Zaterdag 14 mei Etappe van Sedona naar Tusayan bij Grand Canyon; Oak Creek Canyon, Sunset Crater N. Monument, Grand Canyon in regen en wind
panorama Grd. Canyon
Half negen vertrekken we na een ontbijt bij de mevrouw met het oorwurmgezicht. Het hotel was overigens prima, zeker die kamer van ons met de jacuzzi…
We moeten vandaag naar de volgende halteplaats: de Grand Canyon. We kiezen onze route over de voor de hand liggende weg door de Oak Creek Canyon. Op een parkeerplaats stoppen we om de kloof in te kunnen kijken. Het landschap lijkt hier op wat je in Europa kunt zien in de Alpen of Noorwegen of de Pyreneeën etc. Een kloof met veel bomen erin en er omheen. Op de parking staan kraampjes van indianen die allerlei snuisterijen verkopen. De jongelui kopen er iets voor het thuisfront.
Oak Creek Canyon
Op de verdere route hebben we weer een paar opties. Er is de grote Meteor Crater, 54 km oost van Flagstaff, met een doorsnee van 1,5 km en een diepte van 170 m. Vroeger trainden ze hier astronauten voor de maanwandeling. Maar deze bezienswaardigheid ligt toch wel aardig uit onze route, en de toegang kost $ 18 p.p. We hebben er eigenlijk ook niet genoeg tijd voor. Dus kiezen we voor optie 2, een andere krater.
Sunset Crater
In Flagstaff kun je meteen wegnr. 64 nemen naar de Grand Canyon, maar omdat we nog wel wat tijd hebben, rijden we over de # 89 en dan naar de # 64, dus een beetje oostelijke omhaal. Daar is namelijk de Sunset Crater. We wandelen er en eten ons meegebrachte broodje op. Sunset Crater is een dode vulkaan die is ontstaan door een serie uitbarstingen tussen 1040 en 1100. Hierbij ontstond een kegelvormige krater, genaamd slakkenkegel, waarbij sinters, tufsteen en as vrijkwamen. De Sunset Crater vulkaan is het recentst uitgebarsten en het minst geërodeerd van de 600 vulkanen van het San Francisco Vulkaanveld. (bron: wikipedia). Het grootste deel ervan is nog steeds onbegroeid en dat geeft een merkwaardig, wat desolaat effect. Er staan dode bomen die de beklemmende sfeer nog verhogen. Op 26 mei 1930 werd Sunset Crater uitgeroepen National Monument door president Herbert Hoover. In 1990 werd de naam veranderd naar Sunset Crater Volcano National Monument. Het park wordt per jaar door meer dan 200.000 toeristen bezocht. Ze kunnen de krater bekijken vanaf een pad aan de voet van de krater. De krater zelf mag sinds 1974 niet meer beklommen worden, omdat wandelaars te veel erosie veroorzaakten.
We volgen de 34 mijl lange ‘scenic loop’, door soortgelijk landschap. We kunnen wegens tijdgebrek niet alles bekijken, want Grand Canyon wacht en daar zijn we maar één nacht. Weg # 64 loopt parallel aan de Little Colorado river. Ook die heeft een canyon uitgeslepen; vanaf de weg kun je die nu en dan zien. Boven de canyon zie ik donkere wolken zich samenpakken. Het is winderig weer.
Canyon van de Little Colorado
GRAND CANYON OF THE COLORADO
Desert View Point of the Grand Canyon
We rijden het National Park of the Grand Canyon binnen. Weg 64 gaat daar doorheen; je moet dan dus een pasje hebben of betalen. We stoppen op een grote parkeerplaats bij Desert View Point. Er zijn meer dan tien van zulke ‘viewpoint’ dus je moet kiezen als je maar een deel van de middag en een ochtend ter beschikking hebt. In de vlagerige wind maken we foto’s van de enorme canyon. In een vrij vlak landschap zakt de bodem ineens voor je voeten plm. 1500 meter naar beneden. Een merkwaardige sensatie. Dat water een 1600 meter diepe kloof kan uitslijpen. Niet voor niets een van de grootste natuurlijke wereldwonderen.
