Dinsdag 10 mei Lange etappe van San Diego naar Tuscon, met Painted Rock petrogliefen, vliegtuigkerkhof The Boneyard Tuscon
Vandaag begint eigenlijk een nieuwe fase van onze reis. We laten de kust van Californië nu achter ons en trekken het binnenland in. Dat stuk van de reis heb ik me het meest op verheugd, vooral op de nationale parken die daar liggen met hun bijzondere natuur en trouwens de landschappen daarbuiten net zo goed.
Voor we aan de lange etappe naar de woestijnstad Tuscon in Arizona van plm. 600 km beginnen, kunnen we genieten van een heerlijk inclusief ontbijt. We kiezen voor de ‘healthy start’. Een enorme beker yoghurt met muesli en verse vruchten en op het bord ook nog vers fruit. Meloen, ananas, druiven, sinaasappel. Ahh, lekker en idd gezond. Zo’n ontbijt kun je lang niet overal (wij verder nergens meer…) bestellen. We nemen zelfs nog in een ‘box’ fruit mee voor de rest van de dag.
dagelijks ritueel: bagage in de auto pakken
net buiten San Diego
Sonora Desert
in de Sonora woestijn, een parkeerplaats
't is zeer heet en droog hier
tot onze verbazing zien we boerderijen in de woestijn. Hooi! Enorm veel hooi.
Rit door de Sonora woestijn langs de Mexicaanse grens
Omdat we eigenlijk al aan de Freeway nr. 8 zitten, zijn we de stad San Diego (1,3 miljoen inwoners) snel uit en zitten we bijna meteen in een droge zone, die al snel overgaat in echte woestijn. Ook het weer verandert mee: eerst in de stad nog wat bewolkt, maar dan staalblauwe lucht, heel droge lucht en een temperatuur die in de loop van de rit en de dag stijgt tot boven de dertig. De route is één lange rechte weg langs de Mexicaanse grens. Je rijdt hier uren zonder bebouwing te zien. Wel zien we in de woestijn megaboerderijen waar ze nota bene gras verbouwen (geïrrigeerd!) voor hooi en andere waar ze de koeien houden die het hooi omzetten in vlees voor burgers. Onafzienbare rijen met pakjes hooi. Ik had me wel iets voorgesteld van deze woestijn, maar daarbij niet gedacht aan hooi en koeien.
Bergachtige streken wisselen af met meer vlakke en zanderige. In the middle of nowhere ineens een groot casino met benzinepomp en winkels. We tanken er; je weet nooit wanneer het weer kan. En kopen flessen water. Dat heb je hier wel wat extra nodig. Op een andere parkeerplek fotografeer ik een paar van die interstate trucks. Alles eraan is indrukwekkend: de enorme motorkap, de twee chromen uitlaten naar boven, de slaapcabine, de massieve bumper. ‘International’ en ‘Peterbilt’. We zagen ze in Costa Rica ook al.
Border Patrol
In de buurt van de grens tussen California en Arizona moeten we stoppen voor een paspoortcontrole door Border Patrol. Heel correct. We zitten dicht aan de grens met Mexico. We zien afrasteringen en patrouilleauto’s. Maar je merkt toch meteen het verschil tussen Amerikaanse en Nederlandse politie/ grenswacht. Als M wil uitstappen om zijn paspoort te pakken dat achterin de auto ligt, klinkt het meteen scherp en dwingend herhaald: Stay in the car sir! Stay in the car!
Bij het stadje Yuma, bij de samenvloeiing van de Coloradorivier uit het noorden en de Gila-river uit het oosten, gaan we van de weg af en zoeken we naar een leuk lunchadresje dat Jan Doets noemt in z’n gids. Het blijkt niet meer te bestaan. We belanden dan maar bij Bubba’s Restaurant. Dat blijkt ook een goede keus. Er komen alleen lokale mensen. Aan de muur foto’s van veteranen uit de buurt. Het eten is lekker en de bediening vriendelijk informeel. Na deze leuke en lekkere lunch rijden we verder de Sonora woestijn in.
