DAG 18 WOE 1 NOV. NAAR WINDHOEK EN ….NOG NIET NAAR HUIS                                        ROUTE

Mijn vrouw is alweer vroeg wakker en buiten. Ze werd wakker van het kabaal dat de bavianen maakten. Ze struinden rond de huizen, maakten ruzie, gooiden brutaal met vuilnisbakken. Waarom staan die hier trouwens?! Niemand is zo dom om er gebruik van te maken. Als ik even later ook buiten kom, zijn ze alweer weg, maar ik zie wel heel veel mangoesten. Deze nijvere diertjes zitten geen moment stil en meestal zitten ze met hun kop ergens in te graven, dus om er een goede foto van te maken (in het nog schaarse ochtendlicht) moet je veel proberen en geduld hebben. Maar ook dat lukt.

We kunnen ’s ochtends wel ontbijten en er is ook koffie en thee maar dat zal wel gezet zijn van flessenwater want nergens komt water uit de kranen. We vinden het wel vervelend niet te kunnen douchen na de dag van gisteren en na die safari over de zandwegen. Het zand zit nog in mijn haar. En vandaag wacht nog een lange dag, een heel lange dag want de vlucht naar huis vertrekt pas ’s avonds laat.

We maken een toiletstop bij een grote termietenheuvel. Hij is meer dan manshoog, bijna twee mannen hoog! Op de achtergrond rijzen uit de woestijn twee flinke bergen omhoog, die ze volgens onze RL naar Pamela Anderson hebben vernoemd. Samen wekken de bolronde, enigszins spits toelopende bergen inderdaad bepaalde associaties. De toppen zitten in de wolken; dat noemen ze hier dan zeker de Pamela-bikini.

als de inheemsen de beide bergen op de achtergrond (vaag) naar Pamela Anderson hebben vernoemd, ben ik benieuwd welke naam ze voor deze termietenheuvel hebben....

Beeld van ijsterhout van Theo gekocht

Onderweg stoppen we in Okahandja, een stadje dat bekend staat om de markt voor houtsnijwerk en andere souvenirs. We lopen er vlot langs want we zien niet veel dat ons aantrekt. Achter de kramen is een soort openluchtrestaurantje voor arbeiders en de marktkooplui. Een paar vrouwen koken een enorme pot millies pap en even verder liggen wat onduidelijke lapjes vlees op een simpele barbecue te roken. En weer even verder zitten een stuk of acht mannen te eten. Ze nodigen ons er meteen bij: kom maar wat mee-eten! Dat doen we maar niet. Bij de keuken maken we kennis met Theo. Iedereen heet hier Theo! Theo woont in het noorden en maakt daar gedurende de winter houtsnijkunst en is nu hier voor de verkoop van zijn beelden. We móeten even met hem mee naar zijn winkel.

In de armoeiige ‘shop’ (de tentjes zijn hier allemaal even sneu) heeft Theo beelden staan van vrouwen- en mannenkoppen, gemaakt van ijsterhout, zo noemt hij het. IJzerhout is een heel harde en zware houtsoort. Niet zwart zoals ebbenhout en ook niet zo zwaar, maar donkerbruin en toch wel een stuk zwaarder dan gewoon hout. Ons oog valt er meteen op. Theo heeft het meteen door waar we naar kijken en laat de dierenfiguurtjes voor wat ze zijn. Ja, dit is mooi. Het stuk hout is boven en onder nog gewoon ruw, zoals het gevonden is. In het midden heeft Theo er een glad gepolijste vrouwenkop uit gesneden. De ruwe bovenkant lijkt net het haar van de vrouw.  Hij is daar ongeveer een week mee bezig geweest. Hij vraagt er dan ook een aardig bedrag voor.

We vinden het mooi, dat heeft hij goed begrepen maar veel te duur. Dan begint het onderhandelen. Die komen uit op een acceptabel bedrag. Dan doen we er nog een oryx beeldje bij. Om te kunnen betalen (alleen cash uiteraard hier) moeten we eerst wel even naar een ATM want ons geld was –onze laatste dag immers- bijna op. Na een mislukte poging (de automaat is leeg) lukt het bij een tweede ATM gelukkig wel om te pinnen en Theo is gelukkig en wij ook. Hij heeft het beeld intussen goed ingepakt in noppenfolie en papier met heel veel plakband erom. Het beeld komt naast het Makonde-beeld van ebbenhout te staan, thuis, dat ik heel vroeger in Kenia kocht. Bij de betaling doet de handelaar er nog een leuk armbandje bij. Iedereen tevreden. We vertellen van de koop aan de RL. Hij weegt de zak met het beeld in zijn hand en zegt: dat is inderdaad echt ijsterhout. Mijn vrouw wil van het geld dat over is nog zo’n leuke ketting, gemaakt van de schaal van struisvogelei. Ook daar doen we, vinden wij, goede zaken.

het openlucht 'restaurant' bij de markt in Okahandja

de achterkant van de 'shops' 

Theo laat een paar beelden zien die hij maakte van ijsterhout, ijzerhout. Achter hem de collectie. Een ervan kopen we van hem. 

Het beeld wordt goed ingepakt. 

Geannuleerd!

We eten nog wat en dan gaan we weer verder, richting Windhoek International Airport.  Tenminste… dat was de bedoeling. Als we bij de bus komen, heeft RL een slechte mededeling. KLM heeft onze vlucht geannuleerd. Gewoon, zo helemaal geschrapt. Er volgt een tijd van nerveus heen en weer bellen, met SoA, met SRC, met KLM. Niemand weet kennelijk wat met ons te doen. We zijn al op weg naar het Safarihotel waar we aan het begin van onze reis verbleven, om daar de ontwikkelingen af te wachten. Maar dan komt het bericht dat we toch naar de luchthaven moeten, want KLM zal dit verder afhandelen. Ja, als zij de vlucht annuleren zijn ze verplicht ons onderdak en eten te verschaffen, dat kan ik ook bedenken. Wij hebben zoiets allemaal al eens meegemaakt, op de terugreis van Cusco/ Lima/Madrid/Schiphol.

RL neemt in Windhoek afscheid en alleen met de chauffeur rijden we naar het vliegveld. Daar blijkt dat KLM de zaak goed geregeld heeft. Morgen zal er een nieuwe vlucht vertrekken, op dezelfde tijd, zelfde vluchtnummer, zelfde stoelnummers etc. We krijgen nu vervoer met busjes (er zijn meer gedupeerden) naar een hotel en morgen zal er een shuttle zijn naar het vliegveld. Het hotel is de viersterren Windhoek Country Club Resort. Het is van een luxe zoals wij die nauwelijks hebben ervaren deze reis. Hoewel de hotels prima waren. Vooral het dinerbuffet is hier zeer gevarieerd. Je kunt allerlei vis en vlees kiezen en ter plaatse laten bakken of roosteren, er zijn salades, groentes, allerhande kleine hapjes, een keur aan toetjes, niets is te gek. En onze kamer ligt op de begane grond aan een prachtige tuin.

Het eerste wat we doen is een lekkere douche nemen. Daar zijn we wel aan toe. En dan heerlijk relaxen en bijkomen van de stress en de reis. De tuin met waterpartijen heeft mooie planten en vogels vertoeven er graag. Honderden zwaluwen scheren over het water en net voor de gevel weer omhoog. Het is een klein lustoord, vooral na de ruige natuur die we deze reis steeds om ons heen hadden.

de tuin van Windhoek Country Club Resort, voor onze kamer

in de boom voor onze kamer zijn wevervogels bezig met hun nest --of met hun jongen