panorama
de Colorado diep beneden
Extreme erosie
‘De Grand Canyon is een zeer brede en diepe kloof in het noorden van de Amerikaanse staat Arizona. In de loop van miljoenen jaren heeft het water van de Colorado deze kloof in het landschap doen ontstaan. Deze extreme erosie werd mogelijk doordat het gebied waarin de kloof ligt steeds verder omhoog rees. De Colorado erodeert ongeveer 16 cm per 1000 jaar. De canyon is ongeveer 435 kilometer lang en heeft een breedte die varieert tussen 15 en 29 kilometer. Het gesteente dat nu bloot komt te liggen is volgens metingen circa 2 miljard jaar oud. De geologische structuur is onderdeel van de Grand Staircase, (net als een park als Bryce overigens). Ondanks de grote breedte is de overkant van de canyon vanaf vrijwel elk punt goed te zien. Dit komt door de extreem lage luchtvochtigheid in het woestijnachtige gebied waardoor de lichtabsorptie hier uitermate gering is. De wanden van de Grand Canyon zijn roodachtig gestreept door de verschillende samenstellingen van de lagen in de successie. ‘ (Wikipedia).
Hoge luchtvochtigheid bij Mather Point
De overkant kunnen wij nog wel zien, maar de luchtvochtigheid is vandaag helaas niet zo laag. Integendeel: als we even verder bij Mather Point op een immense parkeerplaats uit de auto stappen, (na een poosje rondrijden en zoeken naar een leeg plekje) is het koud en begint het zachtjes te regenen. We laten ons niet afschrikken. Regenjack aan (paraplu heeft geen zin in de harde wind) en gaan. We verbazen ons over wat we zien, je kunt het eigenlijk niet beschrijven. Via een fraai aangelegde infrastructuur met betonnen wandelpaden kom je aan de rand van de kloof. Van achter het hek kun je de kloof goed zien. Even verder kun je op een vooruitstekende punt nog dieper de kloof in kijken. Het is indrukwekkend. Ondanks de regen zijn er toch nog veel mensen. Die zijn net als wij natuurlijk maar kort hier en dan wil je wel. Maar het gaat harder regenen, soms hebben we de indruk dat er natte sneeuw in zit. De wind jaagt de kou door het regenjack heen en ik sta met de anderen te bibberen. Gisteren hadden we 25 graden. Nu denk ik niet meer dan een graad of acht of tien. Gevoelstemperatuur is voor mijn idee iets van vijf graden. We maken toch nog wat foto’s, met de grauwe wolken boven de kloof en de overkant die min of meer oplost in vocht. We besluiten dat dit niet leuk meer is en dat we ons hotel gaan opzoeken. Weg 64 komt eerst door Grand Canyon Village. Daar zijn veel ‘faciliteiten’ zoals ze dat noemen, voor toeristen. Er is hier een enorme infrastructuur gebouwd om de vijf miljoen bezoekers (waarvan 1,2 % uit Nederland en daarmee staan we in de top-vijf) jaarlijks te kunnen verwerken. Toch staat ons hotel niet hier.
eerst wat regen en dan breekt de bui pas goed los....
Tusayan, Red Feather Lodge
Een eind verder naar het zuiden is een tweede toeristendorp uit de grond gestampt: Tusayan. Daar gaan wij naartoe. The Red Feather Lodge heeft twee kamers voor ons gereserveerd. Onder begeleiding van donder en regen laden we de spullen uit en rollen ze naar de kamer. Het weer blijft de rest van de avond zo slecht. Dus van een South Rim bezoek bij zonsondergang is geen sprake helaas. In plaats daarvan zoeken mijn vrouw en ik iets te eten. Het restaurant dichtbij is zo vol en er staat zo’n rij van mensen die nog een plek willen, dat wij dat voor gezien houden. Er is ook nog een Wendy’s, dat is een keten van simpele snackbars. Ik bestel er (na staande bestudering van het menu op grote borden (ik heb daar zo’n hekel aan…)) een salade met kip en een grote beker sinas/mango, --mierzoet. We wandelen terug onder jagende wolken, maar het is droog en dat is al wat. We houden wel ons hart vast voor morgen want als het dan nog zo waait, gaat onze helikoptervlucht boven de canyon dan door?!