Vrijdag 19 april 2019 SCHIPHOL- TEHERAN

dag 1: Amsterdam – Teheran

Programma: “We vliegen naar Iran. Onderweg is er een overstap in Istanbul, waar we ons horloge een uur vooruit moeten zetten. In Teheran komt er nog eens anderhalf uur bij. Dat halve uur is om het eventuele terugrekenen naar ‘onze’ tijd extra gemakkelijk te maken. In het Simorgh hotel in Teheran blijven we drie nachten.”
Vluchtschema
Amsterdam - Istanbul 12:30 - 16:50 uur
Istanbul - Teheran 19:15 - 22:45 uur
Vluchten Amsterdam - Teheran en Isfahan – Amsterdam met Turkish Airlines, met op de heen- en terugvlucht een overstap in Istanbul.

Het is erg druk op Schiphol. De voorjaarsvakantie begint voor veel mensen. Gelukkig zijn we ruim op tijd en kunnen we ons ‘permitteren’ dat we een poos in de rij staan voor de incheckbalie. Thuis via internet inchecken helpt dus in dit geval geen zier. Bij de security maken ze het me deze keer niet heel moeilijk. De riem mag zelfs om blijven en de schoenen aan. Op de vlucht met Turkish Airlines is niet veel aan te merken, of het zou moeten zijn dat het eten lang niet de kwaliteit heeft als toen we met deze maatschappij (ook via Istanbul) naar Turkmenistan vlogen. Toen werd het eten zelfs niet alleen door stewardessen rondgebracht maar ook door een man met een echte koksmuts op! Zulke gebbetjes kunnen niet meer tegenwoordig. Veel te duur. Het eten is niet slecht maar ook niet echt lekker; dat was het vorige keer wel.

opnamen uit het vliegtuigraampje net na de start boven Istanbul

Overstappen

Op Istanbul moeten we overstappen op het oude, kleinere vliegveld, niet op het grote nieuwe dat pas in gebruik is genomen. Er zit ruime tijd tussen aankomst en vertrek. Het duurt een hele poos voor onze vlucht op het scherm komt. We bezitten onze ziel in lijdzaamheid want er is verder weinig te doen. De tweede vlucht loopt zelfs tijd in en we landen vóór de geplande tijd op Imam Khomeini Airport bij Teheran.

Daar gaat het allemaal vrij relaxt; onze reisleider Claudia Vosman van SRC-Cultuurreizen staat al te wachten en Farid, onze Iraanse gids voor de komende tijd ook. Verdere maken we kennis met onze twee chauffeurs die allebei Daoud heten, David, en daarom grote en kleine Daoud worden genoemd. Meestal is een van beiden een bijrijder maar deze mannen hebben beiden hun rijbevoegdheid. Ze lopen de hele reis keurig in uniform (wel vaak zonder jasje vanwege de warmte). Snel nog even op de luchthaven naar een toilet en dan de bus in voor een ritje van ruim drie kwartier naar de stad. Het is intussen ver in de avond.

Welkompraatje

In de bus houdt Claudia een ‘welkompraatje’. Terwijl we het verlichte complex van het al jaren in aanbouw zijnde moskee-complex met het mausoleum van ayatollah Khomeini en de enorme parkeerplaats passeren, bindt ze ons op het hart om alles wat we tot nu toe weten over Iran te ‘vergeten’ en ons open te stellen voor het andere Iran, dat van de gewone mensen. Die zullen we de komende weken veel tegenkomen en ze weet zeker dat we ons welkom zullen voelen. Geen woord te veel gezegd, achteraf gezien. Het complex van het mausoleum laat ons meteen al enigszins zien van wat voor land Iran is. Voorlopig bevestigt het zien van dit complex mijn gedachten over Iran alleen maar...

