Donderdag 12 mei Bijzondere etappe van Tuscon, via de Apache Trail naar Sedona, met o.a. Ghost City, Tortilla Flat, Roosevelt Dam en Lake en de rode bergen van Sedona
Vroeg op, want het is een forse etappe en deels door de bergen over onverharde wegen. De zogenaamde Apache Trail gaan we vandaag doen. We zijn ervoor verzekerd, we weten de weg dus er kan ons niets gebeuren. Maar voordat we bij het begin van de Apache Trail zijn, is het nog een heel eind rijden. En daarvoor doen we eerst nog boodschappen in een enorme super. We slaan veel water in en broodjes voor de lunch.
Het snelst zouden we in Sedona zijn door de Freeways 10 en 17 north te nemen. Maar veel mooier en avontuurlijker is de route door de bergen. Vooral de Scenic Byway van het National Forest, genaamd de Apache Trail, wegnummer 88. Al in de voorbereiding en ook bij Jan Doets bleek ons dat we deze weg in ieder geval wilden rijden. Onverhard, door ruig gebergte, met nauwe passages, langs afgronden en bergwanden. Scenic Byways zijn speciale toeristische routes die niet zo geschikt zijn voor vrachtverkeer en soms ook niet voor campers.
Apache trail
Onze reisorganisator Jan Doets geeft als beschrijving van de route: “De Apache Trail is een ruim 40 mijl lange toeristische route, dwars door het ruige landschap van de Superstition Mountains in Arizona. De Apache Trail begint aan de oostzijde van Phoenix via de Apache Junction/Highway 88, tussen Sedona en Phoenix (v.v.). De trail heeft haar naam te danken aan het feit dat, lang voordat de huidige weg werd aangelegd, de Apache indianen al gebruik maakten van deze route. Het is een prachtige route langs een ruig berg landschap en diverse meren. Halverwege de route komt u langs Tortilla Flat, een 'gehucht' dat is ontstaan halverwege de 19e eeuw als goudzoekerskamp. U treft hier een (lunch)café in western stijl, wat zeker de moeite waard is om een stop te maken. TIP: Doordat 22 mijl van deze route niet geasfalteerd is adviseren wij u om onze ZERO-risk autoverzekering af te sluiten.”
In Tuscon nemen we, na de buitenwijken met tuintjes met cactussen, meteen in plaats van de freeway, de highway 77 en daarna de 177. Het zijn tweebaanswegen waarop we nauwelijks iemand tegenkomen. Het gaat door woestijngebied met praktisch net zo veel cactussen als we gisteren in het nationale park zagen. Soms is het wat heuvelachtig. Onderweg pauzeren we op een parkeerplek met overdekte zitplaatsen.
Het uitzicht uit de auto onderweg langs weg nr. 77; we zien grote roofvogels
en mijn vrouw ziet een prairydog
en ze kan er zelfs een foto van maken voordat het snelle beestje in zijn hol schiet.
Ghost Town
De aansluiting vanaf de Highway op de Apache Trail is zelfs met de TomTom nog even moeilijk te vinden, of liever, we nemen de verkeerde van de vijf afslagen waar allemaal de Trail op de borden staat. Maar het komt goed. Het eerste stuk is nog goed verhard. Een eind verder komen we langs een westerndorp, Goldfield Ghost town’. Het is natuurlijk allemaal nep, maar wel leuk gedaan. Het doet wel authentiek aan. Beetje Orvelte (Drents museumdorp), maar dan Amerikaans. Alles is er: een paar winkels, een bordeel, een kerk bovenaan de heuvel, en een café waar we op het houten terras neerstrijken.
We maken foto’s en drinken een kop koffie of ‘lemonade’: frisse citroenlimonade. Deze keer ingeschonken door een bij uitzondering wat knorrige bartender. Maar dat past hier natuurlijk ook wel in zo’n cowboydorp.
ghost town
het kerkje 
de tien geboden
het 'bordeel'
Tortilla Flat
landschappen onderweg langs de Apache Trail
We zijn blij met de airco want de thermometer klimt tot boven de 100 graden Fahrenheit
Salt River
Nog verder is weer een bekend western’dorp’, bekender in ieder geval bij Jan Doets. Het staat ook op de landkaart, waarschijnlijk omdat er anders weinig op de kaart te zetten valt: Tortilla Flat. Verder is in de omgeving en langs de hele Apache Trail geen huis meer te bekennen.
