Naar Durban en een Indian Market

Zuid-Afrika 1: reisverslag en fotoreportage - Naar Durban en een Indian Market

Artikelindex

Pagina 13 van 28

Naar Durban en een Indian Market maandag 27 september

We rijden over een saaie weg: suikerriet en eucalyptusbomen. Eindeloos. Ik dommel wat. Koffie, goede cappuccino, in een sfeerloos wegrestootje. Ik scoor ook maar weer Randen uit de ATM maar hij geeft maar maximaal 2000 Rand. Dan wordt het landschap wat leuker. Heuvelachtig. Rollende heuvels die wel wat aan Toscane doen denken. Gespikkeld in dat landschap liggen de dorpen met meer of minder armoedige huizen. Ook uitgestrekte landgoederen met enorme herenboerderijen. De stad Durban is een grote stedelijke agglomeratie. Veel armoede aan de rand maar ook keurige nieuwbouwwijkjes en ook wel wijken met ronduit zeer luxueuze huizen. We rijden naar de boulevard waar we gaan lunchen. Prima gegeten. Gerookte zalm met verse roomkaas, een bagel en wedges. Dat laatste kende ik niet maar dat zijn hier schijfjes gebakken aardappel, vaak in de schil gebakken. We zitten in een hypermodern aandoend winkelcentrum met uitzicht op de oceaan. Niets mis mee.

Dan met de bus een eind verder langs de boulevard naar ons hotel Tropicana. Koffers eruit. En dan meteen verder naar een Indiase Markt, Queen Victoria Market. Een idee van een van de leden van onze groep. Het blijkt best een leuk idee. Er is veel te koop en te zien. We drentelen overal langs. Knopen een praatje aan met de vriendelijke meneer achter de kraam met Indiase kruiden. De man blijkt goed bekend met de Nederlandse topografie en nog beter met de Nederlandse voetbalsituatie. Daar weet hij bepaald meer van dan wij. Nu kan dat ook snel, overigens. Hij is in Holland geweest, vertelt hij. We moeten uitleggen waar we wonen. Enschede (Twente) kent hij van de voetbalcompetitie. Nou daar in de buurt, zeggen wij maar. Hij is erg vriendelijk maar probeert ons natuurlijk ondertussen wel over te halen tot de aanschaf van een pot Delhi Delight, hete rode curry-kruiden. R koopt een potje van hem. (Ze zijn trouwens echt lekker op allerlei gerechten. R doet ze o.a. in de chili con carne: heerlijk!). Als we weglopen, schiet hij mij nog even aan. ‘Is Krasnapolsky er nog?’ Ik stel hem gerust maar zeg dat dat een veel te duur adres is voor ons. Ja, dat het duur is, weet hij, hij was er zelf ook nooit binnen. Leuke man, leuke ontmoeting.

Durban zwarte stad

Bij Joe’s Curio’s zien we weer van die leuke Swazi- of Zulubeeldjes uit een stuk hout gesneden. Deze zijn wat fijner afgewerkt. Met enig loven en bieden mogen we er twee voor 150 Rand per stuk. Hij vroeg 200 per stuk. We hebben intussen alle steegjes van de markt nu wel drie keer gezien, boven ook. We lopen nog even naar de vismarkt er bijna tegenover. Een Hindoestaanse man ziet ons foto’s maken van schapenkoppen die in een schap liggen. De wol zit er nog aan. Ingewanden hangen er ook. De man legt R uit hoe zo’n schapenkop wordt klaargemaakt om te eten. In een curry. Hij wil niet veel over zijn land kwijt of over de tijd van de Apartheid. De mens is meer dan lichaam en dan bezit, zegt hij wijs. Als je in je geest maar probeert steeds hoger te komen dan is de rest niet zo belangrijk. Tja, ook een erg aardige man. Zijn maat wenkt hem om niet langer te kletsen; hij moet helpen. Dan is de anderhalf uur ook zo ongeveer om en vertrekt de bus naar ons hotel.

We brengen even onze rugzak naar onze kamer en gaan dan met de camera nog even de boulevard op. Op internet las ik thuis dat je na drie uur hier in Durban de straat niet meer op moet gaan, maar dat is onzin. Wij wandelen een uurtje over het strand in een vlagerige harde wind. Ik maak een foto van een paar kinderen en volwassenen in de branding. Je ziet trouwens praktisch niemand in het water. Ik laat de foto even zien en de zwarte mensen vragen vol belangstelling waar ik vandaan kom en wat ik van ZA vind. De mensen vinden het altijd mooi als je ze antwoordt dat ze in een prachtig land leven. Deze mensen ook. Ze zijn hier met een korte vakantie.

We gaan de pier op. Aan het eind ervan komen we drie Amerikaanse jongelui tegen. Ik vraag of een van hen een foto van ons beiden wil maken. Sure! We praten even. Zij zijn hier al drie maand en blijven nog twee jaar ontwikkelingswerk doen voor World Schools. Wat hun ervaringen met ZA zijn? Ze vinden het hier heel relaxt, mensen hebben wat voor elkaar over hier. Ze zijn op elkaar betrokken. Als ik vraag of ze dat misten in de States, gaat er een hoongelach op. Praat ze niet van de American society, daar is niemand geïnteresseerd in de ander. Tja, dat is dan eens weer een positief geluid over deze zwarte stad en het land. Heel positief. Terwijl onze chauffeur net tegen een stel had gezegd toen die vroegen of ze hun camera wel konden meenemen in de overdekte markt: ‘dat kan wel maar dan ben je hem wel kwijt.’ R en ik hebben veel foto’s gemaakt op die markt. We hebben ons toestel allebei nog. Durban is een zwarte stad en DUS onveilig. Ik denk dat veel blanken zo denken. Wij lopen in de schemering langzaam terug naar ons hotel. We zien veel zwarten die zich met hun kinderen vermaken op de kermis op de boulevard. Het is inderdaad relaxt. Ik heb me niet onveilig gevoeld. Een jongen is wat vasthoudend met zijn aanbod van prullaria. Als ik niets zou kopen zou hij vannacht niet kunnen slapen, zegt hij. U kunt best wat missen met uw dure camera, zegt hij ook nog. Negeren, denk ik. Uiteindelijk droop hij af. Ik moet wel zeggen dat ik mijn spullen hier goed in de gaten hield; de hand op mijn camera. Mijn portemonnee zit altijd met een kettinkje aan mijn kleren vast, in Nederland ook trouwens.

In het hotel genieten we weer van een geweldig dinerbuffet. De chocolademousse met pikzwarte warme chocolade is wel bijzonder lekker. Vanuit het raam van onze kamer kijk ik nog even uit over de Indische Oceaan. Op de helder verlichte boulevard is het nu uitgestorven. Als we morgen om half zeven opstaan, zie ik trouwens al mensen baden in de branding. Het water is niet koud misschien, maar erboven is het wel koud.

WK-stadion van Durban