dag 5: NAAR AUS                                              do 19 okt                                      ROUTE

Het programma: “We reizen door het grensoverschrijdende Richtersveld Transfrontier Park richting Aus. De hier stromende Oranjerivier vormt in dit onherbergzame landschap de natuurlijke grens tussen Zuid-Afrika en Namibië. Na de onvoorspelbare winterregens (tussen mei en september) wordt dit onherbergzame woestijngebied bedekt door een kleurrijk tapijt van bloemen. Geen woestijn ter wereld kent een rijkere botanische diversiteit. Zo kunnen we hier een aparte plantensoort, de ‘halfmens’, zien. Volgens de legende vluchtten de voorouders van de ‘San’ ooit naar het zuiden, weg van de stammenoorlogen. Sommigen keken nog een laatste keer achterom en werden zo in ‘halfmensen’ veranderd, voor eeuwig in noordelijke richting starend. Ons hotel voor de komende twee nachten staat in Aus. (ca. 340 km)”.

Tja, doordat we een hotelwissel hebben gehad, moeten we afzien van de dingen die hierboven beschreven staan. Deze keer ligt dat niet aan SoA.

“Spectacular sweeping views” belooft de website van Fish River Lodge. Daar is geen woord van te veel gezegd, dat zien we de volgende morgen. Riet is al vroeg op en maakt foto’s van de kloof in de eerste zonnestralen. Ik ben wat later maar zie de zon nog net opkomen; over de rand en achter de huisjes vandaan, zet hij de overkant van de kloof in een fel oranje gloed. Inderdaad spectaculair. Wel is het gruwelijk koud. De harde wind maakt het extra onaangenaam. Maar de zon krijgt elke minuut dat ze hoger komt meer kracht. In het huis is het ook koud. Gelukkig is de douche lekker warm.

  globale route! 

de zon komt net over de rand van de kloof

't is best diep 

de appartementen langs de kloofrand

ik sla even een deken om, om foto's te maken van de zonsopgang. Het is dan nog bitter koud buiten. 

maar wel de moeite waard

(b) uitzicht naar links en (o) naar rechts

we wonen een nacht letterlijk op de rand van de kloof

 achterzijde

Vers gerookte zalm in de woestijn

Na het uitstekende ontbijt (ik eet een kleine omelet met verse gerookte zalm!) maak ik nog meer foto’s, onder andere vanaf het terras van het hoofdgebouw. In dat terras is zelfs een klein zwembad ingebouwd. Wat een decadentie vind ik dat. Op een plek waar water zo schaars is en waar warempel toch wel andere dingen zijn waar je voor komt. Maar kennelijk vindt de moderne hotelgast een hotel pas een Hotel als er een zwembad bij is. Toch zie ik er bijna nooit iemand in, in al die hotelzwembaden die ik gezien heb. Maar ja, hier verse zalm eten is ook al net zo decadent natuurlijk, ik geef het meteen toe. Maar goed, het uitzicht is fantastisch. Een groepje wevervogeltjes krioelt voor het terras in en door elkaar. Langzaam vervagen de felle kleuren van de rotsen en krijgen ze de meer neutrale kleuren in de volle zon. Ook op de vlakte achter de huisjes maak ik wat foto’s. Er staan een paar eenzame kokerbomen en een paar skeletten van kokerbomen. Ook wat graspollen maar verder is het een stenige, kale keienvlakte. Omdat we vandaag een korte route hebben, vertrekken we pas om half tien. We kunnen dus nog even genieten van het spectaculaire uitzicht.

de RL (re op de foto)  en ik in de kantine van de lodge

er is zelfs een zwembad(je)

eenzame kokerboom op de rand van de canyon

Canyon Nature Park

vanaf de hoogte kijk in uit over de vlakte van het natuurpark bij de canyon (onder) 

ijsterklippies noemen ze deze rotsen in het Afrikaans om hun bruin-zwarte kleur door het ijzergehalte

de prachtige vlakte van het Canyon natuurpark ligt nu achter ons. Let op de eenzame kokerboom.

                                                                                           verder op weg naar Aus

In de bus zien we nu wat we gisteren in het donker niet zagen. Een mooi, toch wel gevarieerd landschap met wat bush, en daar tussen soms een wegsnellend stukje wild, een vosje of iets anders. Te snel om er een foto van te kunnen maken. Helaas geen ‘zeldzame bergzebra’s’ waar het programma van gewaagde. Natuur kun je niet voorspellen en zeldzame bergzebra’s nog minder. We schommelen weer door droge rivierbeddingen en kunnen soms wat sneller op een redelijk recht stuk. Op het hoogste punt, waar het nu achter ons liggende Canyon Nature Park begint, stoppen we voor foto’s. Een prachtig panorama ontrolt zich hier voor onze voeten. Onderaan de ysterklippies, bijna zwarte rotsen, begint een vlakte die alle kleurschakeringen heeft tussen grijs, geel, paars, bruin. Geen groen. Erboven die staalblauwe hemel, waar vanochtend wat witte wolken tegenaan geplakt zijn. Nevel vanuit de koude oceaan, die tot zelfs hier doordringt. Mijn vrouw en ik genieten, maar ik kan me mensen voorstellen die het maar een kale, dorre vlakte zullen vinden. Wie geen oog heeft voor de schakeringen in dit landschap moet zich afvragen of Namibië een goede reisbestemming voor hem of haar is.

