverse niveaus. Tussen de 16 en 29 km breed en tot plm. 1500 m diep. De heli vliegt naar de North Rim en er vlak langs, dan boven de Colorado, diep beneden als een klein stroompje te zien, maar in werkelijkheid een forse brede rivier. Wij vliegen in een minuut van South Rim naar North Rim; als je dat met de auto wilt, is de afstand meer dan 300 km! Zo blijven we een kwartiertje hangen boven de kloof. Ik maak foto’s door de plexiglas raampjes (met wat krassen en spiegelingen) en wat filmpjes. Eigenlijk te laat ontdekken we dat de raampjes open kunnen en dat niemand er iets van zegt. Toch kunnen de foto’s weinig overbrengen van wat we beleven. Filmpjes al iets beter.

Dan is het feest alweer afgelopen en zet de piloot koers naar de luchthaven. Na een half uurtje stappen we weer uit en dat was het dan. Nog even zwaaien naar de piloot; binnen in het stationsgebouw hangen de gemaakte foto’s. Ingelijst in een kartonnen ‘diploma’. Wel leuk. Als we de prijs ($ 20) zien denken we ‘hmmm, toch maar niet’. In de winkel koop ik een petje voor mijzelf en voor de buurman. En een T-shirt van Route 66. Tenslotte hebben we gisteren in Flagstaff  een stukje van die legendarische road gereden. Niet veel van gemerkt trouwens behalve wat schildjes langs de weg met het bekende beeldmerk.

GRAND CANYON/ Mather Point revisited

We overleggen wat we nog kunnen doen vandaag. Vanmiddag staat Monument Valley ook nog op het programma, dus we kunnen hier niet al te lang meer verblijven. We besluiten ons gisteren in het water gevallen bezoek aan Mather View Point over te doen. Dat levert in de zon van nu wel heel andere foto’s op. 

In het dorp drinken we nog even koffie en kopen een broodje bij een troosteloze vestiging van Subway en dan op weg naar Mexican Hat. 

De route van vandaag ziet u hier 

Painted Desert en Elephant’s Feet

We komen met weg # 160 langs de rand van de Painted Desert (de geschilderde woestijn). Het is een tweebaansweg door landschappen uit de verfdoos, inderdaad. Niet spectaculair maar steeds anders. Bergen, heuvels, plooien in het landschap, in de kleuren wit, crème, geel, rose, bruin, paars, groen, zwart en wat ertussen ligt. Ons broodje eten we op aan de voet van de Elephant’s Feet, een vreemde rotsformatie zomaar in het verder tamelijk vlakke land. Het is weer warm vandaag. Alsof we gisteren niet klappertandden van de kou. Maar hier zitten we weer in de woestijn en niet meer zo hoog. Het landschap wordt weer wat groener en dan verandert het weer en komen de eerste mesa’s of tafelbergen in zicht. De rode bergen, bekend uit de Marlboro reclames. Soms idd plat als een tafel, maar soms lijken het wel beelden die zo uit de werkplaats van een beeldhouwer komen. Op een parkeerplaats maken we nog eens foto’s van de auto. 

de weg langs de rand van de Painted Desert

Langs de weg # 160 en 163

'n eindeloze weg maar geen moment saai; rechts de Olifantspoten waarbij we onze lunchstop hielden.

nog (lang) niet in het park, maar de 'monumenten' staan ook gewoon langs de weg

 naast de Ford Explorer

 driver # 1

MONUMENT VALLEY TRIBAL PARK 

we verbazen ons over het landschap langs de weg, hoe bijzonder moet het eigenlijke Park Monument Valley dan wel zijn?! 

 panoramafoto's

Aan de state border: we verlaten hier Arizona en worden verwelkomd in Utah. 

San Juan County; daarin ligt het State Park. San Juan is een rivier; daaraan ligt ons hotel voor vannacht.

