Woensdag 11 mei  Tuscon:  Saguaro National Park East en Pima Air and Space museum 

We genieten in alle rust van het ontbijt in de eetzaal. Het is er helemaal niet druk en we hoeven ook niet eens ons kamernummer op te geven of zoiets. Je schuift maar gewoon aan. Het buffet is redelijk goed voorzien. We nemen wat (weliswaar gezoete) yoghurt, toast, scrambled egg. Je kunt in de meeste hotels waar ontbijt inbegrepen is, ook zelf je eigen (zoete) wafels maken in een elektrisch wafelbakapparaat. Daar doen ze hier dan weer ook zoete stroop op. Dat soort genoegens is niet aan ons besteed. Dan nog liever wat uitgebakken bacon of een worstje. Daar moet ik thuis niet aan dénken bij het ontbijt, maar op reis doe ik dat wel eens en dan smaakt het ook. Do in Rome as the Romans do, -tot op zekere hoogte. 

Saguaro East, het cactuspark

Er zijn bij Tuscon twee nationale parken helemaal gewijd aan de saguaro cactus, nl. Saguaro East en Saguaro West. Alle twee lijkt ons wat te veel, dus wij kiezen voor East; dat lijkt ons het interessantst. Het is nog wel een heel eindje rijden ernaartoe. We kijken eerst even rond in het interessante bezoekerscentrum bij de ingang. Diverse wetenswaardigheden over de cactussen en hun omgeving. Zo is er een schema van de ouderdom die de saguaro kan bereiken. Wat opvalt is hoe langzaam zo’n cactus vooral in het begin groeit. Hij is al tien jaar als hij nog maar zeven cm hoog is. Daarna gaat het wat sneller; als hij 35 jaar is, is hij zo groot als een man van 1,8 m en op die leeftijd draagt hij voor het eerst de prachtige witte bloemen in een krans op de top. De eerste zijarmen komen eraan als de cactus 60 tot 75 jaar oud is en met 150 jaar heeft hij zijn volle hoogte van 12 meter of meer (!) wel ongeveer bereikt, met verschillende zijarmen die op zich ook weer meters lang kunnen zijn. Hoe groot hij wordt, hangt af van de terreinomstandigheden en het weer. Als er nog wel wat vocht is, bv. in de buurt van een rivier, wordt hij groter dan in uiterst droge omstandigheden. 

UITGEBREIDE FOTO-INDRUKKEN VAN HET CACTUSPARK SAGUARO EAST

De saguaro op de foto rechts is dus in ieder geval ruim meer dan 70 jaar oud...

 grote verscheidenheid aan soorten

waarom deze de fishhook cactus heet, is wel duidelijk. 

de witvleugelduif drinkt nectar

 nestje

   skeletten

 de uil

 close up

Cactus Forest Drive

De ‘loop road’ die door het park loopt, de Cactus Forest Drive,  is 8 mijl lang, met eenrichtingsverkeer. Hier en daar zijn uitwijkplaatsen en parkeerplekken. Als wij er zijn om een uur of tien in de morgen is er nog weinig ander verkeer. Wel is het al aardig warm. De zon brandt er ongenadig op. We smeren ons in met zonnebrand- en antimuggenspul want er zijn irritante knutjes. We stoppen vaak, want steeds zien we weer nieuwe soorten en vormen. Behalve de saguaro staan er namelijk veel meer soorten. Sommige cactussen dragen vruchten, soms heel veel, en andere bloeien met gele, rode, oranje of witte bloemen. 

Op een plaats waar we stoppen en foto’s maken, groeien onaanzienlijke ronde cactusjes maar o wee als je erop of ertegen trapt! De stekels hebben weerhaken en zijn uit het rubber van mijn wandelschoenen nauwelijks te verwijderen. Als je die uit je vel moet trekken… Prickly pears noemen ze die cactusjes hier geloof ik. Op de enorme saguaro’s bloeien de witte bloemen in kransen om de top. Op de bloemen zitten vaak vogels, ‘whitewinged dove, witvleugelige duiven’ geloof ik, die van de bloemen eten, of de nectar eruit peuren. 