We duiken de Namib woestijn in

We hebben vandaag een korte route, want omdat we al aan de westkant van de Visrivier zitten, is het maar plm. 260 km. Eerst moeten we het grondpad van de D463 weer helemaal terugrijden naar het noorden. Dat kost ongeveer twee uur. Vlaktes en vreemdsoortige gevormde bergen trekken aan ons voorbij. Ik zie heel andere dingen dan gisteravond. Het licht is nu ook anders natuurlijk. En ik zie de andere kant vanuit de bus. Dan komen we op het asfalt van de B4. Wat heerlijk glad is dat onder de wielen. We stoppen weer op een hoog punt, namelijk daar waar we de vlakte van de Namib-woestijn induiken. Weer fantastische panorama’s. Waar kennelijk water zit, langs een nu droge rivier of bij een onderaardse bron, groeit zelfs een groene boom of twee. Groen- een kleur die we dagen lang niet zagen in het landschap. En die kleur zal zeer schaars blijven, de eerstkomende dagen. Maar ik zie langs de B4 zelfs een soort boerderij met runderen. Waar leven die beesten van, denk ik. Schapen hebben het dan toch makkelijker. Onder een van die schaarse groene bomen ligt een kudde te smachten naar schaduw. Nu rond tien uur is het alweer heet. Wonderbaarlijk hoe snel de temperaturen hier kunnen wisselen. We zien ook termietenheuvels, van rode aarde en laag, slechts twintig, dertig cm. hoog. Dat komt doordat hier weinig voedsel is voor termieten. In het noorden zullen we ze groter, veel groter zien.

onderweg zie je niet alleen zand en keien en grind maar ook bergen, soms met merkwaardige tekeningen van aardlagen erin

of met een merkwaardige vorm

even pauze onderweg. De nevels uit zee hebben deze ochtend voor fotogenieke wolken gezorgd.

 mooi vlak grondpad

hier duiken we echt de Namib-vlakte in. Ondanks de leegte is heel veel land langs de wegen wel afgerasterd. 

Bahnhof Hotel

We schieten lekker op. Lunchen kunnen we in Aus. “Aus ist in!” adverteert een website. We eten in het Bahnhof Hotel van Aus. Binnen hangen foto’s van de goeie ouwe tijd toen er inderdaad nog een spoorlijn en een echt Bahnhof was. We nemen plaats op het terras waar we heerlijk zitten. De lunch is perfect. Een Windhoek Lager erbij, en wat wil je nog meer. Windhoek Lager is een van de uitstekende bieren van het land. Laat dat maar aan de Duitse traditie, compleet met ‘Reinheitsgebot’. Eerst zouden we ook in dit hotel overnachten, maar dat is veranderd: nu moeten we nog drie kilometer naar Klein Aus Vista, een typisch gebouw met veel houten trappen en verspreid over het terrein weer comfortabele huisjes. Wij treffen het met een groot exemplaar. Buiten een leuke zithoek, deels beschaduwd. Binnen bij de deur een zitje, twee bedden (en nog een voor ons onnodig stapelbed) en een mooie badkamer. Vanaf ons terrasje kijken we uit over een terrein met wat paarden. Daarachter liggen de rotsen en daarachter de oneindige Namib. Tussen de rotsen gaan we straks een stukje wandelen.

      de lodge bij Klein Aus Vista/   ons appartement en onder het gezellige hoofdgebouw met eetzaal e.d. 

 Wij treffen een heel ruime gezinskamer

met een gezellig zitje. Er ligt een boek/ map met veel informatie over de omgeving

Vakantiegevoel

Eerst een pot thee op het terras. Ha, voor het eerst heb ik een vakantiegevoel. Ik maak altijd onderscheid tussen vakantie (lekker doen waar je zin in hebt, relaxen en nu en dan een excursie maar vooral: eigen baas zijn, kortom: wat wij doen met onze caravan) en reizen. Reizen, of je dat nu met een groep doet of zoals wij verleden jaar met z’n vieren,  is dat je een vast programma af ‘moet’ werken. Het moeten zit ‘m vooral in de vastgelegde hotels en excursies. Wat wij hier doen is dus reizen. Het heeft het grote voordeel dat je heel veel ziet in relatief korte tijd; dat je niets zelf hoeft te organiseren en dat allerlei dingen en mensen gewoon voor je klaar staan. Nadeel is dus dat je steeds een druk programma hebt (deze reis zeker) en weinig momenten ‘voor jezelf’. Nu is zo’n moment. Half in de zon zittend, met een glas verse thee en uitkijkend over het landschap voor ons, heb ik nu inderdaad dat vakantiegevoel. Na de thee maken we een wandeling naar de rotspartijen die we in de verte zien. We doen rustig aan want het is nog warm. Leuke foto’s van enkele paarden die hier in deze woestenij naar iets te vreten zoeken. Ze zien er wel gezond maar mager uit.

’s Avonds koelt het, zoals we intussen al gewend zijn, snel af. We hebben in het restaurant in het hoofdgebouw een uitstekend buffet diner, met allerlei heerlijkheden. Er is zelfs vleesstoof van zebravlees. Dat smaakt wat scherp, maar in de stoof is het prima. ‘Pyjama-ezel’ noemen ze de zebra hier gekscherend. Toch hebben we liever koedoe of oryx. De RL kondigt aan dat vannacht de nieuwe bus zal arriveren. Die had pech gehad en komt nu dus uit Windhoek om ons verder te vervoeren. We prijzen ons gelukkig dat we in dit hotel twee nachten verblijven. Mooi hotel, mooie omgeving. Morgen gaan we naar de kust, heen en terug, want er is maar één weg.