Kamperen op Camping Kamp Trnovc in Duplje, Slovenië; Wandelen bij de Triglav bij Aljazev Dom in de Vrata vallei, een kleine traditie; en wandelen rond het meer van Bled
DIT ARTIKEL STAAT OOK ALS DEEL VAN HET VERSLAG Kroatië (en Slovenië) (Schier)eilandhoppen in de Kvarner ONDER KROATIË
ALLE CAMPINGINFORMATIE E.D. STAAT IN DAT ARTIKEL
De derde dag vertrekken we ook weer niet te vroeg om half negen en komen om goed vier uur na 484 km aan op ‘onze’ boerencamping in Duplje, Slovenië: Kamp Trnovc. We worden als altijd hartelijk ontvangen met een glaasje ‘sok’ (sap) op het terras. We praten bij over de families. We maken hernieuwd kennis met Lumpi, de enorme hond, die een pup was bij ons vorige bezoek, twee jaar geleden. Het is een goedaardige lobbes. We kiezen op het malse gras een plek voor twee nachten. Vandaag bij het eerste benzinestation aan de A2 een vignet voor Slovenië gekocht. Voor een maand kost dat 30 euro! Ze weten hier intussen ook wel van prijzen. LPG hebben ze er niet. Het is een warme dag met rond de dertig graden. Om half acht ’s avonds is het nog 21 graden. De camping is weinig veranderd. Er staan nog een paar Nederlandse stellen. Een man komt na het eten als we buiten zitten, even buurten. Hij bedankt ons dat wij hen hier naartoe hebben gebracht, naar dit land en deze camping. Ze hebben een artikel van mij uit de KCK bij zich. In het aprilnummer van dit jaar staat een foto van onze caravan met de deur open en daaraan had hij ons herkend. Niemand anders schijnt zo’n schoenenrek aan de caravandeur te hebben hangen… Bovendien kende hij mijn website. We vinden het een leuke ervaring en geven nog wat tips van leuke dingen om te doen. Als ik later het voorval aan de KCK-redactie mail, vindt de toerismeredactrice het een heel leuk verhaal. Vooral dat de mensen ons herkenden. Eigenaar Franc meldt dat er nog steeds mensen komen met een van onze KCK-artikelen bij zich.
op boerencamping in Duplje, Slovenië: Kamp Trnovc
alles even gemoedelijk
Op boerencamping Kamp Trnovc bij Duplje in Slovenija hebben we nog alle ruimte.
De tweede dag dat we hier staan, slapen we uit, lezen in de zon, bereiden ons voor op ons bezoek aan Istrië. Na de lunch betrekt het maar het blijft warm. Er is wat onweer, maar veel komt er niet van. Het is drukkend. We doen boodschappen bij Market Tus Resman in Naklo en bij de apotheek in het winkelcentrum van Kranj. R wil nog een fles extra mondspoeling kopen en dat lukt. We drinken er meteen ook nog een cappuccino op een terras. De cappu is nog steeds heel betaalbaar in dit land, ondanks de euro, en hij smaakt uitstekend. Daar kunnen ze bij ons een puntje aan zuigen, om niet te spreken van de bakken slootwater die ze je aan de Autobahnen als cappuccino durven verkopen en waar ze rustig drieënhalf tot vier euro voor vragen. In Slovenië en Kroatië is de cappu eigenlijk altijd supergoed, als in Italië, maar goedkoper.
’s Avonds gaan we eten bij Gostilnja Marinšek in Naklo. Daar is men inmiddels ongeveer klaar met het renoveren, hebben we de indruk, hoewel de voorkant aan de straat nog steeds niet ‘toont’. Dat zullen ze t.z.t. ook nog wel verbouwen, denken we. We moeten nu aan de achterkant, de dorpskant, zeg maar, naar binnen en zitten in een nieuwe eetzaal, keurig en stijlvol. Er is ook hier een welgevulde saladebar met weer die gemarineerde groenten die ik zo lekker vind. We bestuderen twee menukaarten. Op de ene staan voornamelijk heel veel soorten pizza’s. Op de andere meer de vis en het vlees. Ik kies uiteindelijk voor de T-bonesteak. We zijn beiden even sprakeloos als het stuk vlees wordt opgediend. De steak is ongeveer drie centimeter dik en in doorsnee ik schat 25 cm. Minstens een pond weegt-ie, weet de ober. R heeft kalkoen in saus van een blauwaderkaas. We smullen allebei, want het vlees is mals en smakelijk bereid. Maar we komen geen van beiden door onze portie heen. We weten het wel en om ons heen zien we het weer: als je te veel hebt, vraag je gewoon om een stuk folie en neem je het mee naar huis. Niks bijzonders hier. We wikkelen dus een halve T-bone steak en een kalkoenfilet in de folie en rijden tonnetje rond naar de camping. ’s Nachts krijgen we veel regen en onweer.
De volgende morgen gaat boer Franc ons even voor op het weggetje naar boven. Sinds ik daar een keer vast heb gezeten en hij ons met de trekker moest ontzetten, biedt hij altijd aan even vooruit te rijden. Ik zie niet op tegen een steile helling, maar hier vind ik het fijn dat ik zeker weet dat ik geen tegenligger krijg zoals toen… Het asfalt van het weggetje wordt trouwens steeds slechter. De burgemeester had beloofd er iets aan te doen, maar dat is weer uitgesteld tot de komende herfst, vertelt Franc. Nou, we zijn benieuwd. Zo hard gaat het met de wegenbouw niet: ze zijn ook nog steeds bezig met het laatste stuk in de A2 bij Brezje. Daarentegen heeft Duplje sinds ons vorige bezoek een eigen autowegafrit en –oprit gekregen. Je hoeft nu dus niet meer door Naklo heen om de camping te bereiken. Dat is wel fijn.