Homestead Nature Trail

Tegen het einde van de rondweg maken we nog een wandeling door het snikhete zand. De Freeman Homestead Nature Trail. Gelukkig is er niet veel hoogteverschil want het loopt tegen de middag, de zon staat hoog en het is héét… We zien naast vele soorten levende en soms bloeiende ook verschillende dode saguaro-cactussen; op den duur blijft dan alleen het karkas ervan over. Dat overigens schilderachtig gevormd is, met bijna grafische patronen. We lopen door een droge rivier, en zien in een boom tegen een houtwal een enorme uil zitten op een tak. Hij kijkt naar ons en blijft onbeweeglijk zitten. Na wat scherpstellen en proberen heb ik een mooie scherpe foto van hem. 

Het laatste stuk van de trail klimt wat. Ik ben blij als ik de auto weer zie. Het was gewoon heel heet en dat is ook vermoeiend. Daarna is het nog een klein stukje rijden en we zijn rond en weer bij de ingang/ uitgang. We vonden het zeer de moeite waard. 

Het loopt intussen tegen een uur en we lusten wel wat. In een buitenwijk van Tuscon belanden we bij The Village Inn.  Als het even kan zoeken we iets wat niet bij een landelijke keten hoort. Deze tent is niet toeristisch en de bediening is vriendelijk en nog jovialer dan Amerikaanse serveersters vaak toch al zijn. Maar wel dat het leuk blijft. We eten lekker; we stellen onze eigen lunch samen uit een aantal onderdelen. Op dat soort dingen zijn Amerikanen gek: kiezen uit heel veel mogelijkheden. Ik kies voor ei, bacon, hashbrown (dat is een soort Amerikaanse rösti, vet maar smakelijk; ze eten het hier ook als ontbijt…) en vruchten. Als we willen betalen maakt de serveerster ons erop attent dat deze week de klanten een gratis toetje krijgen en we hebben te kiezen uit diverse soorten taart. We kreunen. We zijn verzadigd. Och, dan nemen jullie het toch mee! En ze komt met vier niet zuinige taartpunten elk in een box. ’s Avonds c.q. de volgende dag eten we ze lekker op. 

Drie opties: Tombstone, Saguaro west en Pima Air Museum

We hebben hier in Tuscon verder nog een paar opties voor de middag. 

We wilden wel naar Tombstone, een dorp verder naar het zuid-oosten. Dat is het dorp van de beroemde (historische) sheriff Wyatt Earp. Phineas Clanton, Billy Clanton, Tom McLaury en Frank McLaury verkochten vee in Tombstone. Wyatt Earp was ervan overtuigd dat de Clanton- en McLaury-broers het vee stalen en dan in Tombstone verkochten en dat ze een van zijn paarden hadden gestolen. Dit leidde tot het vuurgevecht bij de O.K. Corral, waar ook Doc Holliday, Virgil Earp en Morgan Earp bij betrokken waren. 

Wyatt Earp is een icoon van het Wilde Westen geworden. Hij komt in veel verschillende films, televisieseries en boeken voor. Het vuurgevecht bij de O.K. Corral is verfilmd met Kirk Douglas (Doc Holliday) en Burt Lancaster (Wyatt Earp) in de hoofdrollen, onder de naam Gunfight at the O.K. Corral uit 1957. 

