Dag 13 van onze reis langs de Zijderoute, Naar Tashkent, de hoofdstad van Oezbekistan
1 juni 2015
KLIK HIER voor onze route (op Maps.Google)
Jammer dat we deze oasesteden nu al weer achter ons moeten laten. We hadden zowel in Khiva, als in Bukhara als hier in Samarkand eigenlijk nog een dagje moeten kunnen blijven. Maar ja, dan hadden we moeten kiezen voor de reis door alleen Oezbekistan. Had ook gekund. Voordeel van déze reis is de ongekende afwisselingen in wat je allemaal ziet.
Vandaag naar Tashkent, de hoofdstad van Oezbekistan. Bij onze uittocht uit Samarkand stopt de chauffeur op de uitvalsweg even bij een aantal broodstalletjes. Het brood uit Samarkand staat kennelijk zo goed bekend dat de beide chauffeurs voor hun gezinnen in Tashkent brood meenemen uit Samarkand. De stalletjes doen niets anders dan de ons inmiddels bekende ronde broden verkopen en ze hebben het er druk mee.
Vervolgens rijden we uren door een heel ander landschap dan de vorige routes, namelijk nu door vruchtbaar groen land, groene heuvels, bergtoppen met sneeuw erop, terwijl het hier beneden tegen de 40 graden is. Vruchtbare velden en boomgaarden en redelijk welvarende dorpen zo te zien. Sanitaire stops bij toiletten die in geen jaar een pleeborstel hebben gezien. Is dat hier zo’n grote moeite of kan het allemaal niet schelen…?
Grazige weiden voor de afwisseling; Re: we rijden een stukje om Kazachstan heen, omdat we daar geen visum voor hebben; het is niet ver om. In de verte zou dit land moeten liggen.
bergachtige streken; foto Riet vanuit de bus
li: bevloeiingsbuizen voor de (katoen)akkers re: op vele hoogspanningsmasten zaten hier ooievaars, teken dat er voldoende water in de buurt is.
rivier
Sightseeën in Tashkent
We lunchen op een overdekt terras in de hoofdstad. Wij nemen shaslik en soep. Na de lunch gaan we sightseeën voornamelijk door de nieuwe stad Tashkent. De stad telt 2,2 miljoen inwoners – waaronder een grote Russische minderheid – en is de belangrijkste stad in Centraal-Azië. Ze ligt in de uitlopers van het Tien Shan gebergte. De stad is meer dan 2200 jaar oud. Het is een mooi aangelegde stad met kanalen met stromend water erin, veel bomen, vaak in rijen langs de straten, een echte oasestad. In april 1966 schudde de aarde, liefst meer dan duizend keer en 36.000 gebouwen stortten in, voornamelijk in de oude stad. 75.000 families werden dakloos. Sindsdien is men de stad weer gaan opbouwen, en men ging ondergronds om tot nu toe 38 km metro aan te leggen. Tashkent is nog steeds een typische Sovjetstad, waar weinig doet herinneren aan haar historische positie van vóór de komst van de Russen. De stad wordt gezien als de meest kosmopolitische stad van heel Centraal-Azië met een grote Russische en Koreaanse (Koryo-saram) minderheid. De stad staat bekend om haar met bomen omlijste straten, ontelbare fonteinen en vele zitbankjes. Sinds de onafhankelijkheid is de stad al verschillende malen het doelwit geweest van terrorisme, wat door de Oezbeekse regering wordt geweten aan de opkomst van het moslimfundamentalisme. De economische situatie in de stad is veel slechter dan in de Sovjet-tijden, wat ertoe heeft geleid dat vele Tashkentenaars (voornamelijk Russen) naar het buitenland zijn getrokken. Sommigen van hen zijn ook naar het Westen geëmigreerd, waarbij er vooral in Israël, Duitsland, Seattle en New York grote gemeenschappen zijn ontstaan. Binnen de lage landen zijn er vooral in Kortrijk veel mensen uit Tasjkent.
Vroeger was Tashkent een belangrijke halte op de zijderoute tussen Europa en Azië. Veel van de historische bouwwerken zijn vernield tijdens de socialistische revolutie in 1917 en tijdens een grote aardbeving in 1966.
aardbevingsmonument in Tashkent
we wandelen door een mooi park
veel water in dit park
regeringsgebouwen
ingang van de metro
beeld van Amir Timur
Icoon van Sovjet-architectuur: het Hotel Oezbekistan in Tashkent
Park en metro
We stappen uit en maken een wandeling door een groot park. We zien rond het park fraaie moderne gebouwen, het park zelf is fraai aangelegd met borders, veel gras en ander groen, fonteinen, waterpartijen. We zien het beeld ter nagedachtenis aan de grote aardbeving van 1966. En we maken een ritje met de metro. Jammer genoeg is het streng verboden beneden foto’s te maken. Van de ingang mag wel, vreemd is dat.
Uiteraard moeten we ook nog even het standbeeld van Amir Timur zien, dezelfde als Timur Lenk, (de manke).Meer informatie over deze wrede veroveraar en kunstzinnig heerser over Samarkand en ommelanden: KLIK
We lopen terug naar de bus voor het hotel Uzbekistan langs. Dit gebouw is een toonbeeld van Sovjetarchitectuur, als zodanig een echt icoon; het dateert uit de jaren zeventig. Zie deze website voor meer.
Het ziet er heel apart uit, maar ik zou hier toch liever niet logeren.
’s Avonds hebben we een heerlijk diner met zang en dans van drie dames, staat er in onze aantekeningen. Ik herinner me er weinig van…