Life elevated

We komen nu in San Juan County. “The worlds greatest outdoor museum” roept een groot bord. En even verder steken we de grens van Arizona met Utah over. Borden aan weerskanten van de State Border. Arizona, dat we verlaten, roept: “The Grand Canyon State welcomes you” en Utah dat we nu inrijden houdt het bij de spreuk die naast de boog van het park Aches op alle autonummerborden uit deze staat staat: “Life elevated”. Leven op een hoger plan, zoiets. 

 even voor het park

Ik maak foto’s want hoewel we niet in een park zijn, nog, is het landschap al bijzonder. Een panoramafoto lijkt op de skyline van een stad met flats en torens. Het zijn dus bergen. En dan in die rood-bruin-paarse kleur oprijzend uit een groene vlakte geeft het een lichtelijk hallucinerend beeld: is dit echt?! Als we de weg rechtsaf inslaan naar het park Monument Valley zien we de Nederlanders met wie we samen in de Pink Jeep zaten in Sedona. Dat is nu de derde keer dat we ze zien. Zelfs in de States is de wereld klein als je ongeveer dezelfde route rijdt. 

en daar zijn we er dan: misschien wel het mooiste park dat ik deze reis zag: Monument Valley Navajo Tribal Park

Monument Valley Tribal park

Het Monument Valley Tribal park is eigendom van de Navajo indianenstam, vandaar dat ‘tribal’. De indianen staan erg op hun ‘onafhankelijkheid’ als volk; ze spreken dan ook van hun Navajo Nation. Het is dus geen nationaal park en daarom geldt ons jaarpasje hier niet: we moeten betalen. Het kost $ 20 voor auto plus inzittenden. Die prijs vonden wij het achteraf zeker waard. We passeren het hokje van de mevrouw en laten het gebouw met faciliteiten rechts liggen en gaan meteen de onverharde roestbruine wegen op. Het stuift en hobbelt soms maar verder zijn de wegen goed te doen. Soms hobbelt het wel wat erger, maar niet zo erg als op de Apache Trail. 

 het 'visitor centre' 

 de scenic drive door het park is onverhard

Meteen na de bocht ontvouwen zich al prachtige panorama’s. De ‘loop road’ door het park is 17 mijl lang (plm. 27 km). We genieten van elke mijl. Telkens is het panorama weer anders; we stoppen op veel plekken voor foto’s. De bergen en beeld-achtige pilaren hebben namen die ontsproten zijn aan de fantasie van wat men erin zag, bv.: De drie zusters, de Camel Butte, de Elephant Butte. Een van de bergen is genaamd de Rain God (regengod) Mesa. 

Mesa’s, buttes en spires

Geologisch gezien is dit natuurlijk (ook) een heel apart gebied. ‘Miljoenen jaren geleden bevonden zich in dit gebied veel meer rotsen, die bestonden uit diverse soorten gesteente. De zachtere lagen zijn door erosie weggesleten, waardoor zich de zogenaamde mesa’s hebben gevormd. Dit zijn brede rotsen die aan de bovenkant plat zijn. Het voortdurende erosieproces zorgt ervoor dat ook een mesa zeer langzaam wegslijt. De hardere bovenlaag slijt minder snel dan de zachtere zijkanten, een mesa wordt daardoor dus steeds smaller. Als de breedte van rots uiteindelijk kleiner is dan de hoogte, is het niet langer een mesa, maar een butte. Ook de butte slijt langzaam weg, totdat er een spire overblijft, een rotsnaald. Die uiteindelijk langzaam geheel zal verdwijnen.’ (www-ontdek-amerika.nl) (Deze website is wel vaker geciteerd. )

 je kunt hier paarden huren

 Raingod Mesa

‘De vallei, gelegen op het Colorado Plateau op een hoogte van zo'n 1700 meter boven zeeniveau, bestaat uit zandsteen en siltsteen en heeft zijn karakteristieke rode kleur te danken aan het in de bodem aanwezige ijzeroxide. Door erosie van de bodem hebben zich zandsteenformaties gevormd die tussen de 100 en 300 meter hoog zijn en namen als East and West Mitten, Totem Pole en Three Sisters dragen. Het gebied rond Monument Valley was eens een laagland. Gedurende miljoenen jaren werd er, door erosie van de toen nog jonge Rocky Mountains, materiaal gedeponeerd waardoor langzaamaan een plateau ontstond dat bijna 5000 meter boven zeeniveau reikte.’ 