Er is een winkeltje, een restaurantje, en een campground die van mei tot september gesloten is. Ja, u leest het goed. Veel te warm hier dan. We vonden het andere western ‘spookdorp’ leuker.
Tortilla Flat
We rijden langs water, de Salt River. Dan komt het stuk dat de wegverharding ophoudt. Bovendien gaat de weg klimmen en wordt smaller. Een echte bergweg. We schakelen de bergrem die op deze auto zit, in. Zo rem je automatisch af op de motor, zonder handmatig te hoeven schakelen. Handig. Er is niet veel tegemoetkomend verkeer. Dus we hoeven geen echt halsbrekende toeren uit te halen zoals stukken achteruit of manoeuvreren om een tegenligger voorbij te komen. Dat heb ik in Frankrijk bv. wel anders meegemaakt. Ik vind het rijden hier leuk, mijn vrouw houdt er niet zo van. De hoogste top hier in de buurt is de Castle Dome van 1617 m.
Fish Creek Canyon
Bij een brug diep in een kloof, deel van de Fish Creek Canyon, stoppen we voor foto’s en een slok water. De auto is bedekt met een dikke laag rood stof. Het wolkt eraf als je de achterklep opent en dichtdoet. Met het wegoppervlak valt het meestal nog mee. Er zijn wel wasborden en kuilen, maar het is goed te doen, al hobbelt het en rommelt alles door elkaar. Ook de auto rammelt hier en daar heb ik de indruk. Met droog weer kun je hier ook met een ‘gewone’ auto zonder 4X4 wel uit de voeten. Onze auto is hier wel in zijn element. Maar het is goed te begrijpen dat deze route voor campers verboden is.
Apache Trail
zand op de mooie nieuwe auto
bij Fish Creek Canyon
Broodjes bij het Apache Lake
Apache Lake in de verte
Apache Lake
met dit uitzicht eten we het meegebrachte broodje
Apache Trail
idem
Onze meegebrachte broodjes eten we op bij een mooi aangelegde parkeerplaats met zicht op het Apache Lake. Even verder is het Theodore Roosevelt Lake. Hier is de weg weer geasfalteerd. Bij de Roosevelt Dam nemen we een kijkje. Verder dan het hek komen we niet, maar we maken een paar foto’s.
Het begin, voor ons het einde van de Apache Trail, althans van het onverharde deel. Een zeer mooie 'scenic byway'.
Bij het meer gaan we linksaf, de # 188 op. Die loopt een heel eind langs het meer. Vervolgens komen we op de # 87 en de # 260, steeds noord en westwaarts. Het zijn tweebaanswegen, zeer rustig. Het landschap is afwisselend. Heuvels, bergen, vlakkere delen, meer en minder vegetatie. Verderop ook naaldbomen ineens! En stroompjes en riviertjes. Dan nemen we een eindje de freeway 7 noord en slaan al heel snel weer af, de # 179 op naar ons eindpunt Sedona.
De rode rotsen van Sedona doemen op in het avondlicht
we naderen Sedona
Rijdend naar het noorden op deze weg zien we in het geler wordende avondlicht opeens de rode rotsen van Sedona opdoemen. Het is een prachtig gezicht, een beetje onwerkelijk. Diep rood steken de rotsen af tegen het groen. En het oranje strijklicht van de zon maakt het bijna sprookjesachtig. We gaan op zoek naar ons hotel, waarbij blijkt dat Sedona misschien niet groot in inwoneraantal, maar wel groot in oppervlakte is. We bezwijken voor de verleiding om nog even wat van die rotsen in en rond het dorp te bekijken en foto’s te maken. Het licht is nu zo mooi!
prachtig, zo in het avondlicht
Dan toch vinden we tegen zeven uur “Sedona Super 8 motel”. Het blijkt te liggen in een van de drie wijkjes van Sedona, langs weg 89A. We blijven hier twee nachten. Morgen hebben we onze eerste van tevoren geboekte excursie. Wij hebben het voorrecht dat wij (als enige kamer) een extra badkamer hebben met daarin een jacuzzi! Heerlijk, zeker na zo’n lange dag.
Eerst eten we met z’n vieren in een restaurant min of meer op het terrein van het motel, de Golden Goose Grill. De bediening is zeer goed en het eten ook. Mijn ribeye is goed gebakken en mals. De anderen eten ook lekker zeggen ze.