National Historic Trail van Juan Bautista de Anza
enorme cactussen, saguaro's heten ze
De route die we rijden volgt ongeveer de National Historic Trail van Juan Bautista de Anza. De Spaanse viceroy stuurde vanuit Tubac in Sonora country De Anza op pad op een 1200 mijl lange missie om uiteindelijk San Francisco te bekeren c.q. te koloniseren. Dat was in die tijd ongeveer hetzelfde. Hij kreeg 240 ‘settlers’, en cowboys, Indiaanse gidsen en een hoop muildiermenners mee. We hebben een kaart van deze historische route mee. In Yuma County buigen we van de weg af, om ten noorden ervan een omweg te maken over deze trail naar Painted Rock. Daar zijn petrogliefen te zien. Petrogliefen zijn inscripties in steen, rots in dit geval. Dan verschijnen de eerste grotere cactussen in beeld. Langs de weg stoppen we om onze eerste foto’s te maken van meters hoge cactussen, de saguaro’s. Op deze weg komen we geen ander verkeer tegen. Sommige bloeien met witte bloemen op de kop, die zich meters hoog boven ons verheft. Er staan ook kleinere ronde cactussen. Het zijn sterke planten die andere struiken zo opzij drukken als het zo uitkomt. Er zijn ook oudere exemplaren met enorme armen, de kandelaar-vorm.
op weg naar de petrogliefen; een zandwervelwind
Painted Rock rotstekeningen
We moeten nog een stukje van de -eenzame- weg af, en komen dan op de Petroglyph Site van Painted Rock. Er is een zelfbedienings-toegang: je vult wat gegevens in op een papiertje, o.a. het autonummer, doet er een paar dollar bij en het envelopje stop je in de bus. Bij de parkeerplaats is ook een overdekte picknickgelegenheid. Maar wij zijn de enige bezoekers. Het is hier werkelijk dood- en doodstil. De petrogliefen staan op een aantal slordig neergesmeten rotsen, zo lijkt het. Op borden wordt duidelijk gemaakt wat we zien en waar je op moet letten en wat de betekenis zou kunnen zijn. Er zijn duidelijke dierfiguren maar ook meer geometrische figuren in c.q. op de toplaag van de rotsen gekrast. De tekens zijn gemaakt door de O’odham people, ‘zij die voorbij kwamen’. Ze zouden afstammen van de Hohokam mensen. Namen die ons weinig of niets zeggen… Deze mensen hebben dit gebied eeuwenlang het hunne genoemd. Ik maak wat foto’s van de tekens. Soms staan er veel figuren en tekens op één steen, soms slechts een teken. Ondanks de hitte loop ik even helemaal om de ‘site’ heen. Maar verderop is weinig meer te zien. Wel is het hier gloeiend heet. Met een droge mond zoeken we de schaduw en airco van de auto weer op. Water!
zelfbediening voor de entree
Vliegtuigkerkhof The Boneyard Tuscon
We rijden verder en komen weer op de Interstate 8. Die gaat over in de Freeway 10. En dan is het al niet zo ver meer naar Tuscon. Niet zo ver meer van Tuscon zien we uit de verte een vliegtuigenkerkhof. Ik sla af en inderdaad komen we langs een onafzienbaar terrein met allemaal intacte of deels gestripte verkeersvliegtuigen. De kleuren van de KLM staan er ook bij; de logo’s zijn er wel af. Op andere toestellen staat de naam van de maatschappij waarvoor ze ooit vlogen nog in volle glorie op de romp. In de woestijnen in de zuidelijke VS zijn er verscheidene van deze aircraft boneyards: vliegtuigkerkhoven. De droge woestijnomstandigheden voorkomen corrosie. Deze, van Davis-Monthan herbergt de 309th Aerospace Maintenance and Regeneration Group. Op een oppervlak van 2,600-acre staan bijna 4400 vliegtuigen. De site wordt The Boneyard genoemd. 2600 acre is meer dan 1000 ha en dat is 10 miljoen vierkante meter!
Sfeervolle La Posada Lodge
In Tuscon blijven we twee nachten. We checken in in La Posada Lodge. Dit is een fraai boetiekhotel, met sfeer en redelijk luxe. Met inbegrepen ontbijtbuffet. In de eetzaal kun je zitten maar ook op de balustrade erlangs. Dan kijk je uit over de tuin en het zwembad of op de rode heuvels in de verte. De receptionist die ons ontvangt, spreekt zelfs wat Nederlands. Hij heeft vaak gasten uit Nederland, vertelt hij, vooral van Jan Doets. Hij is erg vriendelijk.
’s Avonds eten we in het restaurant van het hotel, Miguel’s Restaurant & Bar. Ik heb zalm en die smaakt goed, al is het niet zo goed als die in San Diego, gisteren. We zitten op de balustrade. Langzaam neemt de hitte van de dag wat af. Zo hadden we ons ons vakantieweer voorgesteld. Vandaag was het zo’n 32 graden. Morgen en overmorgen zal de thermometerschaal voor het eerst dit jaar hier de 100 graden Fahrenheit aantikken, dat is bijna 38 graden Celsius. Met een matige wind is de uiterst droge warmte best te verdragen. Als je maar voldoende drinkt, iets op je hoofd hebt en niet te lang in de volle zon zit/ loopt.
mooi en sfeervol hotel in Tuscon