DE REIS

De heenreis en aankomst

Zondag 15 oktober doen we thuis rustig aan. Om de middag bel ik een taxi die ons ’s middags naar het station kan brengen. Dat valt nog niet mee maar uiteindelijk is er een bedrijf open en bereid ons te vervoeren. Exact om vier uur staat de grote taxibus op de oprit. De bestuurster is jarenlang medewerker op een reisbureau geweest, zo vertelt ze, en zij weet dus wel wat van Namibië. Op het station is het heel rustig. We hebben in de trein de hele eerste klas coupé voor onszelf. We reizen op een NS-keuzedag met onze OV-jaarkaart. In Meppel stappen we over op hetzelfde perron en dan kunnen we blijven zitten tot Schiphol. Ook in deze trein hebben we alle ruimte, ook voor de koffers. Zo zijn we al om half zeven op de luchthaven. Terwijl we pas om 22.45u zullen vertrekken. We eten daarom eerst maar eens een hapje. Bij La Place hebben ze een lekkere geroosterde zalmfilet voor niet te veel. Tegen achten brengen we de koffers naar de intake. Inchecken heb ik vanmorgen thuis al gedaan via internet. Bij de security moet mijn tas leeg. De paspoortcontrole is echter zelfbediening, dus gaat supervlot. Dan begint het wachten, of eigenlijk gaat het verder. De KLM-machine, een Airbus A330-300) vertrekt mooi op tijd. We zitten in de aisle, de rij naast een raam, zodat we van anderen geen last hebben. We worden goed verzorgd, zoals gebruikelijk bij KLM op lange vluchten. Om twaalf uur ’s nachts komt het diner. En om zes uur ’s ochtends alweer een –deels warm- ontbijt. We bestellen allebei een flesje witte wijn, om onze trouwdag over vijf minuten te vieren. Als mijn vrouw dat zo tussen neus en lippen door zegt tegen de stewardess is die enthousiast. Even later komt ze met twee –echte- glazen met bubbelwijn om te toasten. En later brengt ze nog een handgeschreven kaart met de felicitaties ‘namens de hele bemanning van deze vlucht’. Goh, wat leuk. Dat zal je bij een ander maatschappij niet gauw gebeuren, zeggen wij.

twaalf uur in een vliegtuigstoel, het hoort er nu eenmaal bij...

Luanda, Angola/ Windhoek

In Luanda, Angola, staan we anderhalf uur aan de grond voor een regulier tussenlanding. Dan het laatste stuk. Op dat traject wordt ons nog weer eten aangeboden. De machine landt op tijd op Hosea Kutako International Airport van Windhoek.

Daar staat nog een groot toestel, van Quatar Air, en samen met die passagiers, enkele honderden, staan we in een kleine aankomsthal uren te wachten tot we door de immigratiedienst/ paspoortcontrole zijn. Wij mogen nog niet klagen want naast ons in de rij staat een Vlaams stel dat met Quatar is gevlogen. Zij zijn de vorige dag al om vijf uur ’s middags vertrokken en via Dubai of zo gevlogen. Nog zes uur langer onderweg dus. De vingerafdrukscan slaat de dame achter het loket bij mij over. Eindelijk kunnen we verder. De koffers zijn er intussen al. Al?! ’t is even zoeken in de chaos maar dan heb ik ze allebei te pakken. De reisleider is er niet. We worden opgevangen door de chauffeur, een Herero meen ik, die de hele reis bij ons zal blijven. Een kundige en humorvolle man. We krijgen in de bus een tasje van Sense of Africa (SoA), de lokale uitvoerder van de reis. Er zit een wegenkaart in (niet zo’n goede als wij zelf al hebben gelukkig) en een programmaboekje.

Eerste dag in Windhoek

Naar het hotel in Windhoek is het nog wel een kleine drie kwartier rijden. Ik zie alle Afrikaanse vrijheidsstrijders voorbij komen in de straatnaamborden. Het valt me op dat naar Robert Mugabe van het arme Zimbabwe wel een heel lange en brede avenue is vernoemd. Het hotel, Hotel Safari – Windhoek, ligt drie kilometer buiten het centrum. We checken in en krijgen een kamersleutel. De excursie naar de stad vanmiddag gaat niet door wegens afwezigheid van de reisleider. We krijgen hier een bijzondere ‘Sense of Africa’ (SoA) van… Anderzijds: om eerlijk te zijn vinden we het helemaal niet zo gek dat we vanmiddag wat kunnen bijkomen van de reis. Zo’n twaalf uur dubbel gevouwen zitten in een vliegtuigstoel maakt je niet echt actief. Eerst maar eens een lekkere douche. Mijn vrouw en ik wandelen door de tuin van het complex, drinken wat in een binnentuin en maken wat foto’s van bloemen en planten. Er staat een jacarandaboom in bloei. Eén paarse wolk. Het is heet, heel heet. Wel even wennen, zo net uit het Nederlandse herfstweer komend. Toch ligt de stad op ruim 1600 m boven zeeniveau.

Het diner is ons aangeboden door SoA. Het is niet duidelijk of we á la carte mogen eten of van het rijkelijk gevulde buffet. Er is niemand van de organisatie die duidelijkheid kan verschaffen. Het personeel is er verlegen mee. Wij doen met een aantal anderen mee en nemen allerlei heerlijkheden van het (goedkopere) buffet. Nog beter dan á la carte eigenlijk. Het voedsel is heerlijk, er is overvloedig van alles, warm en koud, en we genieten. Als we ’s avonds naar onze kamer elders op het terrein teruglopen, is het nog warm, drukkend zelfs.