Decor van o.a. westernfilms

‘Monument Valley is wellicht een van de meest gefotografeerde gebieden van Amerika. Het decor van de rode rotsformaties en de omringende woestijn heeft als set dienstgedaan in menige western en documentaire over het Wilde Westen. Enkele films die hier zijn opgenomen zijn de door John Ford geregisseerde film Stagecoach uit 1939 met John Wayne in de hoofdrol, Sergio Leone's Once Upon A Time In The West en Clint Eastwoods The Eiger Sanction. Ford zou nog negen andere films in het gebied maken. Ook Back to the Future III is hier deels opgenomen. Ook heeft Monument Valley gefigureerd in televisiefilms en -series, advertentiecampagnes en reisbrochures als hét symbool van het Westen.’ (wikipedia)

Iconisch hoogtepunt

Terwijl we genieten van alles om ons heen pakken er wel weer donkere wolken samen. Wij krijgen er gelukkig geen regen van zolang we in het park zijn. Wel zorgen de wolken en de zon die er tussendoor schijnt voor dramatische lichteffecten. Dat zorgt voor prachtige foto’s al zeg ik het zelf. Ik vind dit bezoek het hoogtepunt tot nu toe van de reis. Dit gebied is terecht iconisch geworden voor ‘het wilde westen’. 

San Juan Inn and tradingpost

Tegen sluitingstijd verlaten we het park. De donkere wolken zijn nu echt dreigend. Ik maak buiten het park nog een fraaie plaat zo uit de rijdende auto. Dan is het toch nog een eind rijden naar het hotel. En het is hier een uur later door de Mountain Time die ze hier hanteren t.o.v. de Pacific Time in California en Arizona. Eigenlijk in Arizona niet, maar omdat ze daar niet aan zomertijd en zo doen, loopt het ’s zomers gelijk met California. Maar goed, laat bij het hotel dus. De San Juan Inn is al een heel oude herberg en tradingpost. Tradingpost, echt zo’n naam uit het verleden, from the times Ol’ Jesse James. Het hotel ligt in een vrijwel verlaten gebied, zomaar langs de weg, bij een brug en aan de rivier. Een dorp of nederzetting is er niet. 

Het is er gemoedelijk. De sleutel (een echte, niet zo’n kaartje) krijgen we zonder plichtplegingen. In het restaurant de Olde Bridge Grill kunnen we nog eten. Straks dan maar de bagage naar de kamer. Ik neem de forel. Superlekker. Lokaal biertje erbij. Het restaurant heeft hoegenaamd geen pretenties, maar het is er gezellig, de bediening is correct; de jongeman moet ’t nog leren zegt hij zelf eerlijk, maar ’t gaat goed. En het voedsel is goed. 

 het motel, we hebben een kamer beneden, hier links

Zo komen we pas om half tien in het donker bij de kamer. Even zoeken en we kunnen ons installeren. Wat een dag! Twee hoogtepunten in een dag. Goed weer. Wat wil een mens nog meer. 

Het hotel en de tradingpost worden ook gerund door indianen; het ligt nog net binnen het ‘reservaat’. Het doet allemaal wat campingachtig aan, ’t is niet heel luxe maar ’t is goed. En gezellig. Ik vind het een van de leukste hotels van de vakantie. Zeker als we morgenvroeg nog even tijd hebben om de omgeving te verkennen, wat foto’s te maken en even in de zon op het terras aan de rivier te zitten. Heerlijk. Vannacht is het heel stil hier. Echt zo’n adresje waar we wel een dagje rust hadden willen nemen…

  San Juan River