De bouw van het megalomane complex begon in 1989 na de dood van Khomeini op 3 juni van dat jaar. Het mausoleum is nog steeds in aanbouw, maar wanneer het voltooid is, zal het het middelpunt vormen in een complex van totaal 20 vierkante kilometer. Er hoort dan een cultureel en toeristisch centrum, een universiteit voor islamitische studies, een seminarie, een winkelcentrum en een parkeerplaats van 20.000 auto’s bij. De Iraanse regering heeft naar verluidt twee miljard dollar aan dit complex besteed. Ach ja, je moet prioriteiten stellen. Ik lees dat het nu al een bedevaartplaats is. Er zijn dus nog steeds genoeg idolate volgelingen van deze stuurse geestelijke, die in 1978 de linkse revolutie tegen de sjah kaapte en van het land een islamitische dictatuur maakte.

we passeren het complex van het mausoleum van Khomeini 

Sancties

Claudia vertelt ook alvast iets over de actualiteit. Kort geleden zijn de in november 2018 opgelegde sancties door de USA verscherpt. Landen als India, Japan, China maar ook de EU worden (nog sterker) verplicht zich te onthouden van handel met en investeringen in Iran. Vooral mogen ze geen Iraanse olie meer importeren. Dat heeft de koers van de munt, de Rial, doen instorten. Voor het land en de bevolking is dat een kleine ramp (spaargeld verdampt, prijzen stijgen, lonen stijgen niet mee) maar voor ons is het gunstig want wij krijgen ineens veel meer Rials voor onze Euro’s. In de informatie vooraf stond dat we moesten rekenen op € 550 p.p. voor allerlei bijkomende kosten. Claudia stelt dat we dat bedrag lang niet nodig zullen hebben. Ik heb het eens nagekeken: in 2015 was 500.000 Rial nog zo’n € 15 waard. Wij betalen er in 2019 ongeveer € 8 voor. Claudia is, samen met Farid, van plan om gezamenlijk voor ons geld te wisselen. Als wij dat wensen tenminste. Nu, dat lijkt iedereen een heel goed plan. Zo ontvangen we de komende dagen p.p de tegenwaarde van € 50 voor dagelijkse uitgaven.

Ze stelt een pot in voor fooien e.d. en een voor gezamenlijke uitgaven als lunches. Meestal eten we gezamenlijk en is het bedrag dus gelijk voor ieder. Het scheelt veel tijd en moeite (ook voor het personeel) dat we deze kosten niet allemaal apart hoeven af te rekenen. Later zullen we nog een keer wat bijstorten, omdat we bijna alles uit deze pot (laten) betalen. Het verbaast ons nogal hoeveel je kennelijk met zo’n bescheiden bedrag kunt doen. Riet en ik vinden dit een geweldige service. Het bedrag van € 50 voor privé-uitgaven is ruim voldoende, want ook de koffie e.d. is bijna altijd voor de gezamenlijke rekening. We kopen er op het laatst wat souvenirs mee, zoals een fraai boek over Persepolis.

Claudia vertelt nog meer. Bij voorbeeld dat er in de hotels wel airco is maar dat die waarschijnlijk op de meeste plaatsen om deze tijd van het jaar nog niet functioneert. Men vindt het nog te ‘koud’. Daar komen we in het eerste hotel al achter.

Hotel Simorgh ligt in het noorden van de stad, dat is de ‘betere’ en duurdere buurt. We checken vlot in en als we onze kamer betreden staan we even op de drempel te aarzelen. We komen eerst in een hal, die overgaat in een woonkamer met een gepolitoerd bureau, een ruime zithoek en nog een eettafel. Om de hoek komen we dan in het slaapgedeelte en nog verder is de badkamer. Zo ruim zullen we het niet weer treffen, deze vakantie. Het doet ons denken aan het hotel in Panama-City, aan het begin van onze reis door Panama en Costa Rica. Maar het is hier wel erg warm en de airco doet het inderdaad niet! We doen de ramen open voor zover dat mogelijk is maar veel helpt dat niet. We gaan tegen twee uur naar bed, maar voor mijn vrouw komt er van slapen niet veel. Gelukkig laat de reisleiding ons morgenvroeg niet te vroeg vertrekken. De bus vertrekt om half tien.