Volgens de volkstelling van 2000 telt Tombstone 1504 inwoners waarvan zo'n 87% blanken. Met een bezoekersaantal van 450.000 per jaar is het toerisme een belangrijke bron van inkomsten. De O.K. Corral en Boothill Cemetery zijn bezienswaardigheden en een deel van de stad is aangemerkt als Nationaal historisch District. In 2006 is er een actie gestart om de stad het aanzien van haar glorietijd terug te geven. Zo werden enkele geasfalteerde wegen weer in hun oude staat hersteld zonder asfalt.  Uiteindelijk valt deze optie voor ons af want het is gewoon te ver rijden om nog enige vrije tijd in het dorp te hebben. De tweede optie was het Park Saguaro West, maar cactussen hebben we eigenlijk al veel gezien. (en morgen zouden we er nog veel meer zien, zomaar langs de weg, maar dat wisten we toen nog niet.)

Pima Air and Space Museum

De derde optie lokt mijn vrouw in eerste instantie niet zo aan, maar als we er eenmaal zijn, vindt ze het toch wel leuk: het Pima Air and Space Museum. Een groot museum met binnen exposities en buiten grote velden waar ook allerlei bijzondere toestellen staan opgesteld. Het is een van ’s wereld grootste niet-gouvernementele luchtvaartmusea. Ongeveer 300 vliegtuigen staan en hangen hier. Het ligt naast het vliegtuigkerkhof waar we gisteren al even waren. We bekijken eerst de toestellen in de lekker koele hallen. Ik zie bv. de Grumman F14A Tomcat; het toestel dat een grote rol speelde bij de evacuatie uit Vietnam in 1975. Je kunt plaats nemen in een echte bestuurderscabine. Er staan en hangen de wonderlijkste vliegtuigen waarvan je je afvraagt of ze überhaupt konden vliegen. Er is een model van het eerste succesvolle “zwaarder dan lucht”-toestel van de gebroeders Wright uit 1903. 

 toestel van Wright

 bommenwerper WO II

 zo moeilijk kan het toch niet zijn?

 air force one van pres. Kennedy en Johnson

 de air force one

 B 52

 guppy

 achter...

 voor

Air Force One

Maar ook toestellen uit de 2e wereldoorlog zijn er. En buiten staan er nog heel veel. Een paar presidentiële vliegtuigen, zoals die van J.F. Kennedy en L.B. Johnson, de Air Force One. De buitenmodel “Guppy” met de enorme hoge neus. En enkele exemplaren van de B-52 bommenwerpers die hun giftige en verwoestende ladingen op Vietnam uitstrooiden. Jaren later zagen we zelf in Vietnam nog de verwoestende effecten op mensen van het agent orange. 

Ik maak een praatje met enkele mannen die hier suppoost zijn. Het zijn uiteraard luchtvaartliefhebbers maar de meeste hebben ook zelf gevlogen. Ze vinden het geweldig dat wij uit Nederland hier zijn om ‘hun’ vliegtuigen te bekijken. Dat het zo rustig is hier, komt doordat het nog geen seizoen is, vertelt de ene man. De komende maanden komt de moesson en dan regent het ’s middags een poosje, maar is het niet zo heet en dan komen er meer mensen. Nu is het wel erg heet, vindt hij ook, en het is ook wel erg vroeg in het jaar dat het al zo heet is. Morgen wordt de eerste dag dat de thermometer de 100 graden Fahrenheit (is bijna 38 graden Celsius) zal bereiken, vertelt hij. Op tv zie ik dat ’s avonds bevestigd. 

We blijven tot het museum om vijf uur dicht gaat. ’s Avonds doen R en ik onze maaltijd met crackers, fruit en het stuk gebak. We kunnen op de kamer zelf koffie zetten en die smaakt ook nog redelijk goed. Voor vandaag hebben wij wel weer genoeg gegeten. We genieten op ons balkon van de heerlijke avond, de duisternis die langzaam naderbij schuift vanaf de bergen in de verte en de tuin eerst in een aangenaam zacht gedimd licht zet. Dan wordt het donker. De temperatuur blijft hoog. Vannacht hoeven we geen deken over. 

 uitzicht

 heerlijk uitzicht vanaf ons balkon van La Posada

 lekker eten op de veranda van dit mooie hotel