Visums en uitnodigingen; gezondheid

Het verkrijgen van een visum voor Oezbekistan en - nog erger- voor Turkmenistan blijkt bepaald niet simpel. Zelfs als je het meeste werk laat verrichten door een visumbureau via de reisorganisatie, in dit geval SRC-Cultuurvakanties. 

On-line moet je formulieren invullen, uitprinten en opsturen, met pasfoto's erbij. Dan hebben we het over 4 pagina's gegevens invullen alleen voor Turkmenistan. Voorde Oezbeken zijn twee pagina's genoeg.  En je paspoort! Dat paspoort ben je dan vervolgens (in ons geval) een paar maanden kwijt. Dat kwam ook doordat de reis die wij geboekt hadden in april geannuleerd werd. Wij dachten dat het allemaal eerder kon worden afgehandeld, maar men begint pas met het verwerken  van de visumaanvraag, zo een paar weken voor je vertrek. Hoewel we al ons hele doopceel hadden gelicht voor de Turkmenen, -en deels zelfs dat van onze dochter- kregen we een paar weken voor vertrek het verzoek nog aanvullende gegevens te verstrekken aan het uitnodigende bureau in Turkmenistan. Je moet namelijk een uitnodiging hebben om het land te bezoeken. Dan pas gaat de Turkmeense overheid denken over het verstrekken van een visum. Wij moesten in dit geval nog onze laatst genoten opleidingen opgeven, inclusief en plaats en de naam van de opleiding, en de eventueel behaalde graad of examen. Goed, wij hebben maar weer aan het verzoek voldaan. Je wilt toch wat. Dan moet je wat. 

Tien dagen voor vertrek kwam er een brief van SRC. Het had allemaal erg lang geduurd voordat SRC de uitnodigingen uit Turkmenistan binnen had; ik zei al: om überhaupt een visum te kunnen aanvragen, moet je beschikken over een uitnodiging vanuit het land zelf. Dat gedoe wordt verzorgd door het reisbureau ter plaatse dat door SRC is ingehuurd.  Men durfde het daarom niet aan om de paspoorten van de hele groep nog op te sturen naar Brussel, waar de ambassade zit. Bang dat dan misschien wel de hele groep zonder paspoort zou zitten op de datum van vertrek. Dus kregen wij een paar dagen voor het begin van de reis onze passen teruggestuurd zonder een visum erin. Wij zouden dus op het vliegveld van Ashgabat 's nachts om drie uur in de ochtend een visum in ons paspoort geplakt moeten krijgen. Op Schiphol hoorden we van de reisbegeleider dat hij de uitnodiging in ieder geval op zak had. Op de luchthaven van Istanbul waar we moesten overstappen, zou men daarnaar kunnen vragen. We hoopten er het beste maar van. We zijn wel wat gewend wat grensoverschrijdingen betreft, maar dit vinden we eigenlijk niet leuk. Lees in het reisverslag maar hoe het verder verliep. 

GGD

Het bezoek aan de GGD heeft minder voeten in de aarde. De dames bekijken onze reisroute ("Nou, dat is eens heel wat anders dan we hier doorgaans zien") en concluderen na het raadplegen van mappen en websites dat een malaria-voorzorg niet nodig is. Wel moeten we allebei een nieuwe injectie voor buiktyfus hebben. De vorige is verlopen. Onze DTP is nog tot 2018 geldig dus daarmee kunnen we nog een paar jaar vooruit. En ons vaccin voor Hepatitis A is zelfs 25 jaar geldig, nog tot 2033. Dan zullen we wel niet zulke verre reizen meer maken... 

Verder oppassen voor honden. En voor teken. Tja, we doen ons best. Smeren met deet, lange broek aan, broekspijpen in de sokken.  Zoveel tekenbeten als ik in Costa Rica/ Panama opliep, hoop ik nooit weer te krijgen. 

Het redelijk forse bedrag voor het consult en de injectie krijgen we gelukkig vergoed van de aanvullende verzekering bij de ziektekostenpolis. Levert die toch ook nog eens wat op, in plaats van dat-ie alleen geld kost.